Το όνομά της πίσω ζητάει η Μενίνα Θεσπρωτίας!

• Η Μενίνα (σήμερα Νεράιδα) Παραμυθιάς είναι ένα από τα ιστορικά χωριά στην Ελλάδα, καθώς εκεί έγινε η μεγάλη μάχη της Μενίνας, που ήταν η πιο δυσχερής από όλες τις άλλες συγκρούσεις των ανταρτών του Ναπολέοντος Ζέρβα με τα στρατεύματα κατοχής.

Το συγκεκριμένο χωριό, λόγω της συγκοινωνιακής θέσης του, ανάμεσα σε Ηγουμενίτσα και Γιάννενα, οι Γερμανοί με τους συνεργάτες τους Μουσουλμάνους Τσάμηδες, το είχαν μετατρέψει σε εξαιρετικά ισχυρό οχυρό. Οι κεντρικές λιθόκτιστες οικίες του είχαν μεταβληθεί σε συγκροτήματα οχυρών με αποθήκες πυρομαχικών στην κάθε μία. 

Υπήρχαν πολυβολεία στους γύρω λόφους, ενώ το εχθρικό πυροβολικό είχε μεγάλη δύναμη πυρός. Εκεί ήταν στρατοπεδευμένο ένα τάγμα Γερμανικού στρατού 250 ανδρών, με συνεργάτες και βοηθούς πάνω από 500 Τουρκοτσάμηδες. 

Το κατέλαβαν

Σ’ αυτό το απόρθητο φρούριο οι αντάρτες του Ζέρβα, που αποτελούσαν την Χ΄ Μεραρχία με  Διοικητή το Συνταγματάρχη Καμάρα, έλαβαν Διαταγή από το Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής να επιτεθούν με αντικειμενικό σκοπό την προσβολή και εξουδετέρωση της Γερμανικής φρουράς, τη μεταφορά των μεγάλων ποσοτήτων πυρομαχικών στην Παραμυθιά και την τελεία καταστροφή κάθε  πολυβολείου. Και τα κατάφεραν. 

Να μετονομαστεί

Την πενταετία 1953 – 1957 σημειώθηκαν πολλές μετονομασίες χωριών στην Ελλάδα, 760 για την ακρίβεια. Το 1955, ειδικά, ήταν η χρονιά της μαζικής αλλαγής στα ονόματα των χωριών μας. 

Ανάμεσα σε 1958 και 1971 πραγματοποιήθηκαν άλλες 326.  Έκτοτε οι μετονομασίες των οικισμών γίνονται σπάνιες. Ωστόσο, το υπουργείο Εσωτερικών εγκρίνει σποραδικά κάποιες.

Δύο χωριά των Ιωαννίνων απέκτησαν, εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια και πάλι την ιστορική τους ονομασία με υπογραφή του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων Κώστα Τασούλα. Ο λόγος για τις Πλατανιές του Δήμου Δωδώνης και τη Λίμνη του Δήμου Πωγωνίου, που μετονομάστηκαν και πάλι σε Τσερίτσανα και Ζαραβίνα αντίστοιχα. 

Το ίδιο οφείλει, προτείνουν κάποιοι, να γίνει και για τη Νεράιδα, που ούτως ή άλλως με το ιστορικό της όνομα είναι γνωστή και αυτό χρησιμοποιείται. 

Μένουν άσβεστα!

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η έρευνα για το τι σημαίνουν εκείνα τα ονόματα, που, παρά την υποχρεωτική τους αλλαγή (μέσα από την εθνική πολιτική του περασμένου αιώνα) δεν λένε να σβήσουν από τη λαϊκή ντοπιολαλιά και χρησιμοποιούνται αναλλοίωτα από γενιά σε γενιά για εκατοντάδες χρόνια.

Και αυτό συμβαίνει, τόσο όταν το όνομα του τοπωνυμίου αποτελεί λέξη τού καθημερινού λεξιλογίου, της ζωντανής γλώσσας και οι υπάρχουσες γενιές κατανοούν τη σημασία του, όσο και όταν συνδέεται αναπόσπαστα με ιστορικό γεγονός.

π. ΗΛΙΑΣ ΜΑΚΟΣ