ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ - ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
ΕΝΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!..
Ας είναι καλά ο καλός μου φίλος, ο Χρήστος Τσέτσης, που σαν... «τρυποφράχτης» κατόρθωσε να ξετρυπώσει πρώτος τα αυθεντικά πρακτικά της πολύκροτης «δίκης της Πρίντζου», που το 1948 είχε ξεσηκώσει ολόκληρη την πόλη, αφού 114 συμπολίτες δικάζονταν από το Έκτακτο Στρατοδικείο στην Ζ.Π.Α.!
Έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά γι’ αυτήν τη δίκη, η οποία τελείωσε με την απόφαση της καταδίκης σε θάνατο 48 εκ των 114 κατηγορουμένων και η απόφαση αυτή συγκλόνισε κυριολεκτικά την πόλη, δεδομένου του ότι ήδη ύστερα από μόλις τέσσερις μέρες στις 27 Ιουλίου 1948 άρχισαν οι εκτελέσεις, οι οποίες τελείωσαν στις 10 Αυγούστου 1948 με σύνολο εκτελεσθέντων 16. Οι υπόλοιποι ή πήραν χάρη ή μετατράπηκε η ποινή τους το 1950 από το Συμβούλιο χαρίτων.
Όπως και ο Χρήστος θα αρκεστώ και εγώ μόνο στην ψυχρή ανάγνωση των δραματικών αυτών πρακτικών χωρίς να προβώ σε καμία κρίση, πράγμα το οποίο πιστεύω ότι θα κάνει και ο κάθε σοβαρός αναγνώστης, δεδομένου του ότι πρόκειται για βίαιο θάνατο, νέων στην πλειοψηφία τους, συμπολιτών μας.
Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στην αφιερωματική σελίδα του βιβλίου στην οποία ο συγγραφές γράφει:
Στη μνήμη της αδικοχαμένης αδελφής μου και όλων των νεαρών κοριτσιών – που απήχθησαν επίσης βιαίως – αθώων θυμάτων της τραγικής εκείνης εποχής.
Η τελευταία φράση τα λέει όλα όσα θα πρέπει να κάνουν προσεκτικό τον καθένα που θέλει ν’ ασχοληθεί με αυτά τα γεγονότα, αθωώνοντας ή καταδικάζοντας εκ του ασφαλούς!
Προσωπικά με συγκλόνισε η μνημειώδης ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Ιωαννίνων την επομένη της Δικαστικής απόφασης με την οποία συνιστούσε και ζητούσε την αναστολή της εκτελέσεως των καταφανώς αυστηρών ποινών, εξηγώντας με τετράγωνη δικηγορική λογική τους λόγους, χωρίς να προβαίνει σε αθωωτικές κορώνες!
Άλλωστε, τα μέλη του Δ.Σ. ήταν όλοι έγκριτοι Δικηγόροι της εποχής εκείνης, που υπερασπίστηκαν στο στρατοδικείο ομάδες κατηγορουμένων.
Θα μου πείτε, γιατί ήθελα τόσο πολύ να διαβάσω αυτά τα αυθεντικά πρακτικά: Πρώτα, γιατί τότε ήμουν μαθητής της 8ης τάξης της Ζωσιμαίας Σχολής και κάναμε μάθημα σε μια αίθουσα της Ζ.Π.Α., όχι πολύ μακριά από την αίθουσα του Δικαστηρίου.
Ύστερα, επειδή τις μέρες εκείνες εκ περιτροπής μας πήραν τρεις συμμαθητές μας από την τάξη κατά την διάρκεια του μαθήματος. Τον Ανδροκλή Γκέλια, τον Ηλία Διογένη και τον Δημήτρη Βράσκο, οι οποίοι δικάζονταν σε αυτή τη δίκη. Ο πρώτος ήταν επιμελής θα έλεγα μαθητής και σαν περιστατικό θυμάμαι που θορυβώντας μια φορά με μια μεταλλική κασετίνα που είχε για τα μολύβια του, βρέθηκε να την ψάχνει στον κρατήρα της βόμβας μπροστά από το υπόγειο της Ζωσιμαίας, όπου την εκσφενδόνισε από το παράθυρο του «Παραρτήματος», ο εκνευρισμένος για το θόρυβο αείμνηστος Γιάννης Σαραλής! Ο δεύτερος ήταν μεγαλύτερός μας και βρέθηκε μαζί μας στις δύο τελευταίες τάξεις δεν ξέρω πώς και από πού. Ο τρίτος ήταν ένα διαμάντι της τάξης σε σοβαρότητα, ήθος και επιμέλεια και πέραν αυτού ένας προικισμένος βιολιστής, συμμετέχων στην χορωδία του Γυμνασίου.
Δεν μπορεί παρά να ήταν αθώος, θύμα κάποιων συμπτώσεων, όπως άλλωστε φαίνεται και από τα Πρακτικά της δίκης. Με τον Γκέλια ανεβαίναμε σχεδόν κάθε πρωί για το σχολείο, εκείνος από την Καλούτσια κι εγώ από την γωνία της οδού Ρώμα όπου έμενα στο σπίτι του δάσκαλου Γιώργου Ζάγκλη. Δεν είχα υποψιαστεί τίποτε και ευτυχώς ούτε μου άνοιξε επίσης καμία σχετική κουβέντα. Ευτυχώς επίσης τότε δεν γνώριζα κανέναν από τους κατηγορουμένους σε αυτή τη δίκη.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΕΣ ΑΙ ΘΥΡΕΣ ΟΤΑΝ Η ΧΡΕΙΑ ΤΕΣ ΚΡΟΥΤΑΛΕΙ...
Οι σημερινοί μας κυβερνώντες, αλλά και ο λαός, ξεχνούν πολύ εύκολα τους δύο σημαδιακούς αυτούς στίχους του Δ. Σολωμού και επιδίδονται σε συναγωνισμούς ανοήτων νταηλικιών έναντι εκείνων, που δεν μας ανοίγουν εύκολα την πόρτα τους, όταν πηγαίνουμε με απλωμένο χέρι!
Σύμφωνα με την αλήστου μνήμης φράση του Ανδρέα Παπανδρέου, ότι δηλαδή «όλοι δανείζονται γιατί όχι κι εμείς;» δεν θα έπρεπε να ανησυχούμε για τον δυσθεώρητο δανεισμό μας, στον οποίο μας έφτασε ο προμνησθείς και ύστερα συνεχίστηκε, εκ των πραγμάτων ως «φαύλος κύκλος» με την αποπληρωμή, τα τοκοχρεωλύσια κ.λπ.
Δυστυχώς οι ηγεσίες μας δεν φρόντισαν να επενδυθούν αυτά τα δάνεια σε παραγωγικούς αναπτυξιακούς σκοπούς, αλλά κυρίως σε διορισμούς άχρηστους, που διόγκωσαν τις Δημόσιες δαπάνες. Έτσι όταν οι δανειστές μας διαπίστωσαν αυτή μας την αδυναμία... έκλεισαν την στρόφιγγα του δανεισμού, ώστε να μας κάνουν ότι εκείνοι θέλουν! Ευτυχώς που βρεθήκαμε ενταγμένοι σε Ευρωπαϊκούς Οργανισμούς, οι οποίοι φρόντισαν, ίσως κάπως άκομψα, να μας βάλουν σε ένα σωστό δρόμο δανείζοντάς μας.
Αυτό βεβαίως προέβλεπε τα προαναφερθέντα άκομψα «μνημόνια», τα οποία εμείς... παρεξηγήσαμε και λαϊκίζοντας αλόγιστα τα θεωρήσαμε ως σκληρά επιβληθέντα από την Ευρώπη, ξεχνώντας ότι εμείς είχαμε την ανάγκη των δανείων!
Τώρα που μετά τις εκλογές φτάσαμε στο... «διά ταύτα», τώρα αρχίσαμε πάλι τα νταηλίκια και τους λαϊκισμούς!
Έμεινα έκπληκτος από την συνέντευξη του... επικοινωνιακού μας Υπουργού των Οικονομικών με τις βλακείες που έλεγε ότι πάει να δουλέψει τους κουτοευρωπαίους για να μας ...δανείζουν. Όπως έμεινα έκπληκτος και με τον... μαθητευόμενο πρωθυπουργό μας, ο οποίος αντί να κυβερνήσει εξακολουθεί να επιδίδεται σε ομιλίες προς εσωτερική κατανάλωση!
Γι - Πας