ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΒΕΡΩΦ – ΤΟΣΙΤΣΑΣ, Η ΠΡΟΟΔΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ
Διάβασα με μεγάλη προσοχή το βιβλίο του κ. Ευάνθη Χατζηβασιλείου, επίσημη έκδοση του Ιδρύματος Δημοκρατίας Κων/νος Καραμανλής, την πρώτη από όσες θα ακολουθήσουν, πολιτική Βιογραφία του κορυφαίου συνεργάτη του και στελέχους της Ν.Δ. αειμνήστου Ευαγγέλου Αβέρωφ – Τοσίτσα.
Μία τέτοια «ψυχρή» επιστημονική έκδοση, δεν είναι δυνατό να έχει σχέση ούτε με συναισθηματισμούς, αλλά ούτε και μεροληψίες, επειδή υποχρεωτικά στηρίζεται σε έγγραφα και αδιάψευστα γεγονότα.
Ο Συγγραφέας αναφέρεται λεπτομερώς στο πολιτικό ξεκίνημα του αειμνήστου σημαντικού πολιτικού της νεώτερης Ελλάδας, από την προοδευτικότερη μεριά της φιλελεύθερης παράταξης, του Αλ. Παπαναστασίου, την συνεργασία του με τους Βενιζελικούς Φιλελεύθερους του Σοφ. Βενιζέλου, τον Γεώργιο Παπανδρέου (παππού), τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Θεμιστοκλή Σοφούλη, τον Νικόλαο Πλαστήρα και τελικά, ύστερα από συνεργασία με άλλα κορυφαία φιλελεύθερα στελέχη (Κ. Τσάτσος, Γ. Κασιμάτης, κλπ.), με τον αείμνηστο Κων/νο Καραμανλή, όπου και τερμάτισε ύστερα από μακροχρόνια και συνεπή προσφορά στην πατρίδα.
Όλες οι συνεργασίες που προαναφέρθηκαν αφορούν σε σημαντικές υπηρεσίες σε Υπουργεία, με κορυφαίες αυτές του 1956-1963 και 1974-1981 στα Υπουργεία των Εξωτερικών και Εθνικής Αμύνης αντίστοιχα.
Σε αυτές τις δύο τελευταίες σημαντικές περιόδους, σε απόλυτη συνεργασία με τον Κων/νο Καραμανλή διαμόρφωνε τόσο την εξωτερική πολιτική, όταν επρόκειτο για την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Κύπρο, ή ακόμα και τον Τρίτο Κόσμο ή τους Άραβες, όσο και την Εθνική Άμυνα, όταν παρέλαβαν το 1974 έναν διαλυμένο στρατό από τους δικτάτορες, που δεν μπόρεσαν ούτε μία επιστράτευση της προκοπής να κάνουν, απέναντι σε μία μαινόμενη Τουρκία.
Ο κ. Ε. Χατζηβασιλείου δεν παραλείπει να αναφερθεί και στην σημαντική συμμετοχή του στην αναμόρφωση του κόμματος της Ν.Δ. σε νέες βάσεις, ύστερα από την Πρωθυπουργία Γ. Ράλλη και την βαριά ήττα του από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο συγγραφέας, ως επιστήμονας αναλυτής, χρησιμοποίησε όλες τις επίσημες πηγές και αρχεία και δεν παρέλειψε να χρησιμοποιήσει και τα αρχεία, που διαθέτει το Ίδρυμα Ευαγγέλου Αβέρωφ, που κατέχει η Πρόεδρος του Ιδρύματος και θυγατέρα του αειμνήστου πολιτικού κα Τατιάνα Αβέρωφ – Ιωάννου.
Με επιστημονική δε ενάργεια και αδιάσειστα επιχειρήματα καταρρίπτει τον χτισθέντα από ορισμένους «προοδευτικούς» μύθο περί… συντηρητισμού του, ο οποίος στηρίχτηκε στην αποκληθείσα «πολιτική της γέφυρας», όταν εκείνος, αντιμετωπίζοντας όλους τους κινδύνους και τους διωγμούς μέσα στην Ελλάδα, προσπαθούσε, μη πιστεύοντας και ο ίδιος, να συνετίσει τους δικτάτορες και να τους πείσει για τους κινδύνους, απευθύνοντας τόσο στον Γ. Παπαδόπουλο, όσο και στον Δ. Ιωαννίδη τις πιο σκληρές επιστολές που έλαβαν απ’ ευθείας και επώνυμα από τον ίδιο. Και όλα αυτά σε γνώση του αειμνήστου Κων/νου Καραμανλή, όπως επίσης και για την αποδοχή του να αναλάβει ως πολιτικός υπεύθυνος στο Κίνημα του Ναυτικού, την πιο σοβαρή αντιστασιακή δράση εναντίον των δικτατόρων.
Αρνήθηκε πάντοτε θέσεις Πωθυπουργίας και οποιασδήποτε συνεργασίας, αλλά φυλακίστηκε σκληρά στο Ε.Α.Τ. Ε.Σ.Α., υπό το άγρυπνο βλέμμα της Διεθνούς Κοινότητας, λόγω της σημαντικότητάς του.
Η μεγάλη του δε συμβολή στην επάνοδο του Κων/νου Καραμανλή και την αναίμακτη αποκατάσταση της Δημοκρατίας είναι πολύ γνωστή.
Η Ήπειρος, τα Γιάννενα και οι προοδευτικοί τους φορείς, Δήμος – Πανεπιστήμιο, κλπ., ορθώς τίμησαν τον αείμνηστο Γεώργιο Μυλωνά, επειδή ως υφυπουργός της παιδείας στην Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου (παππού) συνέβαλε, ως όφειλε, στην ίδρυση του Παν/μίου Ιωαννίνων, με ιδιαίτερη όμως επιμονή αρνήθηκαν να τιμήσουν, έστω και με ένα πολιτικό μνημόσυνο τον μεγάλο τους πολιτικό, που εκλέγονταν πανηγυρικά σε αυτά από το 1946 μέχρι τον θάνατό του, με εξαίρεση την εποχή της συνεπούς του προσήλωσης στον αείμνηστο Ν. Πλαστήρα και όταν τελικά εντάχτηκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ.
Η καθιέρωση, ως πύλης εισόδου και της Ηγουμενίτσας, που αποτέλεσε τον προάγγελο της Εγνατίας Οδού και η ίδρυση της Ιατρικής Σχολής με το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, τις εργασίες ανέγερσης του οποίου ο ίδιος εγκαινίασε δεν είναι δύο από τα πιο σπουδαία έργα; Γιατί τόση επιμονή στην άρνηση;
Γι - Πας