ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ - ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
O κ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Ψήνονταν εδώ και κάμποσο καιρό η κατάληψη έδρας στην Ακαδημία Αθηνών από καθηγητή του κλάδου της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Η... σφύρα χτύπησε στο όνομα του κ. Χαράλαμπου Μουτσόπουλου, του Διεθνούς φήμης συμπατριώτη μας καθηγητή της Παθολογίας, στον τομέα της ανοσολογίας, στον οποίο εκείνος διέπρεπε από τα πρώτα βήματα της εγκαταστάσεώς του εδώ στα Γιάννενα, όπου άρχισε την ακαδημαϊκή του καριέρα στην Ελλάδα. Είχε εκλεγεί καθηγητής της Παθολογίας από την... πρώτη φουρνιά με εκλέκτορες Διεθνείς διακεκριμένους ακαδημαϊκούς, προερχόμενος ο ίδιος από το φημισμένο Ινστιτούτο Ν.Ι.Η. της Αμερικής.
Ο κ. Μουτσόπουλος, αρχίζοντας από το... ταπεινό Νοσοκομείο «Χατζηκώστα» δικαίωσε την φήμη του εργαζόμενος άοκνα στον τομέα της Παθολογίας, όπου ίδρυσε Σχολή με ολόκληρη σειρά από διαλεχτούς συνεργάτες, οι οποίοι αναδείχτηκαν ένας έκαστος στον τομέα του.
Οι εργασίες του κ. Χαράλαμπου Μουτσόπουλου στον τομέα της ανοσολογίας υπήρξαν πρωτοποριακές και Διεθνούς κύρους και συνεχίστηκαν στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, όπου στη συνέχεια κατέλαβε την Έδρα της Παθολογικής Φυσιολογίας, διευθύνοντας Κλινική στο Λαϊκό Νοσοκομείο.
Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του για λίγον καιρό στο Νοσοκομείο «Χατζηκώστα» και εκεί διαπίστωσα την ακάματη ενεργητικότητά του και τις μεγάλες γνώσεις του. Είχα επίσης την τύχη να μου εμπιστευτεί την αντιμετώπιση προβλημάτων της ειδικότητάς μου στον πατέρα του, τον αειμνηστο Μιχάλη Μουτσόπουλο και την μεγάλη ικανοποίηση να μου προτείνει την μετάβασή μου στο Ν.Ι.Η. και την επιστροφή μου εδώ για ακαδημαϊκή καριέρα. Εδώ μου συνέστησε και γνώρισα έναν διακεκριμένο Πέρση Ουρολόγο, τον περίφημο Javantpour τον οποίο είχε καλέσει για ορισμένες διαλέξεις και ήταν το νούμερο ένα στην Αμερική εκείνο τον καιρό.
Από την εποχή που παντρεύτηκε την Φωτεινή, κόρη του αείμνηστου και μεγάλου φίλου μου γιατρού Νίκου Σκοπούλη συνδεθήκαμε ακόμα πιο πολύ. Δεν έχω παρά να τον συγχαρώ θερμά για την εκλογή του στην Ακαδημία Αθηνών και να ευχηθώ περισσότερες... Δάφνες.
ΠΟΥ ΠΑΜΕ;
Αλήθεια... τσιμπιέμαι! Τσιμπιέμαι για να διαπιστώσω αν ζωντανός, ακούω και διαβάζω αυτά που συμβαίνουν γύρω μου ή βρίσκομαι κάπου αλλού, σε μια ονειρική ζωή;
Δύο κορυφαία στελέχη της ΑΔΜΗΕ (παρακλάδι της ΔΕΗ), καθόρισαν για τον εαυτό τους -νόμιμα λέει- είκοσι χιλιάδες ευρώ μισθό το μήνα και επειδή, παρά ταύτα, αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσκολίες, πήραν και από διακόσιες χιλιάδες προκαταβολή! Εκεί στην Δικαιοσύνη όμως δεν ίδρωσε κανενός το... αυτί, επειδή ασχολούνταν αυτές τις μέρες με την πρόταση της Προέδρου του Αρείου Πάγου για την αύξηση του ορίου ηλικίας των δικαστών κατά τρία χρόνια, αφού το όριο των 67 ετών είχε καθοριστεί (με το Σύνταγμα του 1975) τότε που οι άνθρωποι πέθαιναν νεώτεροι!
Σαν να μην έφταναν αυτά ένας άλλος, Πρόεδρος κι αυτός στην εταιρία που εισπράττει και διαχειρίζεται τα «πνευματικά δικαιώματα» των διαφόρων ομάδων καλλιτεχνών, με κυριότερη αυτή των ασχολουμένων με την «τραγουδιστική βιομηχανία», καθόρισε για τον εαυτό του μηνιαίο μισθό 52.000 (πενήντα δύο χιλιάδων) ευρώ και για έναν στενό συγγενή του άλλες 39.000 (τριάντα εννιά χιλιάδες) ευρώ!
Μα την αλήθεια θα ήθελα να ρωτήσω τον Μίκη Θεοδωράκη πόσα εισπράττει το μήνα από τα... «πνευματικά του δικαιώματα»;
Εν τούτοις, πέρα από το ότι όλοι μας μείναμε με ανοιχτό το στόμα γι’ αυτές τις... εξωπραγματικές αμοιβές, για οποιουσδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο αμοιβομένους, με οποιαδήποτε προσόντα, δεν είδα την πρέπουσα αντίδραση από το επίσημο κράτος. Θα μας πει κάποιος πώς δικαιολογούνται αυτές οι αμοιβές, όταν ένα γιατρός καλείται να πάρει επίσκεψη στο Ιατρείο του δέκα (10) ευρώ για εξέταση ασθενούς και μισθό στο Νοσοκομείο γύρω στα 1.000 (χίλια) ευρώ τον μήνα;
Δεν δέχομαι το «φακελάκι» ως αμοιβή, επειδή, όποιος το κάνει, έστω και για την ανεπαρκή επίσημη αμοιβή του, εξευτελίζεται πρώτα στον ίδιο τον εαυτό του, στην συνείδησή του, καταπατώντας διαχρονικούς ηθικούς κανόνες, κυρίως όμως εξευτελίζεται σε αυτόν ή αυτούς που του δίνουν το «φακελάκι», οι οποίοι ύστερα ανοίγουν το στοματάκι τους και τον λοιδωρούν ανά... τας «ρύμας και τα αγνάς»! Είναι κανόνας. Έτσι παίρνουν τον χαρακτηρισμό «μέγας φακελάκιας», που σε καμμιά περίπτωση δεν τους τιμά, μολονότι η δουλειά τους δεν αμοίβεται με τίποτε.
Ξεστράτισα όμως από αυτούς με τους οποίους άρχισα σήμερα να γράφω, οι οποίοι σε αυτήν την οικονομική κρίση αμοίβονται με αυτές τις πραγματικά ανήθικα υψηλές αμοιβές, όταν ηθοποιοί, συγγραφείς και άλλοι καλλιτέχνες πεθαίνουν κυριολεκτικά στην ψάθα!
Νομίζω πως σε ένα ευνομούμενο κράτος θα πρέπει να λειτουργούν μηχανισμοί που να βάζουν τα πράγματα στη θέση τους και προ παντός τους... κλέπτοντας οπώρας. Αυτοί οι τελευταίοι προ παντός να επιστρέφουν μέχρι δεκάρας τα κλοπιμαία και όχι να τα... καλοτρώνε!
Εκτός κι αν θεωρηθούν και αυτά... «μεμονωμένα περιστατικά» και... δεν τρέχει τίποτε! Όπως επί παραδείγματι να καίγονται συστηματικά λεωφορεία και τρόλεϋ, να καταστρέφονται ιδιωτικές και κρατικές περιουσίες, να βασανίζονται και να δολοφονούνται αθώοι πολίτες απλά και μόνο για την ληστεία τους και ο αρμόδιος υπουργός να δηλώνει ανερυθρίαστα ότι πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά! Θα μας πει κάποιος τι συμβαίνει και τι θα συμβεί;
Γι - Πας