Διάλογος με έναν αναγνώστη...

l ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ θέμα, σε προσωπικό ύφος και τόνο σήμερα. Γιατί η προχτεσινή συζήτηση -μία από τις πολλές- με τον επί εικοσαετία φίλο μου και αναγνώστη του «Πρωινού Λόγου» (να τον πούμε) Μιχάλη, μου έδωσε ερεθίσματα, τα οποία καλό θα ήταν να δεχτούν όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο και πολύ περισσότερο οι ασκούντες καθ’ οιονδήποτε τρόπο διοίκηση. Ο φίλος μου λοιπόν έχει πανεπιστημιακή μόρφωση, υψηλό δείκτη νοημοσύνης, μια θαυμάσια οικογένεια, κεντροδεξιός, βαθιά πολιτικοποιημένος, όχι όμως κομματικοποιημένος, ελεύθερος επαγγελματίας, που θα πει ότι δε σιτίζεται από το δημόσιο κορβανά, ότι αγωνίζεται σκληρά να τα βγάλει πέρα, που υπερασπίζεται με επιχειρήματα την ιδεολογία του, χωρίς φανατισμούς και άναρθρες κραυγές και χωρίς να απορρίπτει (με όποιες διαφωνίες) καμιά από όσες υιοθετούνται γύρω του, διότι λέει έτσι λειτουργεί η δημοκρατία.
ΣΑΝ το φίλο μου το Μιχάλη υπάρχουν πολλοί, που όμως κανένας εξ όσων πολιτεύονται και παριστάνουν τους σωτήρες, δε θέλει κοντά του. Θέλουν την ψήφο τους, αλλά όχι την παρουσία τους, τη συμμετοχή τους ενεργά στα δρώμενα, γιατί δεν είναι «διαπραγματεύσιμοι» ούτε πρόθυμοι να παριστάνουν τις «γλάστρες». Είναι δηλαδή από τους πολίτες που απογοητευμένοι από την πολιτική, όπως ασκείται γενικώς, μένουν στην άκρη βλέποντας τους «επαγγελματίες» του είδους να κάνουν κουμάντο και να παίζουν με τις τύχες μας και δη των νέων παιδιών. Έτσι βολεύει ίσως τους μικροπολιτικάντηδες, για να έχουν το πεδίο δικό τους και χωρίς «ενοχλητικούς». Και κάπως έτσι αναγκάζουν τους εντίμους και σεμνούς αγωνιστές της ζωής να απέχουν από το δημόσιο βίο. Κι όμως· αυτοί είναι που κρατούν όρθια τη χώρα και στις πιο δύσκολες στιγμές της!
ΕΛΠΙΖΕΙ όμως ο φίλος μου και αναγνώστης του «Πρωινού Λόγου» κύριος Μιχάλης, ότι κάποια ημέρα θα υπάρξει αξιοκρατία και δε θα χρειάζεται τα παιδιά να εκλιπαρούν για μια θέση στη ζωήν -που φυσικά την αξίζουν- κι ότι επιτέλους καθένας μας θα κάνει αυτό που πρέπει για την Ελλάδα, τον τόπο του, τη δημοκρατία. Μια χαρά, μου έλεγε, είναι η δημοκρατία μας και φυσικά η κυβέρνηση δε φταίει που αναγκάζεται να παίρνει μέτρα για την προστασία μας από την πανδημία του κορωνοιού, όταν αυτή σαρώνει την υφήλιο -πέραν του ότι κατέβαλε αποζημιώσεις για την απώλεια εισοδημάτων. Αντιλαμβάνεται βεβαίως ότι υπάρχουν και απώλειες, αλλά -συμπληρώνει- τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση που δεν μπορεί σε τελική ανάλυση να είναι (όπως και καμιά) αλάνθαστη; Γιατί, μου έλεγε, πετσοκόβετε για ψύλλου πήδημα την κυβέρνηση της ΝΔ, τον Μητσοτάκη που επιχειρεί να εκσυγχρονίσει το κράτος και δε θυμάστε τι γίνονταν επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
ΟΠΩΣ σίγουρα θα έχετε αντιληφθεί, ο αναγνώστης κύριος Μιχάλης (τον αναφέρω ως μέσο εκφραστή των αναγνωστών) διαφωνεί με τα περισσότερα από όσα γράφω. Τα διαβάζω, λέει, αλλά διαφωνώ. Αυτό ακριβώς όμως είναι ο αποθέωση της δημοκρατίας, του απαντώ και συνεχίζει: τα Μέσα Ενημέρωσης, οι δημοσιογράφοι, έχετε τεράστιες ευθύνες για όσα γίνονται ή και δε γίνονται. Γενικά δε λέτε πάντα την αλήθεια, είστε υποκειμενικοί, σας θέλουμε πιο μαχητικούς, πιο αληθινούς, να μεταφέρετε τις αγωνίες της κοινωνίας κι όχι της εξουσίας! Σε αυτό κάποιο δίκιο το ‘χει, αλλά πώς να τον πείσεις και για το δίκιο των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ εν γένει, όταν κινδυνεύουν να πάνε φυλακή με τους τυποκτόνους νόμους που ψηφίζονται, πως δε φταίνε αυτοί που περιγράφουν όσα η όποια ηγεσία πράττει, ότι δεν είναι υποκειμενικότητα η έκφραση γνώμης όσο σκληρά κι αν διατυπώνεται, πως δεν υπάρχει πάντα πίσω από κάθε θέμα και προκατάληψη;
ΣΥΖΗΤΑΜΕ πολύ με τον κύριο Μιχάλη, διαφωνούμε σε πολλά, συμφωνούμε όμως ότι χρειάζεται πολύς αγώνας ακόμη για να αντιληφθούν όλοι τη σημασία της συμμετοχής σε αυτή τη διαδικασία, ότι απαιτούνται ριζικές τομές και αλλαγές, διότι αλλιώς χανόμαστε. Χανόμαστε όμως θα πω και από το γεγονός ότι οι πολιτικάντηδες φρόντισαν να αφήσουν στο «περιθώριο» τέτοιους ανθρώπους, που σε άλλη χώρα θα ήταν πολύτιμο υλικό για την επανεκκίνηση όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και την καλλιέργεια πνεύματος συνεργασίας, ρεαλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας σε συνδυασμό με οραματισμούς για την προοπτική. Πισωγυρίσματα όμως βλέπω, του είπα. Λάθος κάνεις, προχωράμε έστω και με μικρά βήματα, αντέτεινε. Κι όμως, ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Γεωργιάδης προτείνει να μην έχουν πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό πολύ μικρές επιχειρήσεις (αν δε συγχωνευτούν, να κλείσουν!) σαν του κυρίου Μιχάλη.
ΘΑ τα καταφέρουμε, λέει με αισιοδοξία και σκέφτηκα να σας μεταφέρω συνοπτικά μερικές από τις κουβέντες μας, διότι ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος ανήκει στους αναγνώστες, πολύ δε περισσότερο αν αγωνιούν για το αύριο όπως ο φίλος συνομιλητής μου...
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΤΣΗΣ