ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ - ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ…
Dum spiro spero: Εφ’ όσον αναπνέω ελπίζω και σήμερα, εφ’ όσον ταξιδεύω ελπίζω! Αυτή λοιπόν η εμμονή μου στα ταξίδια με κάνει πάντα να ελπίζω. Μολονότι ο μεγάλος μας διανοητής ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Ασκητική» του έγραψε πως, μεταξύ των άλλων, «δεν ελπίζει τίποτα» και ως εκ τούτου «είναι λεύτερος», η ταπεινότητά μου συνεχίζει «να ελπίζει» και ίσως… δεν είμαι ακόμα λεύτερος! Ίσως επειδή, σύμφωνα με την Χριστιανική μας πίστη, η… τελευταία συγγνώμη του Κυρίου είναι κατά την ελπίδα μας πάντα η «τελευταία», γι’ αυτό και η «Ελπίδα» δεν θα πρέπει να πεθαίνει πριν από εμάς!
Τι λέω τώρα. Έφτασε η σημερινή κατάσταση που μας δημιούργησε η… για πρώτη φορά αθεϊστικίζουσα αριστερά να μας καταντήσει σε τόσο απαιδιόδοξο χάλι ώστε να κάνουμε και τέτοιες σκέψεις;
Ε όχι βρε αδερφέ. Αυτοί θα φύγουν και αναμφισβήτητα θα υπάρξουν καλύτερες μέρες για όλους. Αυτοί θα πάνε στο… μέρος αυτουνού που πιστεύουν και η Ελλάδα θα παραμείνει η αιώνια Ελλάδα.
Επειδή η Ελλάδα δεν είναι η Ελλάδα της «Αναρχίας», η Ελλάδα του Τόσκα, του Τσίπρα, του Πολάκη, του Σπίρτζη, του Παππά, του Καμμένου, ή μακάρι και της ανεκδιήγητης Κονιόρδου. Η Ελλάδα είναι… της ΕΛΛΑΔΑΣ των προγόνων της, Αρχαίων και μεταγενέστερων, η ΕΛΛΑΔΑ του Χριστιανισμού, η ΕΛΛΑΔΑ των σύγχρονων πολιτών της, που δέχτηκαν και ανέχτηκαν αυτήν την παρένθεση.
Όπως έλεγα και στην αρχή, ταξιδεύοντας αυτή τη φορά στην Σικελία της Ταορμίνας με το Teatro Creco και των Συρακουσών του Αρχιμήδη και της… Μεγάλης Ελλάδας και στην Μάλτα με την Ωγυγία του Οδυσσέα και της Καλυψώς, ένοιωσα την διαδοχή των γενεών, στην «τέφρα» των οποίων βαδίζουμε, σύμφωνα και πάλι με όσα έγραψε στην «Ασκητική» του ο Καζαντζάκης. Μου αρκεί αυτό το «νοιώσιμο» και δεν έχω καμμιά σύγχρονη «βλέψη», όπως οι παράλογοι σύγχρονοί μας γείτονες, ο Ερντογάν, ο Γκρουέφσκι, ή μακάρι και ο ανεκδιήγητος Ράμα, εκπροσωπούντες βέβηλους κατακτητές, που βρωμίζουν την «τέφρα των γενεών», που προανέφερα. Στρώμα τέφρας είναι, λεπτότερο ή παχύτερο, και θα περάσει!
«Νοστάλγησα», λοιπόν και στην Σικελία και στην Μάλτα τα… «πνευματικά περιττώματα» των αναρχικών στους τοίχους, και τα σπασμένα μάρμαρα των σκαλοπατιών και των εισόδων του κέντρου της Αθήνας από τις κακοήθεις… βαριοπούλες τους.
Αλήθεια, αυτοί οι σημερινοί υποτιθέμενοι ηγέτες, της πατρίδας μας δεν βλέπουν ταξιδεύοντας με έξοδά μας τι γίνεται στα άλλα κράτη; Αν τυχόν έχουν απορίες για το πώς τα καταφέρνουν εκείνοι, δεν ρωτούν τουλάχιστο; Γιατί τάχα… οχυρώνονται πίσω από την έννοια της απαγόρευσης της καταστολής, και αφήνουν να γίνονται όλες αυτές οι βαρβαρότητες που, αν μη τι άλλο κάνουν τους ξένους επισκέπτες μας να μειδιούν με σημασία;
Αυτοί οι ίδιοι, οι υποτιθέμενοι ηγέτες, λοιδωρούνται και όχι εμείς.
ΣΥΡΙΖΑ… ΤΙ ΑΛΛΟ;
Ήρθε τόσο… φυσιολογική η απάντηση του Άκη Τσοχατζόπουλου, πρόσφατα με όρους αποφυλακισμένου, ώστε στον πολύ κόσμο –και σ’ εμένα- δεν έκανε καμμιά εντύπωση. Τι θα ψηφίζατε σήμερα; Σύριζα, τι άλλο; Κάθε παλαιοπασόκος, μαθημένος στην… «αποδοτική εξουσία» δίνει την ίδια απάντηση, όχι μόνο με τα λόγια, αλλά στην πράξη! Ο καθένας προσδοκά το κουκούλωμα κάθε παρανομίας του και την απόδοση σ’ αυτόν κάθε εξουσιαστικού αγαθού συμπεριλαμβανομένου ενός υπουργικού θώκου ή ακόμα και του βουλευτικού αξιώματος, που ξαναποκτήθηκε τόσο αναπάντεχα.
Είναι δυνατό, λοιπόν, στις σημερινές δύσκολες συνθήκες να διακινδυνεύσεις για ηθικούς λόγους ή μακάρι για το συμφέρον των πολλών τέτοιους… «θώκους» με τέτοιες οικονομικές εξασφαλίσεις; Όχι βέβαια για τις τόσο χαλαρές παλαιοπασοκικές συνειδήσεις!
Απλά ο πολύς κ. Άκης Τσοχατζόπουλος, ο παρ’ ολίγον αρχηγός τους… έβαλε το κερασάκι στην τούρτα!
Την καρδιά του όλου προβλήματος, του «ναι σε όλα», έθιξε ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης με την ομιλία του στη Βουλή και αντιμετώπισε την μαζική… «οργή» τους.
Αλλά αξιότιμοι κύριοι παλαιοπασόκοι υπουργοί και βουλευτές: Έχετε την εντύπωση ότι ο λαός μπορεί να σιτίζεται συνεχώς με σανό, το λεγόμενο κουτόχορτο; Όχι πια, διότι είναι φανερό πλέον από ποιους και πώς διανέμεται αυτό το «προϊόν».
Άλλωστε ο Άκης Τσοχατζόπουλος, με την αβίαστη απάντησή του ξεκαθάρισε τα πράγματα. Μόνο που σε όλους αυτούς προστίθενται και οι… «Καμμένοι», λίγοι μεν, αλλά καθοριστικοί! Τι να πούμε;
Γι - Πας