Ένα «όχι» χωρίς εναλλακτική!

Πάνω σε αυτό το παράδοξο βασίζεται η στρατηγική αποτροπής κάθε σύγχρονης δημοκρατικής χώρας που σέβεται το διεθνές δίκαιο. Ενισχύουμε την άμυνά μας, ώστε η προβαλλόμενη ισχύς να μη χρειαστεί να δοκιμαστεί στο πεδίο. Το κόστος των εξοπλισμών είναι το ασφάλιστρο ώστε να μη βρεθεί το έθνος στην ανάγκη να καταβάλει το πολλαπλάσιο κόστος μιας ένοπλης σύγκρουσης. Το ίδιο ισχύει και για τις αμυντικές συμφωνίες: τις συνάπτουμε για να μείνουν αχρείαστες. Όχι επειδή θέλουμε να δούμε τον γαλλικό στόλο να ναυμαχεί στο Αιγαίο.

Την προηγούμενη εβδομάδα στη Βουλή χάθηκε μια ευκαιρία να αναδυθεί το πνεύμα της εθνικής ενότητας. Η ελληνογαλλική συμφωνία είναι μια στρατηγική κίνηση και θα έπρεπε στο κοινοβουλευτικό επίπεδο να συγκεντρώσει μια πλειοψηφία στην οποία να συμμετέχει και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι γεγονός πως για τα μαρξιστικά κόμματα, και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μαρξιστικό κόμμα καθώς αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις έχουν μαρξιστική παιδεία, η εθνική ενότητα είναι μια επινόηση των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Για τα κόμματα της Αριστεράς η βασική ανάλυσή τους, με βάση την οποία χαράσσουν την πολιτική γραμμή τους, κινείται πάνω στον άξονα της πάλης των τάξεων που έχει διεθνιστικό χαρακτήρα. Πάντως το ΠΑΣΟΚ όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση πάντα ψήφιζε τις αμυντικές δαπάνες του προϋπολογισμού, αναδεικνύοντας την πατριωτική φύση του. 

Σήμερα ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του έχει μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς αντιμετωπίζει αυτή τη στάση της ηγετικής ομάδας του; Πάντως στις τάξεις των κομμάτων της Αριστεράς, και ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ, μετά βεβαιότητας υπάρχει ένα κομμάτι που εγκρίνει τη συγκεκριμένη συμφωνία.

Το κεντρικό πρόβλημα για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα τους να διατηρήσει την εικόνα κόμματος εξουσίας. Ένα κόμμα, δηλαδή, που απευθύνεται με τις προτάσεις του και την πολιτική του σε εθνικό ακροατήριο και όχι στον περιορισμένο κύκλο της Αριστεράς. Η καταψήφιση της ελληνογαλλικής συμφωνίας τον αποκόπτει από εκείνα τα τμήματα των πολιτών τα οποία έχει ανάγκη για να ξανακυβερνήσει. Δεν υπάρχει συναντίληψη στην ερμηνεία του εθνικού συμφέροντος. Προφανώς η ηγεσία του πιστεύει πως η δοκιμασμένη από την εποχή του αντιμνημονίου συνταγή «όχι σε όλα» ισχύει για όλες τις εποχές. Δέσμιοι των ιδεολογικών αγκυλώσεών τους, δεν αντιλήφθηκαν πως η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών θεωρεί αποκρουστική τη θέση «και να χάναμε δύο-τρία νησιά δεν θα γινόταν και τίποτα!»

Οι νομικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σύμβουλοι του Αλέξη Τσίπρα ξέρουν ότι η ισχύς που απορρέει από τη συμφωνία δεν είναι νομική. Αρκεί να το σκεφτεί κανείς αντίστροφα: Αν η Ελλάδα δεχθεί επίθεση –κανονική, στην επικράτειά της–και η Γαλλία δεν στείλει τα πλοία της να βοηθήσει, τι θα κάνουμε; Θα της κάνουμε αγωγή για πλημμελή εκτέλεση της σύμβασης; Θα της ζητήσουμε αποζημίωση;

Η σύμβαση έχει αξία όσο μετράει πολιτικά «στρατηγικά» ως συμμαχία. Η ιστορία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που την καταψήφισε, δείχνει ότι σύντομα θα θελήσει να ξεχάσει το «όχι» της. Δεν είναι εξάλλου και το πρώτο «όχι» της που θα θέλει να ξεχαστεί!