Γιατί χάθηκε το έλεος στις μέρες μας;

Με λύπη και ντροπή διάβασα την δίχως τελειωμό περιπέτεια, τον Μαραθώνιο μιας μάνας και του γιού της που πάσχει από εγκεφαλική παράλυση, που ανέδειξε ο Κ. Καλτσής στην πάντα «ανοιχτή» εφημερίδα «Πρωινός Λόγος» στις 26/11 αλλά και στις 18/12/21.
Κι απορώ γιατί συνεχίζει να είναι τόσο μακρύς και δύσβατος αυτός ο 17χρονος δρόμος… Παλιά και μακροχρόνια η ιστορία.
Ένα παιδί ο Κ. Κ. γεννήθηκε το 2004 και σε ηλικία τεσσάρων μηνών διαγνώστηκε ότι πάσχει από «εγκεφαλική παράλυση

τύπου σοβαρής δεξιάς ημιπληγίας» από εξειδικευμένους επιστήμονες δημοσίων νοσηλευτικών ιδρυμάτων που φυσικά δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.
Το παράδοξο, το παράλογο είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια οι εκτιμήσεις των επιτροπών διαφέρουν και κάθε φορά δίνουν και διαφορετικά ποσοστά αναπηρίας από 80%, 30%, 35%, 50% και τελευταία η Αρχή διαφάνειας λέει στη μητέρα πως ο γιος της θεωρείται ΑΜΕΑ με πλήρη δικαιώματα.
Οι επιτροπές των γιατρών δεν συμφωνούν. Ο εισαγγελέας κάνει λόγο για σφάλματα στην αξιολόγηση. Ο συνήγορος του πολίτη είναι κατηγορηματικός ως προς την στέρηση των ευκαιριών στο παιδί. Κι εμείς εδώ στην πόλη των γραμμάτων του πολιτισμού και της Ευεργεσίας έχουμε τάχα το δικαίωμα να ταλαιπωρούμε ένα παιδί που είχε την ατυχία να γεννηθεί με εγκεφαλικό πρόβλημα;
Ένας Γολγοθάς του ίδιου και της μητέρας του που τον περιφέρουν από τον Άννα στον Καϊάφα ζυγίζοντας την αναπηρία; Και έχουμε το θράσος να γιορτάζουμε την μέρα για τα δικαιώματα του παιδιού, τη Μέρα των ΑΜΕΑ! Με ποια «ζυγαριά ακριβείας» ζυγίζεται αλήθεια η αναπηρία… με τόσες διακυμάνσεις;
Με ποια μονάδα… βάρους μετρούν την αναπηρία. Μήπως θα έπρεπε να υπάρχει κι η ζυγαριά ψυχικού πόνου;
Παράξενες οι διαφορετικές εκτιμήσεις! Κι αν ήταν παιδί, αδελφός, εγγόνι των μελών διάφορων επιτροπών μέχρι ποιου σημείου θα έφθανε η ακρίβεια, η αλήθεια, η επιστημονικότητα, η αντικειμενικότητα και πού θα χανόταν η επιείκεια;
Κι η συνείδηση; Βουβάθηκε κι αυτή;
Δάσκαλος ο παππούς του παιδιού. Δασκάλα κι εγώ. Συναντήσαμε στη ζωή μας στα δύσβατα, κι άγνωστα, κουτσοχώρια που υπηρετήσαμε, με δύσκολες συνθήκες πολλά παιδιά, έξυπνα και λιγότερο έξυπνα, διαφορετικά, που υστερούσαν σωματικά (χωρίς πόδι, χέρι, δάχτυλα) εγκεφαλικά, ψυχικά!
Τότε που δεν υπήρχαν σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες και ήταν άγνωστη η λέξη ΑΜΕΑ.
Κι όμως δεν τα διώξαμε, δεν τα απομονώσαμε, δεν τα περιθωριοποιήσαμε!
Τα αγκαλιάσαμε, τα στηρίξαμε, τα βοηθήσαμε όσο κι όπως μπορούσαμε με τα μέσα και τους τρόπους εκείνου του καιρού, όλοι οι συνάδελφοι, να αναδείξουμε το όποιο χάρισμα, να τα βοηθήσουμε να γίνουν κάτι, να ζήσουν. Δεν τα ξεχωρίζαμε κι είχαμε πάντα μια αγκαλιά γι’ αυτά που υστερούσαν.
Γι’ αυτό το επάγγελμα του δασκάλου και του γιατρού είναι λειτούργημα και δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο.
Ντρέπομαι σαν Παιδαγωγός! Γιατί ίσως κάτι δεν κάναμε σωστά… Γιατί παραγεμίσαμε το κεφάλι με «γράμματα» κι αφήσαμε άδεια την καρδιά όλων, γιατί όλοι πέρασαν από τα δικά μας θρανία, άσχετα με τις υψηλές θέσεις και τις εξειδικευμένες ειδικότητες που σήμερα κατέχουν.
Η καρδιά έμεινε πίσω, δεν εξελίχθηκε, δεν μορφώθηκε και μείναμε άκαρδοι με τους ανθρώπους, όταν τριγύρω μας υπάρχουν – και καλά κάνουν – ζωόφιλοι και ζωοφιλικές οργανώσεις και ευαισθησία κι ανθρωπιά ακόμη και για τα ζώα τ’ ανήμπορα και τα «σακατεμένα». Κι εμείς «διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο» όπως μας κατακεραυνώνει η Γραφή.
Χριστούγεννα θα γιορτάσουμε με τις συνθήκες του κορωνοϊού και την αβεβαιότητα για τις ζωές μας που καθημερινά μας φέρνει.
Άγιες μέρες πλησιάζουν! Ένα παιδί γυμνό, φτωχό, άγνωστο, από ανώνυμους γονείς, γεννιέται σε μια ταπεινή φάτνη ζώων, στη μικρή και μακρινή Βηθλεέμ.
Κι ανοίγουν τα ουράνια να το καλοδεχτούν και ψάλλουν άγγελοι την γέννησή του, και λάμπει τ’ αστέρι το φωτεινό τον ερχομό του.
Κι εμείς σήμερα;
Οι δικές μας καρδιές δεν ξεκλειδώνουν; Και δεν ζητά ο έφηβος αυτός δώρα ακριβά, ρούχα, παπούτσια, ρολόγια, ότι ζητά ένα παιδί της ηλικίας του. Μόνο ένα ζητά, να του δοθεί το δικαίωμα να μετέχει στις πανελλήνιες μαζί με τα παιδιά με όμοιο πρόβλημα.
Δεν ζητά ιδιαίτερη μεταχείριση, αλλά ισότιμη!
Σ’ αυτό το παιδί που ζητά το αυτονόητο, το ελάχιστο για μας και το μέγιστο για τη ζωή του το ΔΙΚΑΙΟ, τι δώρο θα προσφέρει η πολιτισμένη κοινωνία μας;
Αλήθεια γιατί χάθηκε στις μέρες μας η λέξη ΕΛΕΟΣ;