ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
«ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΤΗΡ ΠΑΝΤΩΝ»!..
Είναι αλήθεια πως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, τους οποίους πολλοί θέλουν να εξοστρακίσουν από την μνήμη μας κάνοντας το χατήρι διεθνών ανθελλήνων, μισελλήνων θα τους έλεγα εγώ, έχοντας λοιπόν οι αρχαίοι πρόγονοί μας αυτήν την πλούσια γλώσσα σαν εργαλείο, έφτιαχναν αυτές τις αποφθεγματικές φράσεις, οι οποίες έμειναν έκτοτε για να διδάσκουν τις επερχόμενες γενεές.
Τρεις απλές λεξούλες αποτέλεσαν αυτήν την αξιοπερίεργη φράση, που ήθελε αυτόν τον μισερό… «κύριο» να αποτελεί «τον πατέρα πάντων». Ακούοντας τες ο καθένας «λογικός» σκέφτεται ότι δεν υπάρχει… μπανταλότερη έκφραση από αυτήν για κάτι το οποίο απλά και μόνο ακούγοντάς το τον πιάνει τρόμος και πανικός.
Εν τούτοις: Πράγματι ο πόλεμος είναι ο πατήρ» του θανάτου των εκατομβών όχι μόνο που πέφτουν στα πεδία των μαχών, νέων αμούστακων, ερωτευμένων, οικογενειαρχών, ασπούδαχτων και σπουδαγμένων, αλλά και εκείνων που χάνονται στα μετώπισθεν από την πείνα, τις κακουχίες, την εκδίκηση των εκάστοτε κατακτητών, παραμένοντας πάντα με την ελπίδα της επιστροφής των αγαπημένων τους προστατών από τις μάχες, τις περισσότερες φορές μάταια.
Είναι όμως και ο «πατήρ» της παραγωγής όχι μόνο των φονικών όπλων, αλλά και εκείνων που απαιτούνται για την συντήρηση αυτών των μαχητών… απαραιτήτων για τα «συμφέροντα» των διεξαγόντων αυτόν τον πόλεμο.
Όλα αυτά όταν πια τελειώσει αυτός ο «πατήρ» χρησιμοποιούνται για την ανάπτυξη και την ζωή των… απομεινάντων! Ακόμα και η… «διάσπαση» του ατόμου για τον πόλεμο έγινε!
Κι όμως πόλεμοι είναι και αυτοί που διεξάγονται εναντίον των επιδημιών μικροτέρων ή και πολύ μεγάλων και παγκόσμιων κατά τους οποίους όλη η φροντίδα των ανθρώπων στρέφεται εναντίον του εκάστοτε εχθρού. Και τότε φουντώνουν οι ανακαλύψεις νέων… «όπλων», φαρμάκων και προστατευτικών της ανθρώπινης ζωής.
Όλα αυτά θα παραμείνουν και για το «ειρηνικό μέλλον» συντελούντα στην ανάπτυξη και ευτυχία των… απομεινάντων. Φυσικά και δεν εξαντλείται η ερμηνεία αυτής της… «παράλογης» φράσης με τα λίγα αυτά λόγια. Μόνο που διαφαίνεται ότι ο πόλεμος είναι «πατήρ» και του θανάτου και της ζωής!
Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΣΑΚΙ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΒΕΛΟΝΙ!
Στα 19 μου (1949) η Αθήνα βρίσκονταν ακόμα με άθικτα τα ερείπια των Δεκεμβριανών (1944) κι εμείς οι επαρχιώτες με άθικτα τα δικά μας ψυχικά και σωματικά ερείπια της κατοχής και της ανταρτοπληξίας… συμβρεθήκαμε εκεί προκειμένου να συμμετάσχουμε εμείς στις τότε… «Πανελλαδικές»!
Με αυτές τις όχι απλά δύσκολες συνθήκες, προσπαθούσαμε να συναγωνιστούμε 1.250 περίπου υποψήφιοι για να φτάσουμε οι 150 στον κότινο της επιτυχίας για την Ιατρική Σχολή της Αθήνας.
Η σαλμονέλα του τύφου καραδοκούσε και μας επιτέθηκε με τον συγκάτοικό μου ενάμισυ μήνα προ των εξετάσεων.
Νοσηλεύτηκα σε θάλαμο 20 ασθενών του Δημοτικού Νοσοκομείου υπό πλήρη ακινησία με μία παγοκύστη στην κοιλιά και χωρίς φάρμακα που τότε δεν υπήρχαν. Δίαιτα: Μόνο γάλα και νερό.
Στο τέλος των τριών εβδομάδων, ο συνεχής πυρετός άρχισε να πέφτει σιγά – σιγά και… πήραμε εντολή να σηκωθούμε και να κάνουμε μία βόλτα γύρω από το κρεβάτι μας, στηριζόμενοι σε αυτό!
Χαμογέλασα και ήμουν έτοιμος μετά την επίσκεψη των γιατρών να πάω στον άλλο θάλαμο που νοσηλεύονταν ο συγκάτοικος.
Αμ δε! Μόλις έκανα να σηκωθώ μου ήρθε ο «ουρανός σφοντύλι» και η βόλτα γύρω από το κρεβάτι έγινε προβληματική και ήμουν μόνο 19 χρονών και… δουλεμένος από την επαρχία.
Όλος αυτός ο μακρύς πρόλογος αφορά σ’ εκείνους, οι οποίοι πιστεύουν ότι η νόσηση από τον κορωνοϊό είναι μία απλή υπόθεση «γρίπης» και ότι αμέσως μετά την… κατ’ οίκον νοσηλεία τους θα είναι έτοιμοι για να επανέλθουν άμεσα στις δραστηριότητές τους.
Αυτή τη στιγμή δεν μιλάω σαν γιατρός, αλλά σαν παθών έστω και σε μακρινή εποχή η οποία έμεινε ανεξίτιλα χαραγμένη στην ψυχή μου.
Έτσι αντιλαμβάνομαι πλήρως τα αποτελέσματα της μακροχρόνιας νοσηλείας έστω και χωρίς διασωλήνωση. Κι ακόμα περισσότερο όταν υπάρξει νοσηλεία σε ΜΕΘ.
Γι - Πας
