Οι «Βάκχες» είναι ένα έργο για τη δύναμη των γυναικών...

• Στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τα Γιάννενα, επιστρέφει η καταξιωμένη σκηνοθέτης Νικαίτη Κοντούρη προκειμένου να παρουσιάσει σήμερα, Παρασκευή, στο υπαίθριο Θέατρο της Ε.Η.Μ. τις «Βάκχες», μία από τις πιο γοητευτικές τραγωδίες του Ευριπίδη, η οποία έχει καταφέρει ήδη να ξεχωρίσει ανάμεσα στην πληθώρα των θεατρικών παραστάσεων του φετινού καλοκαιριού. Μιλώντας στον «Π.Λ.», η κ. Κοντούρη τονίζει πως αδημονεί για τη συνάντηση με το θεατρικό κοινό των Ιωαννίνων που άργησε δύο χρόνια λόγω της πανδημίας, ενώ περιγράφει την υπόθεση, το βαθύτερο νόημα και τους στόχους του έργου.

Η συνέντευξη
• Κυρία Κοντούρη επιστρέφετε για μία ακόμη φορά στην ιδιαίτερη πατρίδα σας, τα Γιάννενα, για να παρουσιάσετε τις «Βάκχες», μία από τις κορυφαίες παραστάσεις του φετινού καλοκαιρού. Πώς νιώθετε;

-Ερχόμαστε με χαρά στα Γιάννενα. Από το 2019 ήταν το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων στην πρώτη - πρώτη πρόταση που είχα συντάξει προς το Φεστιβάλ Αθηνών για να γίνει συμπαραγωγή! Εξαιτίας της πανδημίας, όμως, η παράστασή μας ξεκίνησε το ταξίδι της με καθυστέρηση. Κάναμε avant - premiere σε Χαλκίδα, Αίγιο και Αρχαίο Ωδείο Νικόπολης με απανωτά τα sold out και ευχόμαστε να μας τιμήσουν με την παρουσία τους στο υπαίθριο Θέατρο της Ε.Η.Μ. σήμερα και οι συμπολίτες μου! Εξάλλου, στα Γιάννενα είναι και η πρεμιέρα των «Βακχών». Αδημονούμε γι’ αυτή τη συνάντηση σε ένα από τα ομορφότερα υπαίθρια θέατρα της σύγχρονης Ελλάδας.

• Πώς ήταν η περίοδος της αναμονής μέχρι το φετινό καλοκαίρι και την περιοδεία σας με τις «Βάκχες» ανά την Ελλάδα;

-O κορωνοϊός μας άλλαξε τη ζωή, την καθημερινότητα, μας θύμωσε και μας έφερε ενώπιος ενωπίω, είδαμε ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε τον εαυτό μας κι αυτό με έφερε πιο κοντά στο έργο.

• Ποιο είναι το θέμα και το βαθύτερο νόημα του έργου;

-Οι «Βάκχες» είναι ένα έργο που μιλάει για τη δύναμη των γυναικών, την ανθρώπινη εκδίκηση ενός θεού και την πλήρη καταστροφή μιας πόλης, με απόηχο και ερωτήματα που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας, έργο για τις γυναίκες, τη θέση τους μέσα στους αιώνες, που εξακολουθεί να εμπνέει όψεις και ερμηνείες.
Ο Διόνυσος, που είναι ο πρωταγωνιστής, ο θεός που διαφεντεύει τα πάντα, είναι κάτι αντίστοιχο με μια σημερινή καταστροφή, αλλά μέσα από τη μιμητική διαδικασία μιας τελετουργίας που είναι πολύ έξω από τα δικά μας δεδομένα. Διακηρύσσει ότι έρχεται από την Ανατολή με το που ξεκινάει το έργο. Λέει τον πρόλογο του έργου ή το πρόγραμμα ή το εφεύρημα του ιδιοφυούς Ευριπίδη και ξέρουμε τι πρόκειται να δούμε.
Και περιμένουμε να αρχίσει να μπαίνει ο Χορός και οι υποκριτές, πώς θα εξελιχθεί το έργο, μέχρι πού θα φτάσει η τιμωρία αυτού του θεού πάνω στους ζωντανούς, που δεν τον θέλουν, δεν τον αναγνωρίζουν ως ισάξιο θεό ανάμεσα σε όλους τους άλλους. Έχει θυμό και την εκδικητική μανία του ανθρώπου. Στήνει μια βραδυφλεγή βόμβα με το που ξεκινάει το έργο. Μια εκδίκηση τρομακτική, την οποία φτάνει μέχρι το τέλος.
Οι ήπιες γυναίκες, οι Βάκχες, που ακολουθούν σαν νεοφώτιστες τον νέο θεό και έχουν έρθει μαζί του από την Ασία, ακολουθώντας τον σε ένα τεράστιο ταξίδι, περνώντας από διάφορες χώρες και επιβάλλοντας μαζί του τη νέα θρησκεία που προσκύνησαν οι άνθρωποι της Ασίας, δίνουν το όνομά τους στην τραγωδία. Η αντίσταση εναντίον του νέου θεού συμβαίνει στην Ελλάδα, σε έναν τόπο ποιητικό, γιατί για την Αθήνα είναι γραμμένο το έργο, απλώς τοποθετείται λίγο πιο έξω, για να είναι πιο μακριά.

• Πώς αντιμετωπίζει ο συγγραφέας του έργου, ο Ευριπίδης, τις γυναίκες;

-Ο Ευριπίδης την ήξερε τη γυναικεία φύση πάρα πολύ καλά, ήξερε τη δύναμή της, γι’ αυτό είναι και τόσο σύγχρονο το έργο. Δεν είναι μόνο η μανία και η εκδικητικότητα ‒βέβαια, όταν καταλαμβάνεσαι από τρέλα, αρχίζεις να κάνεις ανήκουστα πράγματα. Έχει να κάνει με τη γυναικεία φύση. Η γυναίκα μπορεί πραγματικά να δει στα σπάργανα ένα ζωάκι και να το φροντίσει σαν να είναι η μάνα του, ακόμα κι αν είναι λιονταράκι. Όπως μπορεί, αν νιώσει ότι απειλείται το παιδί της, να ορμήσει και να κομματιάσει το ζώο.

• Τελικά, τι θέλετε να αφηγηθείτε με τις «Βάκχες», ποιος είναι ο στόχος;

-Θέλουμε να αφηγηθούμε την ιστορία σε όλο τον κόσμο και ο θεατής να επικοινωνήσει με ένα στοιχείο τουλάχιστον από αυτή την ιστορία. Οπότε, ακολουθούμε τη λογική του έργου και ελπίζουμε, στοχεύουμε να φτάσουμε βαθιά στον στριγκό, βίαιο ήχο των «Βακχών». Βοηθάει πολύ σε αυτήν τη διαδικασία η μουσική των Θραξ Πανκc, των οποίων το ιδίωμα με γοήτευσε. Η μουσική τους έχει γεννηθεί από αυτό που βλέπουν.
ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΟΡΗΣ