ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

 ΕΡΓΟΝ ΟΥΔΕΝ Τ’ ΟΝΕΙΔΟΣ!..

 Κάθε Πρωτομαγιά το ΚουΚουΕ… προλαβαίνει και αναρτά ένα πανώ στην είσοδο της πόλης με ένα σύνθημά του, το οποίο επί σειρά μηνών αποτελεί το… σήμα κατατεθέν της, με την ανοχή βέβαια της Δημοτικής Αρχής!

Φέτος δεσπόζει και πάλι ένα πανώ με την υπογραφή ΚΚΕ και ΚΝΕ, το οποίο καταλήγει με τη φράση: «Αγώνας για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς»!

Προσωπικά δεν θέλω να παραστήσω τον… κάποιο, αλλά έναν απλό πολίτη που γνωρίζει ανάγνωση και γραφή. Έτσι στην… δυσνόητη για μένα αυτή φράση προσπάθησα να διευρύνω την σημασία της τελευταίας λέξης.

Σκλαβιά ίσον δουλεία και με τον κατατονισμό δουλειά. Άρα επιδίωξη των υπογραφόντων είναι η κατάργηση της δουλειάς που πληρώνεται με καθορισμένο ποσό, που αποκαλείται «μισθός». Δηλαδή δεν καταλαβαίνω ποιο από τα δύο ενοχλεί, ο μισθός ή η δουλειά, πράγματα τα οποία είναι προφανώς αλληλοεξαρτώμενα και έχουν σχέση και με μια τρίτη πολύ σοβαρή εύνοια… το φαΐ.

Μεροδούλι – μεροφάι λέει ο απλός λαός, ενώ οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι μίλαγαν πιο σοβαρά και κοφτά: «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω» (αυτός που δεν εργάζεται δεν τρώει).

Πάντως το 1978 που πήγα στην… Μέκκα του Κομμουνισμού οι εργαζόμενοι πληρώνονταν με ρούβλια, τα οποία άλλαζαν όσο – όσο με δολάρια για να ψωνίσουν κάτι… ευπρεπές από τα τουριστικά καταστήματα, μέσω των τουριστών φυσικά, εμού συμπεριλαμβανομένου.

Τέλος πάντων, τι θέλω και τα λέω όλα αυτά σ’ εκείνους που διδάσκονται ότι δουλειά είναι το να κρατάς ένα κοντάρι επ’ ώμου με ένα κόκκινο πανάκι στην κορυφή και να φωνάζεις δυνατά ό,τι παραγγέλνει η προηγούμενη από σένα ντουντούκα!

Τόση ελευθερία δηλαδή, που να… τρέχει από τα μπατζάκια σου!

Εγώ πάντως ξέρω ότι ο καθένας δυνάμενος να δουλέψει, να υποστεί… δουλεία δηλαδή ή «σκλαβιά» από την συγκεκριμένη δουλειά που ανάλογα με τις ικανότητες που έχει, παρακαλάει να την βρει αυτήν τη δουλειά για να πάρει έναν μισθό και να θρέψει την οικογένειά του και τον εαυτό του. Μισθός είναι και αυτό που προκύπτει από δική του δουλειά και όχι αλλουνού.

Πού είναι το πρόβλημα των κομμουνιστών επομένως; «Έργον ουδέν τ’ όνειδος, ανεργία δε τ’ όνειδος» έλεγαν οι πρόγονοί μας. Το να εργάζεσαι δεν είναι ντροπή, το να τεμπελιάζεις είναι ντροπή!

  Με την ευκαιρία του αφιερώματος της ΕΡΤ2 στον… «άνθρωπο με το παπιγιόν», θα ήθελα να προσθέσω μία πινελιά, δεδομένου του ότι τις εποχές εκείνες έτυχε, από διάφορα περιστατικά, γνωστά και άγνωστα να συνδεθώ πολύ φιλικά μαζί του.

Κατ’ αρχήν ο αείμνηστος φίλος μου Κώστας Σεπετάς, μου είχε διηγηθεί το εξής περιστατικό: Γκρεμίζοντας ένα κληρονομικό παλιό οικοδόμημα για να φτιάξει την γνωστή έκθεση επίπλων του, έβγαλε τα υλικά κατεδαφίσεως στο πεζοδρόμιο, πουλώντας τα στον εργολάβο που έκανε την κατεδάφιση. Κάποια στιγμή πέρασε ο Φρόντζος από εκεί και καλημερίζοντάς τον του είπε:

-Κώστα, αυτή τη μαυρόπλακα την πουλάς;

-Ναι κύριε Πρόεδρε, την αγόρασε ο εργολάβος.

-Ακύρωσε την αγορά, επειδή την αγοράζω εγώ.

-Όπως θέλετε κύριε Πρόεδρε.

Η πλάκα μεταφέρθηκε αυθημερόν σε κάποιο… εργοτάξιο του Φρόντζου και την άλλη μέρα ο Σεπετάς διάβαζε επίσημη επιστολή της Ε.Η.Μ. με ευχαριστίες για την… «δωρεά» κλπ., κλπ.!

Όταν εγώ είχα διοργανώσει ως Πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου Ιωαννίνων το Πανελλήνιο Συνέδριο με υπερτετρακοσίους συμμετέχοντες ο αείμνηστος Φρόντζος μου άνοιξε όλους τους χώρους της ΕΗΜ, πράγμα που ενθουσίασε τους συνέδρους από όλη την Ελλάδα. Ύστερα ο Όμιλος της Θεσσαλονίκης στις επίσημες ετήσιες βραβεύσεις, βράβευσαν την ΕΗΜ ως έναν προεξέχοντα πολιτιστικό οργανισμό της Ελλάδας. Τον μετέφερα ο ίδιος με την σύζυγό του στη Θεσσαλονίκη μέσω Κόνιτσας – Τσοτυλίου – Καστανιάς, όπου επίσημος ομιλητής της βραδιάς ήταν ο Υπουργός Γρηγόρης Κασιμάτης και το ευχαριστήθηκε πολύ.

Το ίδιο συνέβη όταν μου ανατέθηκε από την Ελληνική Ουρολογική Εταιρία η οργάνωση του Πανελληνίου Ουρολογικού Συνεδρίου με την ανάλογη συμμετοχή όλων των διακεκριμένων Ελλήνων καθηγητών της Ουρολογίας. Ο μόλις τότε εκλεγείς εδώ έκτακτος καθηγητής της Ουρολογίας πήγε να το ματαιώσει, λέγοντας ότι τα Γιάννενα δεν διαθέτουν τις «κατάλληλες» υποδομές. Δεν του πέρασε όμως και στην έναρξη αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι… βρήκε όλες τις πόρτες ανοιχτές.

Ακόμα και το εξώφυλλο του συνεδριακού τεύχους είχε φιλοτεχνηθεί από τον αείμνηστο φίλο μου Βασίλη Χαρίση. Τα δύο επίσημα γεύματα έγιναν στην ταράτσα Λιθαρίτσια και στο Περίπτερο.