Αιχμές & Νύξεις
O ενδοτισμός βλάπτει!
Ο ενδοτισμός που επιδείξαμε επί σειρά ετών στη γειτονική Αλβανία, αφού δεν επιζητήσαμε την τήρηση των Πρωτοκόλλων και της Φλωρεντίας και της Κέρκυρας ώστε οι επιδικασθείσες περιοχές της Αλβανίας, ή άλλοτε και νυν Βόρειος Ήπειρος να καταστούν αυτόνομες ήδη. Σκότωσαν τον Κατσίφα, πέρα βρέχει για εμάς, σκότωσαν και τον Αρ. Γκούμα, διότι μιλούσε ελληνικά, πέρα βρέχει για εμάς. Τώρα που έβαλαν στη φυλακή, στη μπουζού, τον εκλεγέντα δήμαρχο Μπελέρη, τώρα θυμηθήκαμε ότι η Χειμάρρα κατοικείται από Έλληνες. Όπως αφήνουμε και την Συμφωνία των Πρεσπών να μουλιάσει, διότι η 5ετής προθεσμία για την προσαρμογή πέρασε στις 18 Φεβρουαρίου 2024 χωρίς να αντιδράσουμε, χωρίς να απαιτήσουμε την ακύρωσή της, όπως προβλέπεται. Και μετά θα κλαψουρίζουμε ως αδικημένοι. Πάντως, μην ξεχάσουμε να δώσουμε στον Ράμα και πάλι το Ζάππειο για νέα έκθεση των πνευματικών του έργων προβάλλοντας την Τέχνη του.
Τότε ήταν υπέρ!
Όταν οργίαζε η προπαγάνδα, κοινώς εγκεφαλική πλύση, για την επικράτηση του «Σχεδίου ΑΝΑΝ» για την λύση του Κυπριακού, η κα Ντόρα Μπακογιάννη είχε ξιφουλκήσει υπέρ του Σχεδίου αυτού. Ευτυχώς, τότε στην Κύπρο πρόεδρος ήτο ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος, άκρως πατριώτης, που σε δηλώσεις του είχε τονίσει: «Παρέλαβα Κράτος και δεν δέχομαι να παραδώσω κοινότητα» και ο Ελληνικός Λαός, Ελλαδίτες και Κύπριοι, απέρριψαν μετά πολλών επαίνων το κατάπτυστο αυτό τερατούργημα, φιλοτουρκικής εμπνεύσεως. Στο συνέδριο που προσφάτως έλαβε χώρα από την εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» η κα Ντόρα άλλαξε ρότα και κατέκρινε το Σχέδιο ΑΝΑΝ και σκέφθηκα ότι καλώς στο FORTE της προπαγάνδας για το φιλοτουρκικό αυτό σχέδιο ήτο υπέρμαχος θιασώτης και καλώς όσοι το απέρριψαν σήμερα αισθάνονται ότι είχαν ταχθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
«Τέχνη» κατά το δοκούν
Προσφάτως αξιώθηκα να βρεθώ στο Κλεινό Άστυ όπου παρεξενεύτηκα από δυο περιπτώσεις. Α’ Σε κτήριο επί της λεωφόρου του «Μεγάλου Περιπάτου» που δεν περατώθηκε, η καγκελόφρακτος πρόσοψή του καλύπτεται από το περικαλλές κόσμημα του αγκυλωτού σταυρού, δηλαδή της Σβάστικας. Β’ Το άλλο ήτο ο χρωματισμός του Δημαρχείου με την «τέχνη» της κας Λαλέ που λέρωσε την Γαλανόλευκη με το ροζ χρώμα, επινεύσει του πρώτου πολίτη της κ. Δούκα. Αν εγώ περιέφρασσα το οικόπεδό μου με την σβάστικα πώς θα το εκλάμβαναν οι συμπολίτες μου, ως έκφραση τέχνης ή ως λάτρης του ναζισμού; Σίγουρα το δεύτερο, όπως και αν στις 25 Μαρτίου αναρτούσα το τερατούργημα της κας Λαλέ, την ροζ σημαία, θα με εκλάμβαναν οι συμπολίτες ως το λιγότερο ανόητο. Ευτυχώς, ούτε το πρώτο έπραξα, μήτε το δεύτερο!
Προθάλαμος αγγλοποίησης
Αφουγκραζόμενοι το άσμα, το προοριζόμενο για την φετινή παράσταση στη Eurovision, διαπιστώνουμε για πολλοστή φορά ότι αυτός ο δήθεν μου και τάχατες θεσμός είναι ο προθάλαμος της παγκοσμιοποίησης διότι θεσμός θα ήτο αν η κάθε χώρα που συμμετέχει σ’ αυτήν την εκδήλωση προσερχόταν με ένα άσμα από την λαϊκή της παράδοση, την κουλτούρα της. Όμως, έχει επικρατήσει τα άσματα να άδονται στην αγγλική κυρίως γλώσσα. Πόσοι από όσους έχουν παρακολουθήσει διαδοχικά όλες τις εμφανίσεις πόσα από τα εγγλέζοντα άσματα θυμούνται και πόσα από αυτά τραγουδούν με ευχαρίστηση, όπως π.χ. θα έκαναν με ένα άσμα τοπικής κουλτούρας, γεγονός που αν καλώς θυμάμαι, έγινε για μία και μοναδική φορά με άσμα από κάποια ασιατική χώρα. Εκεί να στρέψουν την προσοχή τους όσοι έχουν κάποιο λόγο στη διοργάνωση των εκδηλώσεων αυτών.
