«Κυψέλη» εκπαίδευσης για κορίτσια από απομακρυσμένα χωριά της Βορ. Ηπείρου

E ίναι σημαντικός σταθμός η συμπλήρωση των είκοσι χρόνων του Εκκλησιαστικού Οικοτροφείου Θηλέων «Η Θεοτόκος: Άνθος το Αμάραντον», που λειτουργεί από το Σεπτέμβριο του 2000 στους Βουλιαράτες Aργυροκάστρου και το οποίο ίδρυσε και στηρίζει ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος.
Με το Εκκλησιαστικό Οικοτροφείο Θηλέων στους Βουλιαράτες, όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι εξαιρετικές και οργανωμένες από κάθε άποψη, δόθηκε η δυνατότητα σε κορίτσια, από απομακρυσμένα χωριά να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση. Ταυτόχρονα παρακολουθούν μαθήματα κατήχησης, βυζαντινής μουσικής (έχει δημιουργηθεί υπέροχη χορωδία), ξένων γλωσσών, μουσικών οργάνων, ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Πολλές από τις εκατοντάδες νέες, που τις δύο αυτές δεκαετίες πέρασαν από το Οικοτροφείο, έκαναν ανώτατες σπουδές στην Αλβανία και στην Ελλάδα, μα το σημαντικότερο και ουσιαστικότερο είναι άλλο.
Για το μεγάλο ταξίδι, που ξεκίνησαν, μέσα στης ζωής το πέλαγος, με τις αναπάντεχες τρικυμίες και τις θύελλες, πήραν σωστή αλάνθαστη πυξίδα, μέσα από την πνευματική φροντίδα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου και την καθοδήγηση του Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Δημητρίου.
Η Αγάπη για την Αλήθεια, που καλλιεργήθηκε μέσα τους, χαρίζει σ' αυτές καθαρή σκέψη, άδολη, φωτεινό βλέμμα. Ψυχική ειρήνη και εσωτερική χαρά. Η υπεύθυνη του Οικοτροφείου πάντοτε δίπλα τους, ημέρα και νύχτα. Και οι παιδικές και εφηβικές ψυχές νοσταλγούν τα βάθη.
Και το λένε με τα λόγια, τις πράξεις και τα τραγούδια τους ότι ζουν σε πάμφωτους κόσμους, ζουν μ' έναν ψυχικό χορτασμό, που τους χαρίζει η προσευχή, αλλά και η καρδιά του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου. Στα μάτια τους λάμπει η εμπιστοσύνη και η ικανοποίηση για το μεγάλο μήνυμα. Αυτό, που ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έφερε στην Αλβανία... Και άλλαξε τις ζωές τις δικές τους και τις ζωές πολλών άλλων ανθρώπων.
"Μπορείς να ζήσεις χωρίς πατέρα και χωρίς μητέρα, χωρίς, όμως, το Θεό δεν μπορείς να ζήσεις", λέει μια ρωσική παροιμία. Και είναι πείρα βαθιά, μυστική, που επαληθεύει μέσα στις καρδιές κοριτσιών, οι οποίες βρήκαν τη στοργή της Εκκλησίας της Αλβανίας, την τόλμη τους να πιστεύουν και ν' ανοίγουν την πόρτα του "είναι" τους στο Θεό, για να περάσει.
Να περάσει Εκείνος και να πάρει το τιμόνι της πορείας τους στα θεϊκά Του χέρια, τα τρυπημένα από τα καρφιά χέρια Του. Και τότε κάθε κενό μέσα τους γεμίζει...
Η. Μ.