Πρωί Κυριακής…

Όσο περνούν τα χρόνια, αναπολώ με νοσταλγία τα περασμένα, φέρνοντας στη μνήμη, στο μπαούλο αυτό του νου, θησαυρισμένες και αποθηκευμένες εικόνες και παραστάσεις που ανακαλούνται με αυτή την ωραία καλή λειτουργία του ανθρώπινου νου και ξετυλίγονται μπροστά μου, όπως οι εικόνες της ταινίας στο πανί του κινηματογράφου. Θυμάμαι περιστατικά και γεγονότα που όχι μόνο βιώσαμε, αλλά και μας σημάδεψαν για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι ηλικιωμένοι ξυπνάμε νωρίς το πρωί και ο καθένας καταπιάνεται με ό,τι τον ευχαριστεί και τον γεμίζει. Έτσι, σήμερα, πρωί Κυριακής, ξεφυλλίζοντας ένα παλιό βιβλίο, είδα εικονογραφημένη μια οικογένεια να πηγαίνουν όλοι στην εκκλησία (οι γονείς, οι παππούδες και τα παιδιά -βλέπετε τότε, την εποχή εκείνη, οι παππούδες ήταν αναπόσπαστο μέρος της οικογένειας κι όχι όπως σήμερα).
Την ώρα εκείνη ήχησαν οι καμπάνες για τον Όρθρο της Κυριακής κι αμέσως «γύρισα» πολλά χρόνια πίσω, εκεί στο χωριό μου, πρωί Κυριακής, θυμάμαι ότι εκκλησιαζόμασταν όλη η οικογένεια και τα Σαββατόβραδα η μάνα εμάς τα παιδιά μας έπλενε στο «λιγένι» και μας έλουζε με «αλισίβα» (στάχτη), να είμαστε καθαροί την επομένη, για να πάρουμε το αντίδωρο και να ντυθούμε παπαδάκια να πούμε το «Πάτερ ημών».
Για μας τα παιδιά αυτή ήταν τότε η εκκλησία, που συμπλήρωνε το μάθημα των Θρησκευτικών το οποίο διδασκόμασταν στο Σχολείο, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.
Όταν μετακομίσαμε στα Γιάννινα, μέναμε απέναντι από την Μητρόπολη. Είχα την τύχη και την ευτυχία να παρακολουθώ τα κηρύγματα του Μακαριστού Σεβαστιανού, ιεροκήρυκα τότε, και στη συνέχεια τις κατηχήσεις και ως «χαρούμενος Αγωνιστής» στον Απόστολο Παύλο. Μέσω του εμπνευσμένου αυτού Ιεράρχη κατάλαβα το ρόλο της εκκλησίας και γνώρισα από κοντά το Λόγο του Κυρίου, όπως τον δίδασκε.
«Οι καμπάνες που ηχούν στον Όρθρο της Κυριακής φέρνουν στους εκκλησιαζόμενους ένα σκίρτημα, που λαχταρά ο κάθε πιστός κρυφόστηθα, γιατί τον ξελαφρώνει απ’ της ζωής τις πλάνες και τον γεμίζει χαρά. Κι αυτό, γιατί ο κάθε πιστός εναποθέτει στα πόδια του Υψίστου το βάρος που κουβαλά στην ψυχή του και φεύγει ανάλαφρος...».
Εκεί στη Μητρόπολη, θυμάμαι, έβλεπα τους γονείς και τους παππούδες, όλοι τους περιποιημένοι και σεμνά ντυμένοι, χειροκρατώντας τα παιδιά, τα οδηγούσαν να δεηθούν όλοι μαζί στην Παναγία και στον Ύψιστο.
Άξιοι συνεχιστές ιδιαίτερα στον φιλανθρωπικό τομέα, του έργου του μακαριστού Σεβαστιανού είναι και σήμερα κληρικοί, όπως ο παπά - Θανάσης στο μοναστήρι της Δουραχάνης αλλά και οι κληρικοί της Ι.Μ Περιβλέπτου.
Ιεράρχες που σήμερα, στους δύσκολους καιρούς που η κοινωνία μας δοκιμάζεται από τα συνεχή κύματα της πανδημίας, θεωρούν ότι η προσφυγή στην επιστήμη δεν μειώνει ούτε απεμπολεί ή υπονομεύει την πίστη.
Σε αντίθεση με μια μικρή ευτυχώς μερίδα κληρικών (κάθε βαθμίδας) που σε πλήρη αντιστοιχία με το μπλοκ των ανεμβολίαστων θεωρούν ότι ο καλός χριστιανός θα σωθεί από τον κορωνΟιό και ας μη χρησιμοποιεί μάσκα και ας μην κάνει εμβόλιο.
Το πρωί της Κυριακής, όταν ηχούν οι καμπάνες για τον όρθρο, θα πρότεινα σε όλους να εκκλησιάζονται είτε στη Μονή Δουραχάνης, είτε στην Περίβλεπτο, γιατί εκεί διαπιστώνεις την πραγματική αποστολή και το έργο της εκκλησίας και των Πατέρων.
Όλοι γνωρίζουμε το θεάρεστο έργο, με τα συσσίτια της Περιβλέπτου και το έργο του Πατέρα Αθανασίου στο Ντουραχάν. Αυτοί είναι πραγματικοί κληρικοί που με την συμπεριφορά τους και την προσφορά τους η εκκλησία «κερδίζει» τους πιστούς.
(Μέτσοβο)