Προσκήνιο-Παρασκήνιο
Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ!..
Περνώντας 49 ολόκληρα χρόνια δεν νομίζω ότι έχουν παραμείνει πια απορίες και αμφισβητήσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου, που γιορτάζεται στις 17 Νοέμβρη, όταν ένα τανκ των έντρομων για την εξέγερση συνταγματαρχών γκρέμιζε την κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου. Σκόπιμα βέβαια, αφέθηκε να εννοηθεί ότι τα θύματα ήταν πολλά, τόσο πολλά που δεν κατέστη δυνατό να καταμετρηθούν!
Ο Κων/νος Καραμανλής, ο άνθρωπος που κλήθηκε να παραλάβει την επόμενη χρονιά τα ερείπια που εγκατέλειψε η δικτατορία, μετά το δράμα της Κύπρου, προσπάθησε με ανεξάρτητη έρευνα να ξεδιαλύνει το τι ακριβώς συνέβη τότε, αλλά δεν έγινε τίποτε επειδή δεν υπήρξε η… κοινή βούληση γι’ αυτό το ξεκαθάρισμα.
Είχαν αρχίσει όλοι να θέλουν να μονοπωλήσουν την ευθύνη της εξέγερσης κι έτσι η επέτειος του Πολυτεχνείου παρέμεινε έκτοτε μέσα στην θολούρα.
Το γεγονός είναι ένα. Οι φοιτητές, όλοι οι φοιτητές, παίρνοντας μαζί τους όλους τους νέους και κατ’ επέκταση τον λαό αποφάσισαν την εξέγερση, που είχε αρχίσει από τα γεγονότα της Νομικής και κορυφώθηκε στο Πολυτεχνείο, προκαλώντας στους δικτάτορες την ζωντανή αίσθηση πια, ότι ο λαός δεν τους φοβάται!
Μπορεί βέβαια να αντέδρασαν δυναμικά όπως κάνουν όλοι οι δικτάτορες του κόσμου, αλλά τα λάθη της αλλοπροσαλοσύνης τους κορυφώθηκαν με την υπόθεση της ανατροπής του Μακαρίου, πιστεύοντας ότι οι Αμερικάνοι θα τους βοηθήσουν, πράγμα που εκείνοι όχι μόνο δεν έκαναν, αλλά προχώρησαν στο αντίθετο, ώστε να διαλυθούν οι δικτάτορες εις τα εξ ών συνετέθησαν.
Πλήρης αφροσύνη δηλαδή όπως την αποκάλεσε ο Καραμανλής!
Κι όμως οι φοιτητές και οι νέοι του Πολυτεχνείου ήταν εκείνοι που τους έδωσαν την ευκαιρία να αποχωρήσουν τότε αποφεύγοντας η πατρίδα όλα τα δράματα που ακολούθησαν.
Συμφωνώ επομένως απόλυτα ότι όλοι οι τολμηροί και ηρωικοί νέοι, χωρίς κομματικές τοποθετήσεις αξίζουν να τιμώνται για το θάρρος και τον ηρωισμό τους, αλλά η χυδαία κομματική εκμετάλλευση που ακολούθησε είναι απαράδεκτη. Έτσι σχεδόν αποσιωπήθηκαν άλλες δράσεις πολύ σημαντικές, όπως η ηρωική προσπάθεια του Αλ. Παναγούλη κι ακόμα περισσότερο το τυχαία προδοθέν «Κίνημα του Ναυτικού».
Στην ουσία όμως ήταν η πλήρης ανικανότητά τους, που έφτασε στο επίπεδο της ανυπαρξίας, όταν η διεθνής κοινότητα αναζητούσε κάποιον να συζητήσει για την μη κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου από τους εισβάλοντες Τούρκους και δεν υπήρχε κανένας!
Εκτός βέβαια από τον «Πρόεδρο» Γκιζίκη, που έψαξε και βρήκε τους πολιτικούς αρχηγούς και με την βοήθεια του Ε. Αβέρωφ έφτασε στον ένα και μοναδικό Κων/νο Καραμανλή, που με ακαριαίο τρόπο ήρθε και μαζί με τον Αβέρωφ έσωσαν ό,τι είχε απομείνει από την τιμή της Ελλάδας και από το έδαφος της Κύπρου!
Όλα πλέον είναι γνωστά μετά την πενηνταετία και κατά την γνώμη μου δεν αξίζει να γραφτούν άλλα σε απάντηση διάφορων «παραμυθιών»! Όσα και όποια κι αν είναι αυτά. Η Ιστορία έγραψε!
Σημασία έχει ότι έκτοτε μία γιορτή για την απόδοση τιμής σ’ εκείνα τα νιάτα, είτε έζησαν και ζουν, είτε σκοτώθηκαν εκείνες τις ηρωικές μέρες, αμαυρώνεται χυδαία και κατάφορα από εκείνους που θέλησαν και εξακολουθούν να θέλουν μονοπωλιακά να εκμεταλλευτούν ηρωικές πράξεις ή ακόμα και «χυμένο αίμα»!
Και ξέρετε κάτι; Οι περισσότεροι από αυτούς τους καραγκιόζηδες, είναι απλοί καραγκιόζηδες και τίποτε περισσότερο, προσπαθώντας να μεταδώσουν μίσος και… διαιώνιση αυτού του μίσους.
Μόνο γι’ αυτό είναι ικανοί και γι’ αυτό πενήντα σχεδόν χρόνια αυτή η γιορτή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αμαυρώνεται από τους λεγόμενους γνωστούς – άγνωστους απαρέγκλιτα και ξέρετε γιατί; Επειδή επιτίθενται στα σημερινά όργανα της τάξης, τα οποία είναι απλά όργανα της τάξης, του κάθε σύγχρονου Κράτους!
Γιατί εκτρέφεται σε μερίδα των σημερινών νέων, τέτοιο μίσος εναντίον τους;
Όταν στέκονται αυτά τα όργανα κάπου απλά για να προστατέψουν ανθρώπους και περιουσίες δημόσιες ή ιδιωτικές, τότε αυτοί οι νέοι τους επιτίθενται και για ό,τι επακολουθήσει θα φταίνε πάντα τα όργανα της τάξεως! Κι αυτό το… διαβεβαιώνουν πάντα τα ίδια κόμματα. Αυτά που εκμεταλλεύονται την επέτειο του Πολυτεχνείου, κάθε φορά. Δεν καταλαβαίνουν ότι γελοιοποιούνται; Ποιος να τους πιστέψει πια;
Γι - Πας
