ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ Η ΔΙΑΙΡΕΣΗ!..
 Όταν πριν μερικά χρόνια ο τότε Πρόεδρος των Αποστράτων των Ιωαννίνων και φίλος μου στρατηγός ε.α. Βαγγέλης Δερέκας μου έκανε την μεγάλη τιμή να με προσκαλέσει ως ομιλητή στο μνημόσυνο της Βούρμπιανης, που τελείται απαρέγκλιτα την πρώτη εβδομάδα κάθε Σεπτέμβρη, δέχτηκα την πρόσκληση με μεγάλη χαρά. Ύστερα όμως είδα ότι αναλάμβανα να εκπληρώσω ένα πολύ μεγάλο καθήκον.
Έτσι κατά την σύνταξη της ομιλίας μου και την αναφορά μου στα τραγικά γεγονότα εκείνης της εποχής ήμουν πολύ συγκινημένος και η συγκίνησή μου αυτή κορυφώθηκε όταν ομίλησα ενώπιον ενός ακροατηρίου που αποτελούνταν εκτός από τον Σεβασμιώτατο Δεσπότη κ. Ανδρέα, ενός πολύ συνειδητού Βουλευτή, πρώην Βουλευτών, κυρίως όμως ενώπιον αγωνιστών της εποχής εκείνης, που έχασαν αγαπημένους τους συναγωνιστές, ή και συγγενείς των θυμάτων των υπέροχων εκείνων μαχών, που αποσκοπούσαν στην ακεραιότητα των συνόρων της πατρίδας μας.
Δεν έχει σημασία αν οι απέναντι των ηρωικά μαχομένων του Εθνικού Στρατού, ήταν κι εκείνοι Ελληνόπουλα ενταγμένα στον «Δημοκρατικό, λεγόμενο, Στρατό». Σημασία έχει το ότι εκείνοι, ήταν σαφώς παραπλανημένοι από τον φανατισμό κάποιας ιδεολογίας και από το ότι τις εποχές εκείνες ήταν κυνηγημένοι μέσα στο αναδυόμενο από τις καταστροφές του πολέμου του 1940, της αντίστασης στην σκληρή κατοχή, δύο κατακτητών και της καταστροφικής διαίρεσης μέσα στην υπέροχη εκείνη αντίσταση σε αριστερούς και δεξιούς.
Οι… μεγάλοι μας σύμμαχοι αρκέστηκαν να παρατηρούν τα διαδραματιζόμενα και από κάποια στιγμή και πέρα άρχισαν οι μεν να εξοπλίζουν και κυρίως να υποστηρίζουν με τα «ανοιχτά» σύνορα των ομόρων κρατών, ενταγμένων στο ένα σύστημα και οι δε εξοπλίζοντας το υπαρκτό Ελληνικό Κράτος, απολύτως νόμιμο και αποδεκτό από τις συμφωνίες των προαναφερθέντων «μεγάλων».
Τώρα ποιοι… έπεσαν στη «φάκα» κάποιων, το αφήνω στην κρίση όλων των λογικών ανθρώπων.
Το γεγονός είναι ότι εξελίχτηκε ένας φονικότατος εμφύλιος σπαραγμός, όπου οι μεν μάχονταν για μια… «ιδεολογία» και οι δε για τα σύνορα της δεδομένης πατρίδας.
Ευτυχώς τότε επικράτησαν οι δεύτεροι και σε μία Ελλάδα διαχρονική δεν γίνονταν αλλιώς. Αυτοί επέπρωτο να επικρατήσουν. Τιμιότερον και σεμνότερον και αγιότερον! Όλα τα άλλα αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας εκείνων που δεν εννοούν ακόμα να καταλάβουν τι επρόκειτο να συμβεί εάν επικρατούσαν οι άλλοι.
Τα επακολουθήσαντα τα επόμενα χρόνια, με ορόσημο το 1990, χρονιά κατά την οποία κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», δικαίωναν εν τη πράξει τις παραπάνω εκφρασθείσες σκέψεις.
Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο, επειδή γνωρίζω ότι ακόμα και με αυτά που έγραψα κάποιοι θα προσπαθήσουν να με εντάξουν κάπου που δεν ανήκω.
Τους καλώ να μην ασπασθούν τις δικές μου απόψεις αλλά του Μίκη Θεοδωράκη και άλλων πολλών και διακεκριμένων παλαιών ομοϊδεατών τους (Κύρκος, Ηλιού, Φαράκος, κλπ.).
Εκείνο όμως το οποίο θα ήθελα να σημειώσω είναι το πώς κατάφεραν όλοι αυτοί να πείσουν το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος, διοικούμενο εκάστοτε από απόλυτα δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις ότι η εκδήλωση του μνημοσύνου της Βούρμπιανης υπέρ ηρωϊκών νεκρών, αποτελεί «γιορτή μίσους», ενώ κάποια… «γιορτή» υπέρ του εξωραϊσμού του επαίσχυντου «παιδομαζώματος», παραγώγου του… «Δημοκρατικού Στρατού» αποτελεί… αξιοσέβαστη πράξη! Απ’ ότι γνωρίζω μόνο επί Τουρκοκρατίας συνέβαινε κάτι τέτοιο με τους γενίτσαρους!
Γι - Πας