Ας εκμεταλλευτούμε σωστά το χρόνο...

● Όλοι γνωρίζουμε ότι ο πιο πολύτιμος θησαυρός για τον άνθρωπο είναι ο «χρόνος». Ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή με τα χέρια άδεια και φεύγουμε πάλι με τα χέρια άδεια. Κι όμως παρ’ ότι γνωρίζουμε ότι «λίγος είναι ο χρόνος της ζωής μας» αναλωνόμαστε σε ανούσια και εφήμερα πράγματα.
Λειτουργούμε και συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε μόνιμοι σ’ αυτή τη ζωή. Δεν θα ξεχάσω μια παροιμία που μου είπε κάποιος από την Μηλιά Μετσόβου: «Πήγε ο Χάρος να πάρει κάποιον από την Μηλιά (σημειωτέον οι Μηλιώτες είναι πολύ εργατικοί άνθρωποι). Μόλις τον βλέπει ο Μηλιώτης λέει στον Χάροντα: Πώς και ήρθες να με πάρεις χωρίς να με ειδοποιήσεις, γιατί εγώ έχω δουλειά ακόμη… Και του απαντά ο Χάρος: «Μα πώς, δεν σου έστειλα μηνύματα με το που σε πονούσε η μέση, τα χέρια, τα πόδια, κλπ. Τι άλλο ήθελες;».
Αρχίζουμε λοιπόν έναν ανελέητο αγώνα να μαζεύουμε χρήματα, να χτίζουμε μεγάλα σπίτια, να αγοράζουμε και να κάνουμε εξοχικά, άλλοι στην θάλασσα, άλλοι στο βουνό και τελειωμό να μην έχουμε. Να μη μας φτάνει ο χρόνος της εργασίας μας, να θέλουμε κι άλλο. Να είμαστε ανικανοποίητοι, να μη μας γεμίζουν αυτά που έχουμε, να θέλουμε κι άλλα, κι άλλα.
Όταν πεθαίνει κάποιος γνωστός μας νέος στην ηλικία τότε τη στιγμή αυτή λέμε «ματαιότης ματαιοτήτων» και αμέσως μετά πάλι τα ίδια. Τα ξεχνάμε όλα.
Αξίζει στ’ αλήθεια όλη αυτή η κατάσταση; Να μην προλαβαίνουμε να χαρούμε αυτά που αποκτήσαμε το περιβάλλον μας, ωραία μέρη, κλπ.
Και πάντα να αναβάλουμε, όπως ο γέρος του Καβάφη: «Αύριο. Άφησέ το. Έχεις πολύ καιρό».
Αν εξακολουθούμε να ζούμε μ’ αυτή την τακτική είναι σαν να ζούμε στην κόλαση. Δεν μας ευχαριστεί τίποτε, όλα είναι πεζά. Δεν μας συγκινεί τίποτε. Το μόνο που μας γεμίζει είναι πως θα καταπατήσουμε το γείτονά μας, να κλέψουμε το κράτος, να πληρώνουν άλλοι και όχι εμείς.
Έχουμε γίνει τόσο χονδρόπετσοι που μας συγκινούν μόνο ο πόνος των άλλων, οι χωρισμοί, οι μοιχείες, οι αυτοκτονίες, οι βιασμοί… και μετά πάμε να κοιμηθούμε ήσυχοι τον ύπνο του δικαίου.
Νομίζουμε ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν στους άλλους και όχι σε μας. Κι όμως κάποτε θα συμβούν και σε μας.
Φίλοι μου κάτι πρέπει να γίνει να αφυπνιστούμε, δεν είναι δυνατόν να σέρνεται η ζωή μας έτσι. Είναι κρίμα να χαραμίζουμε τη ζωή μας έτσι. Θα μου πείτε άρα να μη δουλεύουμε και να είμαστε τεμπέληδες.
Όχι, να αρκεστούμε σ’ αυτά που μας προσφέρουν μια καλή και άνετη ζωή χωρίς περιττά.
Να έχουμε κατά νου μία από τις τελευταίες επιθυμίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είπε: «Τους θησαυρούς που έχω αποκτήσει να τους σκορπίσετε σ’ όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο μου. Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν».
Να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή από το λίγο χρόνο που έχουμε. Η κάθε μέρα που έρχεται και ζούμε δεν θα ξανάρθει.
Καλότυχος θα είναι ο άνθρωπος αφού στη ζωή του έχει δουλέψει για τα απαραίτητα και έχει χαρεί την κάθε στιγμή της ζωής του με την οικογένειά του και έχει ένα καταφύγιο να πάει να αποτραβηχτεί σαν κουραστεί από αυτόν τον εφήμερο κόσμο.
(ΜΕΤΣΟΒΟ)