Οι Πόντιοι Πιλάτοι της πολιτικής!..

Οι πολιτικοί μας ηγέτες διαχρονικά έχουν ένα κοινό γνώρισμα: Μονίμως, μόλις αναλαμβάνουν την εξουσία, ισχυρίζονται ότι η κακή προηγούμενη κυβέρνηση τους εξαναγκάζει να εφαρμόσουν δύσκολη πολιτική και να λάβουν μέτρα σε βάρος του λαού. Μάλιστα, ξεχνάνε παντελώς τις προεκλογικές δεσμεύσεις και το πρόγραμμά τους, υποστηρίζοντας ότι βρίσκονται προ τετελεσμένων αποφάσεων και αδυνατούν να ακολουθήσουν  τα  οράματά  τους.  Αυτή  η  πρακτική των κομμάτων έχει δημιουργήσει ανάλογη συμπεριφορά και στους πολίτες, αφού και από αυτούς ένα μέρος συμφωνεί με τους εκάστοτε κυβερνώντες και θεωρεί υπεύθυνους τους προηγούμενους. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης κομμάτων και πολιτών είναι να μη λειτουργούν κάποιες σταθερές συνθήκες στην κρίση του κόσμου και στην αξιολόγηση της κυβερνητικής διαχείρισης μιας συγκεκριμένης περιόδου. Τούτο επιβεβαιώνεται και με τρόπο προκλητικό που αγγίζει τα όρια ακόμα και του παραλογισμού.
Γιατί, πώς αλλιώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε την αποδοχή της Κυβέρνησης από μέρος των συμπολιτών μας, όταν η χώρα και ο καθενάς χωριστά έχει οδηγηθεί σε μια τραγική κατάσταση; Είναι δυνατόν σήμερα να υπάρχει θετική στάση στις κυβερνητικές επιλογές, όταν η κοινωνία τελεί σε πλήρη κατάρρευση, όταν δεν υπάρχει ούτε ίχνος ελπίδας για τις επόμενες γενιές;
Η στάση των κυβερνητικών παρουσιάζει ομοιότητες με τη συμπεριφορά των Αρχιερέων και των Φαρισαίων που παρέδωσαν τον Χριστό στον Πόντιο Πιλάτο. Μπορούμε πράγματι ως Χριστιανοί, με κοσμικό βέβαια πνεύμα, να θυμηθούμε τον Πόντιο Πιλάτο, καθώς βλέπουμε σήμερα τον Πρωθυπουργό με τους Υπουργούς να ερμηνεύουν το μαρτύριο του Ελληνικού λαού. Άλλωστε, έρχεται το Πάσχα και οφείλουμε να ανιχνεύουμε στα δρώμενα της σταύρωσης του Χριστού αλήθειες λυτρωτικές για τον άνθρωπο.
Στην ανάμνηση, λοιπόν, των Παθών του Ιησού οι Αρχιερείς και οι Φαρισαίοι παρέδωσαν τον Θεάνθρωπο στον Πιλάτο για την τελική κρίση της θανατικής ποινής. Ο Πόντιος Πιλάτος, ο Επίτροπος της Ρωμαϊκής εξουσίας, αντί να αξιολογήσει τα κίνητρα των κατηγόρων προτίμησε την ουδετερότητα με την περιλάλητη φράση «νίπτω τας χείρας μου». Δηλαδή, εκείνος που λόγω θέσης μπορούσε να επιβάλει τη δίκαιη κρίση έστρεψε το πρόσωπό του και άφησε τους τυχοδιώκτες να εφαρμόσουν τη δικιά τους απάνθρωπη ανομία.
Και γεννιέται το ερώτημα για τη σχέση εκείνης της ιστορίας με τα δρώμενα σήμερα στην πολιτική σκηνή σε βάρος του Ελληνικού λαού.
Τότε, ύστερα από τη σταύρωση, κατά τις πηγές της ιστοριογραφίας ο Καίσαρας Τιβέριος διέταξε να οδηγήσουν στη Ρώμη «δέσμιο» τον Πιλάτο «επειδή άδικον εψήφισας θάνατον κατά του Ιησού, συμφωνήσας μετά των φθονερών και κακίστων Ιουδαίων, λαβών παρ’ αυτών δώρα υπέρ του τοιούτου θανάτου…». Σήμερα τι «δώρα» και από ποιον θα λάβει η Κυβέρνηση για τα νέα μέτρα, τα βάβραβα και εξοντωτικά; Την εξουσία και τη δύναμη αντί του Καίσαρος την έχει ο λαός, αφού αυτός ψηφίζει, αυτός κρίνει και αυτός βιώνει την κυβερνητική πολιτική. Άρα οφείλει να βρει τρόπους και μέσα ώστε στα πλαίσια του δημοκρατικού περιβάλλοντος και όπως επιτρέπει το Σύνταγμα να οργανωθεί και να εκφραστεί συλλογικά. Γιατί η οργή και η απαξίωση των πολιτών ως έκφραση ατομικής απόγνωσης φέρει μεγαλύτερα δεινά και δημιουργεί συνθήκες απαλλαγής.
Όσο για την Κυβέρνηση, ακολουθεί και αντιγράφει με περισσή υποκρισία τη στάση του Καίσαρα. Η ίδια, λέει, πως πονάει για το δράμα του λαού, αλλά για όλα φταίνε οι προηγούμενοι κυβερνήτες και οι Ευρωπαίοι. Λησμονάει όμως ο κ. Τσίπρας και ο συνέταιρός του ότι ο λαός ψήφισε αυτούς για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο όπως ακριβώς του υποσχέθηκαν σε δύο προεκλογικές περιόδους. Εάν όμως, όπως διαλαλούν, δεν τους αφήνουν «οι ξένοι» να εφαρμόσουν τη φιλολαϊκή τους πολιτική, τότε ένας δρόμος υπάρχει: Παραδίνουν την εξουσία και καλούν το λαό ν’ αναλάβει την ευθύνη.
Δυστυχώς, εξέλιπε από τους πολιτικούς μας η πολιτική αρετή. Η εξουσία τους επιτρέπει να χαίρονται πολλά αγαθά κι ας υποφέρει ο λαός. Γι’ αυτό και οφείλουμε πολιτικά κόμματα και οι πολίτες να ξαναλογαριάσουμε τις ευθύνες μας και να απαιτήσουμε από την Ευρώπη να κατανοήσει τις ανάγκες του λαού και την ανεπάρκεια της Κυβέρνησης. Διαφορετικά θα βρεθούμε ως κοινωνία μπροστά σε σοβαρότερα αδιέξοδα, αφού ήδη ο Ευρωσκεπτικισμός, ο Εθνικισμός και ο Ρατσισμός χτυπάει την πόρτα μας.