Η ενέργεια, ο πρωτογενής τομέας και το «Θηρίο»!

Με συμπόνια πληροφορήθηκα ότι οι παραγωγοί κινητοποιούνται προκειμένου να διεκδικήσουν παρέμβαση της πολιτείας ώστε να μειωθεί το κόστος της ενέργειας, καθότι αυτό, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ο καθοριστικότερος συντελεστής ανάπτυξης του πρωτογενούς τομέα και επηρεάζει αποφασιστικά όλον τον κύκλο παραγωγής και διάθεσης. Χωρίς φθηνό χρήμα, χαμηλό εργασιακό κόστος, φορολογικές διευκολύνσεις, σταθερό νομοθετικό πλαίσιο, αλλά κυρίως χωρίς φθηνή ενέργεια, είναι αδύνατον να παραχθούν ανταγωνιστικά προϊόντα όσο κι αν αυτά είναι ιδιαίτερα, μοναδικά και ποιοτικά! Και έχουν απόλυτο δίκιο!
Εγώ, όμως, ένας απλός καταναλωτής που αγαπάει τον τόπο του και εύχεται για την ευημερία των συμπολιτών του, αναρωτιέμαι, πού βρίσκονταν όλοι αυτοί που σήμερα διαμαρτύρονται όταν έπρεπε να κινητοποιηθούν με αποφασιστικότητα και πάθος απέναντι στα συμφέροντα και τις «περίεργες» μειοψηφίες, οι οποίες δεν έβλεπαν με καλό μάτι το πέρασμα του αγωγού φυσικού αερίου από την Ήπειρο και που τελικά κατόρθωσαν να τον εκτρέψουν προς την γειτονική μας χώρα; Γιατί δεν διεκδίκησαν τότε, ως όφειλαν, για το δικό τους συμφέρον φθηνή ενέργεια, ώστε τα προϊόντα τους να έχουν πλεονέκτημα στις τοπικές και διεθνείς αγορές;
Ποια πρόβλεψη, σχεδιασμό και μελέτη έχουν εκπονήσει ως τώρα για την εξασφάλιση αντισταθμιστικών ωφελημάτων από την πράσινη ενέργεια που παράγεται από τα αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα που ξεφυτρώνουν στη περιοχή μας στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού σχεδιασμού για τη μετάβαση στην πράσινη βιώσιμη ανάπτυξη;
Γιατί ουδέποτε ξεσηκώθηκαν σε πανελλαδικό επίπεδο τις τελευταίες δεκαετίες, ώστε να πιέσουν τις κυβερνήσεις να επιταχύνουν τις διαδικασίες εξόρυξης του πλούτου πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων από τους υδρογονάνθρακες, που αποδεδειγμένα λιμνάζουν κάτω από τις θάλασσες και τις στεριές μας, όταν μάλιστα με εργαλείο την ευρωπαϊκή νομοθεσία εξασφαλίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό η προστασία του περιβάλλοντος από την διαδικασία εξόρυξής τους;
Γιατί υποκύπτουν στις σκοπιμότητες εκείνων των κομμάτων που παρουσιάζονται ως δήθεν προστάτες της «αγροτιάς» και της «εργατιάς»; Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτά τα κόμματα θρέφονται από τη δυστυχία τους; Ότι έχουν λόγο ύπαρξης και πολιτικό ρόλο, μόνο και μόνον όταν οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι ή οι εργάτες γης όπως συνηθίζεται να ονομάζονται υποτιμητικά τελευταία, είναι εξαθλιωμένοι;
Γιατί δεν απαίτησαν δυναμικά, από κανέναν υπουργό και καμία κυβέρνηση να θέσουν σε εφαρμογή (οι ίδιοι οι υπουργοί το ομολογούν), ένα αποτελεσματικό σχέδιο γεωργικής ανάπτυξης, όπως αυτό που εφαρμόζεται, για παράδειγμα, στην Ολλανδία με άμεση εμπλοκή του κράτους, το οποίο θα δημιουργούσε προϋποθέσεις αξιοποίησης του μοναδικού στον κόσμο φυτικού και ζωικού πλούτου που μας προσφέρει η ελληνική γη;
Πολλά «γιατί» υπάρχουν, που, όσο τα σκέφτεται κανείς, του φέρνουν θλίψη και απογοήτευση, για να καταλήξει τελικά στο συμπέρασμα ότι είμαστε άξιοι της τύχης μας. Θα μου πει τώρα κάποιος: «Μα, φταίνε οι παραγωγοί»;
Φυσικά και έχουν ένα πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Όπως όταν οδηγούν το αγροτικό τους κοιτάνε μακριά για να προβλέπουν και να αποφεύγουν τις λακκούβες, έτσι ας ανοίξουν και τα μάτια τους να δουν λίγο παραπέρα, για να μην πέφτουν από τα σύννεφα όταν έρχονται δύσκολες μέρες.
Σε αυτό το σημείο βέβαια πρέπει να επισημάνουμε και τις τεράστιες ευθύνες των εκπροσώπων της πολιτείας, οι οποίοι την ώρα που οι παραγωγοί διαμαρτύρονται, πίνουν πιθανότατα ανέμελα το καφεδάκι τους. Αυτοί έχουν ως πρώτιστο καθήκον και υποχρέωση να προστατεύουν τον παραγωγό και την παραγωγή προβλέποντας τις εξελίξεις και όχι τρέχοντας ασθμαίνοντας πίσω από αυτές. Αυτοί, είναι εκείνοι που γνωρίζουν τα εμπόδια που υπάρχουν, έχουν τα μέσα και οφείλουν να αγωνιστούν για να ξεπεραστούν. Αυτοί είναι εκείνοι που συνομιλούν και κοιτούν στα μάτια το «Θηρίο»! Όσοι τουλάχιστον δεν έχουν ταυτισθεί με αυτό!