Προσκήνιο - Παρασκήνιο
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!..
Πω, πω πέρασαν πενήντα ολόκληρα χρόνια! Δεν βαρέθηκαν; Δεν βαρέθηκαν να παίζουν θέατρο στον λαό και να αφήνουν εκ προθέσεως να καταστρέφουν άσχετοι τις πόλεις της πατρίδας μας, προκαλώντας τεράστιες ζημιές, τις οποίες, ο ίδιος ο λαός τις πληρώνει; Αυτός ο λαός, ο οποίος θα μπορούσε με σεμνότητα να θυμάται και να πανηγυρίζει την εξέγερση των φοιτητών εναντίον μιας γελοίας δικτατορίας; (Και ποια δικτατορία αλήθεια δεν είναι γελοία;).
Παρεμπιπτόντως, δεν κατάλαβα γιατί θεωρήθηκε… «γκάφα» του προέδρου Μπάιντεν η προσωνυμία «δικτάτορας» στον Κινέζο Πρόεδρο, όταν προΐσταται στην «δικτατορία του προλεταριάτου»; Όταν αυτή η δικτατορία είναι η πεμπτουσία της κομμουνιστικής ιδεολογίας; Τέλος πάντων, μία παρένθεση στα παρακάτω εκτιθέμενα.
Στις 21-4-1967 επιβλήθηκε στον Ελληνικό λαό μία δικτατορία μέσα στην παρατηρηθείσα σύγχυση της «βασιλευόμενης δημοκρατίας», από μία δράκα… ελαφρόμυαλων αξιωματικών του στρατού, κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό, με επικεφαλής κάποιον, ο οποίος δεν ήταν σε θέση ούτε καν να αρθρώσει δέκα λέξεις, που να βγάζουν κάποιο νόημα!
Και η μεν λεγομένη πνευματική ηγεσία υπέκυψε «αμιλητί» στους προαναφερθέντες, ενώ η τότε πολιτική ηγεσία πάσης αποχρώσεως, μαντρώθηκε έκπληκτη με την… λύση που βρήκαν κάποιοι, ύστερα από την δική της ασυνεννοησία και απερισκεψία.
Υπήρξαν κάποιες φωνές. Ο Γέρος της Δημοκρατίας, ο… κωλοπετσωμένος Γεώργιος Παπανδρέου τους επίστησε την προσοχή ότι η δικτατορία διαθέτει εύκολη κλίμακα ανόδου, αλλά από εκεί γκρεμός και πιθανή κάποια καταστροφή. Ο Κων/νος Καραμανλής από το Παρίσι, όπου βρίσκονταν αυτοεξόριστος, αποκάλεσε αφροσύνη την ενέργειά τους. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, προσπαθούσε να τους συνετίσει λέγοντας ότι θα πρέπει να παραδώσουν στους πολιτικούς την εξουσία και βρέθηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, ενώ οι αγωνιστές, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και πολλοί άλλοι ήταν απομονωμένοι σε φυλακές και σε ξερονήσια, όπως συμβαίνει σε κάθε δικτατορία. Η ηρωική πράξη του Αλέκου Παναγούλη ήταν μεμονωμένη.
Η νεολαία μουδιασμένη και ανέτοιμη προσπαθούσε πιο μυαλωμένα από τους μεγάλους να μελετήσει τα συμβαίνοντα και να δράσει στην καταλληλότερη στιγμή και ευκαιρία. Θεώρησε ότι αυτή ήρθε με τα αδιέξοδα της δικτατορίας και την αποτυχημένη προσπάθεια της ανευρέσεως πολιτικού διαδόχου της δικτατορίας στο πρόσωπο του Σπ. Μαρκεζίνη.
Στην αρχή ξεκίνησαν ως φοιτητική νεολαία και κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής Σχολής, πολύ θαρρετά όμως και δημιούργησαν την πρώτη εντύπωση ότι η δικτατορία δεν είναι άτρωτη. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μία πραγματική εξέγερση των νέων, οι οποίοι κάλεσαν σε συμπαράσταση όλον τον λαό, ο οποίος δεν έμεινε ασυγκίνητος και ανταποκρίθηκε τόσο, ώστε οι δικτάτορες να χάσουν την ψυχραιμία τους και να προβούν στις βιαιότητες που όλοι γνωρίζουμε, οι οποίες κατέληξαν βέβαια, εκτός των τραυματισμών και σε δολοφονίες, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν ήταν τόσες, όσες κάποιοι, παρακολουθώντας τα γεγονότα από τον καναπέ, υπολόγισαν και διαψεύστηκαν από όλες τις ελεύθερες και σοβαρές μεταπολιτευτικές έρευνες που έγιναν! Τελεία και παύλα ως προς αυτά.
Η δικτατορία με τον Ιωαννίδη επικεφαλής έπεσε με πάταγο, ύστερα από εννιά μήνες και ύστερα από την τραγική εθνική καταστροφή στην Κύπρο, για την οποία φέρουν οι δικτάτορες ακαίρεα την ευθύνη. Η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε με τον ιδανικότερο τρόπο και τις σοφές και κοπιώδεις προσπάθειες των αείμνηστων Κων/νου Καραμανλή και Ευαγγέλου Αβέρωφ, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν.
Αναμφισβήτητα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν ο προάγγελος αυτής της πτώσης. Οι εξεγερθέντες φοιτητές αξίζουν όλους τους επαίνους. Εν τούτοις, οι… «αμίλητοι» μιας ολόκληρης εφταετίας προσπάθησαν, ελεύθεροι πια, να εκμεταλλευτούν τα αγαθά της Δημοκρατίας, για την οποία άλλοι προσπάθησαν και έγιναν… ομιλητικότατοι παριστάνοντας τους «αντιστασιακούς» προς την δικτατορία, πολλοί δε οι οποίοι εμφανέστατα όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν, αλλά απόλαυσαν και πολλά αγαθά, αποθρασυνθέντες δεν δίστασαν να κατηγορούν άλλους ως… «χουντικούς»!
Μέσα σε αυτήν την σύγχυση, οι οργανούμενες έκτοτε εκδηλώσεις κατά την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, κατάντησαν σε μεγαλειώδεις μεν πορείες, αμαυρούμενες δε κατά κανόνα από δράκες καταστροφέων σε κάθε μεγάλη πόλη.
Μία είναι η λύση: Η απόλυτη συνεννόηση όλων των εκλεγμένων στην Βουλή των Ελλήνων, για τον τρόπο των εορτασμών και της διδαχής επίσημα στα σχολεία για το τι έγινε τότε. Δεν γνωρίζω πώς αλλιώς θα σταματήσουν αυτές οι χυδαιότητες για να γιορτάζεται σωστά κάτι το μεγαλειώδες.
Γι - Πας
