ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ - ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
OI… ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!
Όλη την εβδομάδα προ της 25ης Μαρτίου, της διπλής μας γιορτής, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου μας, της Παναγίας της Ελλάδας, της Υπερμάχου Στρατηγού, και της επετείου της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, ένας γνωστός αρνητής και των δύο προαναφερθεισών εορτών μας κατέκλυσε, ιδιαίτερα από τα κρατικά Μ.Μ.Ε., των οποίων είναι λατρεμένος δημοσιογράφος, με τις... προαγγελίες πολύ σοβαρών δημοσιευμάτων εις τα «κιτρινόφυλλα» που εκδίδει.
Και τι δεν μας είπε: Ότι θα διαβάσουμε μορφωνόμενοι περί της μεγάλης... μπαρούφας της υπάρξεως του Παλαιών Πατρών Γερμανού, ως πρώτου εθνεγέρτη-επαναστάτη, περί του μεγάλου... ψεύδους του «Κρυφού Σκολειού», περί της απολύτου ανυπαρξίας του «Χορού του Ζαλόγγου» και τόσων άλλων... ιστοριών με τις οποίες το απαίσιο, απελευθερωθέν, ύστερα από τέσσερες αιώνες σκληρής δουλείας «ως διά μαγείας», Ελληνικό Κράτος, τροφοδοτεί τα αναγνώσματα, που μορφώνουν την Ελληνική Νεολαία. Δεν γνωρίζω αν, εν τη τρικυμία του εν κρανίω, ο ενθουσιωδώς και κυριολεκτικώς... «ψευδίζων» δημοσιογράφος προτίθεται να μας πληροφορήσει για την ανυπαρξία του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Αθανασίου Διάκου, του Οδυσσέα Ανδρούτσου, του Παπαφλέσσα, ή μακάρι και της Εξόδου του Μεσολογγίου ή της υπάρξεως της «Φιλικής Εταιρείας»! Όλα να τα περιμένει κανείς από αυτόν και τους ομοίους του, που διευθύνονται «προγραμματισμικά» από τον Μέγα Καρανίκα!
Μόνο που όλα αυτά τα έχουν γράψει προ πολλού και άλλοι αρνητές του Ελληνισμού! Να τον χαίρονται αυτοί που τον... ταΐζουν και να μας ειδοποιήσουν πότε θα τον παρασημοφορήσει ο Ερντογάν! Εμείς απλά του θυμίζουμε το... πάθημα του Λάκη Λαζόπουλου και συγχαιρόμαστε τον Καμμένο και τον Κουίκ.
ΑΡΤΟΠΟΥΛΑ (ΕΛΕΖΝΑ)...
Εβδομήντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια είχα να πάω εκεί. Απ’ όταν εγκαταστάθηκα... οριστικά στα Γιάννινα, για να ζήσω και να φτιάξω δική μου οικογένεια, πάντοτε πέρναγε από το μυαλό μου να πάω κάποια φορά «εκεί»! Η τύχη τόφερνε να έχω πελάτες στο ιατρείο μου από τα κοντινά χωριά και την ίδια την «Έλεζνα», αλλά δεν έτυχε εγώ να πάω. Κάποια στιγμή την ονόμασαν «Αρτοπούλα» (1956) και μπερδευόμουν. Γιατί τάχα; Δεν ρώτησα τον φίλο μου τον δάσκαλο Νίκο Λιόλιο πώς και γιατί έγινε αυτό. Δεν φαντάζομαι να έχει καμία σχέση με την καταγωγή του Ζέρβα από την Άρτα! Εντούτοις διάβασα ότι η ευφορία της γης της προκάλεσε την νέα ονομασία.
Στα 1944, δεκατεσσάρων χρονών... μαξούμι, με ένα άλογο της οικογένειας, κλήθηκα με άλλους συγχωριανούς Κοσμηριώτες να πάρουμε για μία μέρα τροφή και να πάμε στο Αρχηγείο της 8ης Μεραρχίας των ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ που βρίσκονταν στην Έλεζνα. Διαδρομή: Αϊ-Σάββας Κοσμηράς, κάθοδος αριστερά της «Κωστάνιανης», «χάνι του Σίμου Λαγάρου», ποταμιά Γράβου με την βρύση κάτω από την «Αγία Αναστασία», σταθμός «Τζαμαλί Αγά» και στη συνέχεια, στρίβοντας προς τ’ αριστερά, δεξιά των «Γρατσανών» και «Μπαουσιών» φτάσαμε στην... Αητοφωλιά του Ζέρβα, το Δημοτικό σχολείο (φωτ.) της «Έλεζνας». Εκεί μας ανακοινώθηκε ότι φεύγαμε για την «Σκαφιδωτή» κοντά στην παραλιακή «Σπλάντζα» για να μεταφέρουμε πυρομαχικά που ξεφορτώθηκαν από συμμαχικό υποβρύχιο. Η διαδρομή με τον γυρισμό ήταν τουλάχιστο τρεις μέρες και εμείς ήδη είχαμε καταναλώσει την τροφή (ψωμί, λίγο τυρί ή μερικές ελιές) της μιας μέρας. Νηστικοί λοιπόν μέσω Σιστρουνίου, Ρωμανού, Παλαιοχωρίου Μπότσαρη, Αλποχωρίου Μπότσαρη φτάσαμε στην Σκαφιδωτή και επιστρέψαμε με φορτωμένα τα ζώα και άρα πεζοί, με βλήματα όλμων στην Έλεζνα. Όλες οι διαδρομές από το ξεκίνημά μας από το χωριό μέχρι την Σκαφιδωτή ήταν σε κατσικόδρομους!
Προχθές, λοιπόν, 18.3.2018, ο φίλος μας δάσκαλος Νίκος Λιόλιος από την Αρτοπούλα, κάλεσε τον Ροταριανό Όμιλο Ιωαννίνων να επισκεφτούμε το χωριό του, όπου στην αίθουσα του τωρινού σχολείου μας προετοιμάστηκε ένα πλούσιο γεύμα.
Ακούστε τώρα την διαδρομή, ύστερα από 74 χρόνια: Μέσω της Εγνατίας, στην έξοδο «Τύρια» και μέσω του ομώνυμου συνοικισμού, που οικοδομήθηκε ύστερα από την κατολίσθηση στο χωριό Γράτσανα (Ασπροχώρι), φτάσαμε άνετα με τα αυτοκίνητά μας στην πλατεία της Αρτοπούλας σε μισή ώρα περίπου.
Ένα χωριό με μαχαλάδες σύγχρονων σπιτιών πνιγμένων στο πράσινο και του οποίου η πλατεία με το σχολείο, που είναι πλέον Πνευματικό Κέντρο και αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, και την πολύ περιποιημένη Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στο οποίο χαίρεται κανείς να κατοικεί. Ανάψαμε το κερί μας και κατευθυνθήκαμε στην αίθουσα του γεύματος, αφού στο μεταξύ ο Νίκος Λιόλιος μας είπε πράγματα για την ιστορία του χωριού και των πέριξ αυτού συνοικισμών, του Μοναστηριού της Καταμάχης (Εισόδια της Θεοτόκου), της Παρδαλίτσας, της Ψίνας, της Τύριας κ.λπ. Παρά τις προβλέψεις της Ε.Μ.Υ. ο καιρός ήταν θαυμάσιος και η εκδρομή μας αποδείχτηκε εξαιρετική και πολύ ευχάριστη.
Η κυρία Παπαδοπούλου Βασιλική, που επιμελήθηκε του γεύματος, είναι και παραγωγός μελιού τοπικής παραγωγής, παραγομένου με όλους τους επιστημονικούς κανόνες με την ονομασία «Μέλι Σελλών». Και το γευτήκαμε και αγοράσαμε.
Παρεμπιπτόντως προσθέτω ότι τότε (1944), ύστερα από λίγους μήνες, εκτός από την μεταφορά τροφίμων στο Μοναστήρι της Καταμάχης για τους αντάρτες, συμμετείχα και στην μετακόμιση του Αρχηγείου από την Έλεζνα στην Ψίνα για να βρίσκεται πιο κοντά στους δρόμους της αποχωρήσεως των Γερμανών από την Ελλάδα.
Γι - Πας