Λειψανοθήκη που είχε «χαθεί» το 1990 επιστρέφεται στη Μονή Διχουνίου!

•  Μια πολύτιμη σε αξία ασημένια λειψανοθήκη, με τεμάχια οστών αγίων, που αποτελούσε κειμήλιο και είχε κλαπεί το 1990, από τη Μονή Διχουνίου, επιστράφηκε μ' έναν απρόσμενο τρόπο.

Την εντόπισε ο εφοπλιστής Αθανάσιος Μαρτίνος, γνωστός για την ευσέβειά του, τέως διοικητής του Αγίου Όρους και την αγόρασε, με σκοπό να επιστρέψει στο φυσικό της χώρο, στην Μητρόπολη Ιωαννίνων.

Έτσι χθες έγινε ειδική τελετή, όπου παραδόθηκε και παρελήφθη η λειψανοθήκη στον Ιερό Ναό Περιβλέπτου Ιωαννίνων, παρουσία του Μητροπολίτου Ιωαννίνων Μαξίμου, του Προέδρου της Βουλής Κων/νου  Τασούλα, αλλά και του Περιφερειάρχη Ηπείρου Αλέξανδρου Καχριμάνη.

Η πράξη του κ. Μαρτίνου χαρακτηρίστηκε ως αξιέπαινη από τον Μητροπολίτη Μάξιμο, ο  οποίος απένειμε στον κ. Μαρτίνο τον Σταυρό του Αγίου Γεωργίου. 

Λόγω του ότι η Μονή Διχουνίου ανακαινίζεται, το κειμήλιο προσωρινά θα φυλάσσεται στα Ιωάννινα. 

Η ιστορική Μονή Διχουνίου στην περιοχή Ραδοβιζίου Ιωαννίνων, όπου μόνασε και ξεκίνησε την αποτυχημένη, τελικά, επανάστασή του ο Διονύσιος Φιλόσοφος, ήταν ερειπωμένη.

Πλέον έχουν προχωρήσει οι εργασίες αναστήλωσής του ναού, προκειμένου αυτό το μνημείο, που ξυπνά μνήμες Ελληνορθόδοξης συνείδησης, να διασωθεί.

Ο προϋπολογισμός του έργου ανέρχεται σε 400.000 ευρώ και σύμφωνα με τις υποδείξεις της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων απαιτήθηκε επίσπευση των εργασιών, δεδομένου ότι ο ναός παρουσίαζε σοβαρότατα προβλήματα.

Η φθορά του ναού από το χρόνο ήταν εμφανής και οι παρεμβάσεις κρίθηκαν ως απαραίτητες.

Το ιστορικό Μοναστήρι

Τέσσερα χιλιόμετρα μετά το Ραδοβίζι, στο δρόμο που οδηγεί προς το Σενίκο, βρίσκεται το ιστορικό μοναστήρι του αγίου Δημητρίου Διχουνίου.

Στο σημείο, που είναι χτισμένο το μοναστήρι, σμίγουν δύο χούνες και απ’ αυτές ονομάστηκε Διχούνη ή Ντιχούνι ή Ντουχάν.

Ο χρόνος της ίδρυσής του είναι άγνωστος, αλλά η αποτυχημένη επανάσταση του Διονυσίου του Φιλόσοφου στις 11 Σεπτεμβρίου του 1611 οδήγησε στην καταστροφή του και την αρπαγή της περιουσίας και των κειμηλίων του.

Σύμφωνα με εντοιχισμένη με κεραμίδια χρονολογία, αριστερά και πάνω από την πόρτα του καθολικού του, ο σημερινός ναός χτίστηκε το 1763 στην ίδια μάλλον τοποθεσία, που άλλοτε ήταν και το παλιό.

Αντίθετη, ωστόσο, άποψη έχουν ο Βασ. Πετρόπουλος, ο οποίος υποστηρίζει, στηριζόμενος σε προφορικές παραδόσεις κατοίκων της περιοχής, ότι το παλιό μοναστήρι βρισκόταν δύο με τρία χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του σημερινού και ο Θεοφάνης Αγγελίδης, ο οποίος μας πληροφορεί, ότι το σημερινό μοναστήρι απέχει χίλια μέτρα από το παλιό, που ήταν αντίπερα στη θέση «Βελέικα» στο Στραγανέτσι.

Ως κτήτορες αναγνωρίζονται οι ιερομόναχοι Ζαχαρίας και Άνθιμος, οι οποίοι εικονίζονται στο δυτικό τοίχο του πρόναου (νότιο μέρος).

Στην εικόνα του κυρίως κτήτορα Ζαχαρία, ο οποίος απεικονίζεται να κρατάει στα χέρια του την εκκλησία, υπάρχει η επιγραφή «Ζαχαρίας ιερομόναχος και ηγούμενος του μοναστηριού και κτήτωρ της αγίας μονής ταύτης», ενώ σ’ αυτή του Ανθίμου η επιγραφή: «Άνθιμος ιερομόναχος και ευημερεύοντος της αγίας μονής ταύτης».

Οι αξιόλογης τεχνοτροπίας αγιογραφίες είναι του 18ου αιώνα, κάποιες κατεστραμμένες και άλλες μαυρισμένες, ενώ υπάρχουν μεταξύ πρόναου και ναού κατεστραμμένες επιγραφές. 

Και σ’ αυτό το Μοναστήρι είναι τόσο βαθύ το αίτημα της ψυχής για μια επικοινωνία με τη θεϊκή ομορφιά… 

π. ΗΛΙΑΣ ΜΑΚΟΣ