Οι διαβουλεύσεις των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων μέχρι το τέλος του Αγώνα

Τον ενδιέφερε όμως, κυρίως, το Ελληνικό ζήτημα, διότι γι’ αυτό εκδηλώνονταν ισχυρότερες αντιδράσεις. Αυτό ήταν το ακανθώδες. Είχε ανάγκη της συμφωνίας της Γαλλίας, η οποία μέχρι τότε επηρεάζονταν από τον Μέττερνιχ, ο οποίος κατόρθωσε να παρουσιάζει για το ελληνικό ζήτημα, ότι δήθεν υπάρχει μέτωπο, που αποτελείται από Δυνάμεις της κεντρικής και της δυτικής Ευρώπης, δηλαδή της Αυστρίας, της Πρωσίας (Γερμανία) και της Γαλλίας.

Γνώριζε ο Κάννιγκ ότι ο Μέττερνιχ ουδέποτε θα έπαυε να αντιδρά σοβαρά στο να λάβουν σάρκα και οστά, όσα αποφασίστηκαν γενικά και κατ’ αρχήν στην Πετρούπολη και ότι αν η Αγγλία και η Ρωσία δεν προχωρούσαν σε συγκεκριμένες αποφάσεις, τις οποίες να επέβαλαν στην Τουρκία, το πρωτόκολλο της Πετρούπολης θα παρέμενε νεκρό, θα ήταν σαν να μη υπήρξε.

Στο Παρίσι ο Κάννιγκ βρήκε πρόσφορο έδαφος. Ο βασιλιάς Κάρολος ο Γ’ άφηνε την κυβέρνηση Βιλλέλ να βοηθά τον Μέττερνιχ, αλλά ο ίδιος διαπνεόταν από το φιλελληνικό πνεύμα που κυριαρχούσε στο Γαλλικό λαό. Ο γαλλικός τύπος κατακλύζονταν από φιλελληνικά άρθρα. Κυρίες της βασιλικής αυλής συμμετείχαν σε επιτροπές εράνων για ενίσχυση των θυμάτων του Ιμπραήμ, των δυστυχισμένων γυναικόπαιδων των Ελλήνων που έτρεχαν με απόγνωση στα βουνά της Πελοποννήσου για να αποφύγουν τη σφαγή και την ατίμωση και την πώληση ως δούλων στα βάρβαρα ανθρωποπάζαρα της Ανατολής.

Ο Κάννιγκ με την επίσκεψή του στο Παρίσι και με τις επανειλημμένες κατ’ ιδίαν συνομιλίες με τον Κάρολο έκαμε να λιώσει ο μεταξύ της Αγγλίας και της Γαλλίας πάγος. Βοηθούμενος και από τον απεσταλμένο από τη Ρωσία Πότζο ντι Μποργκο τόνισε την χριστιανική πλευρά του ζητήματος, διότι είχε διαγνώσει πόσο αυτό συγκινούσε την καρδιά του «χριστιανικότατου» βασιλιά των Γάλλων.

Ο Μέττερνιχ προσπαθούσε από τη Βιέννη να πείσει τη γαλλική κυβέρνηση να μη θεωρήσει, το σαφώς πολιτικό από τη θρησκευτική του πλευρά και να μη εμπλακεί στα δίχτυα της Αγγλίας. Ο Κάννιγκ όμως είχε παρακαλέσει τον Κάρολο να αναθέσει στην κυβέρνησή του να ετοιμάσει το προσχέδιο συνθήκης για το ελληνικό ζήτημα, την οποία θα υπέγραφαν η Γαλλία, η Ρωσία και η Αγγλία. Έτσι, η Γαλλία εμφανίζονταν ως πρωταγωνιστική δύναμη της Ευρώπης.

Το ταξίδι του Γ. Κάννιγκ στο Παρίσι έφερε αποτέλεσμα. Η Γαλλική κυβέρνηση έπαψε να επηρεάζεται από τον Μέττερνιχ. Έτσι, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία υπέγραψαν στο Λονδίνο στις 6 Ιουλίου 1827 τη λεγόμενη Ιουλιανή Σύμβαση με την οποία η Ελλάδα αναγνωρίζονταν αυτόνομη υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου. Τα σύνορα ορίζονταν από τον Αμβρακικό Κόλπο (Αμφιλοχία) και Παγασητικό (Βόλος). Το ουσιαστικότερο ήταν ότι οι Δυνάμεις αποφάσισαν να στηρίξουν την απόφασή τους με στρατιωτική επίδειξη, εάν ο ένας από τους εμπολέμους δεν θα δεχόταν τις αποφάσεις που πάρθηκαν στο Λονδίνο. Ο Αγγλικός στόλος με ναύαρχο τον Κόρδιγκτον και ο Γαλλικός με ναύαρχο τον Δεριγνύ ενισχύθηκαν, κατέπλευσε δε και Ρωσικός στόλος με ναύαρχο τον Έυδεν στο Αιγαίο.

Η Ελληνική Κυβέρνηση δέχτηκε πρόθυμα την πρόταση των Δυνάμεων. Ο σουλτάνος όμως απέκρουσε την επέμβαση των Δυνάμεων. Η τελευταία λέξη της Πύλης στους διερμηνείς των πρεσβειών ήταν: «Γεννηθήτω το θέλημα του Θεού! Η Υψηλή Πύλη είναι δια πάντα ετοιμασμένη».

Ο Τουρκοαιγυπτιακός στόλος αφού ενισχύθηκε με νέες ναυτικές μονάδες και άλλες επικουρίες προσορμίστηκε στο λιμάνι της Πύλου δυτικά της Πελοποννήσου, όπου και το νησί Σφακτηρία. Μετά από λίγο κατέπλευσε και ο Κόρδικτον, ο οποίος δεν κατόρθωσε να εμποδίσει την απόβαση των επικουριών του Ιμπραήμ, αλλά ανακοίνωσε σ’ αυτόν καθώς και στους Έλληνες την απόφαση των Δυνάμεων περί της παύσεως των εχθροπραξιών. Μετά από λίγες ημέρες κατέπλευσε και ο γαλλικός στόλος και οι δύο ναύαρχοι απαίτησαν από τον Ιμπραήμ να απέχει από κάθε επιχείρηση, μέχρις ότου λάβει οδηγίες από την Κων/πολη.

Οι Έλληνες ενθαρρυνόμενοι από τις ειδήσεις για μεσολάβηση των δυνάμεων επιχείρησαν να αναζωπυρώσουν, όπου ήταν δυνατό, την επανάσταση, διότι είχαν υποδείξεις ότι μόνον οι επαναστατημένες περιοχές επρόκειτο να περιληφθούν στο Ελληνικό κράτος. Ο Άστιγξ Άγγλος φιλέλληνας, ένας από τους ειλικρινέστερους, διέθεσε πέντε χιλιάδες λίρες για την αγορά του ατμοπλοίου «Καρτερία».

Με το «Καρτερία» και μερικά άλλα πλοία κατέστρεψε τουρκικό στολίσκο που βρισκότανε στο λιμάνι της Ιτέας, που είναι επίνειο των Δελφών και της Άμφισσας.

Στο μεταξύ, ο Ιμπραήμ βγήκε έξω από το Ναυαρίνο με μία μοίρα του στόλου του, για να εκδικηθεί το πάθημα της Ιτέας, αλλά ο Κόρδιγκτον, απέπλευσε από τη Ζάκυνθο που βρισκότανε και υποχρέωσε αυτόν να επιστρέψει στην Πύλο. Αλλά, σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι μωαμεθανοί αναδεικνύονταν ήρωες στον άμαχο λαό. Στράφηκε τότε ο Αιγύπτιος στρατηλάτης σε φοβερή λεηλασία της Μεσσηνίας και της Αρκαδίας. Την ίδια ώρα ο σουλτάνος απέκρουσε την πρόταση των δυνάμεων και διαβίβασε διαταγή στον Ιμπραήμ να κάμει εντονότερο αγώνα.

Τότε ο Συμμαχικός στόλος προχώρησε μέσα στο λιμάνι του Ναυαρίνου, για να επιβάλει στον Ιμπραήμ την απόφαση των Δυνάμεων. Η μεγάλη ημέρα ήλθε την 8 Οκτωβρίου 1827. Οι Μωαμεθανοί πυροβόλησαν εναντίον της αγγλικής λέμβου, την οποία έστειλε ο Κόδριγκτον για συνεννόηση. Η λέμβος και η γαλλική ναυαρχίδα απάντησαν. Όταν δε ένα από τα αιγυπτιακά άρχισε να κανονιοβολεί, το πυρ γενικεύτηκε. Τα 26 πολεμικά των Ευρωπαίων (11 αγγλικά, 7 γαλλικά, 8 Ρωσικά) με 1.270 τηλεβόλα καταναυμάχησαν την τουρκοαιγυπτιακή ομάδα, η οποία αριθμούσε 82 σκάφη με δύο χιλιάδες τηλεβόλα.

Την επομένη, όταν ανέτειλε ο ήλιος, βρήκε συντρίμματα, τα οποία γέμισαν το λιμάνι της Πύλου. Η Ναυμαχία στο λιμάνι του Ναυαρίνου ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή στη θάλασσα του τουρκικού στόλου μετά τη ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571.

Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο σήμανε την ελευθερία της Ελλάδας. Αλλά οι Τούρκοι δέχτηκαν την καταστροφή με καρτερική ηρεμία και ο σουλτάνος προετοίμαζε νέα εκστρατεία. Οι πρεσβευτές των Δυνάμεων τότε εγκατέλειψαν την Κων/πολη. Συγχρόνως η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο της Τουρκίας στις 7 Μαΐου 1828. Ο πόλεμος αυτός φαίνονταν από καιρό επικείμενος.

Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος κράτησε περίπου δύο χρόνια (1828-1830). Νίκησαν οι Ρώσοι και προχώρησαν μέχρι την Αδριανούπολη (Ανατ. Θράκη). Στο μεταξύ είχε έλθει στις 6 Ιανουαρίου 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας στην Ελλάδα. Το 1815 μετά την ήττα και τη συντριβή του Ναπολέοντα στο Συνέδριο των νικητών στη Βιέννη, συζητούσαν για το διαμελισμό της Γαλλίας. Ο Καποδίστριας με το άριστο διπλωματικό του μυαλό απέτρεψε αυτή τη συμφορά. Η Γαλλία ευγνωμονούσα έστειλε στην Πελοπόννησο το στρατηγό Μαιζόν με 14 χιλ. στρατό και 300 ιππείς για να διώξει τον Ιμπραήμ με τους Αιγυπτίους.

Στις 10 Μαρτίου 1829 υπογράφηκε η Σύμβαση με την οποία ιδρύονταν Ελληνικό Κράτος υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου. Αλλά, μετά τη νίκη της Ρωσίας, η νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε μετέβαλε τις διαθέσεις κυρίως των Άγγλων διπλωματών, οι οποίοι εφοβούντο αύξηση της ρωσικής επιρροής στην Εγγύς Ανατολή.

Οι Έλληνες μετά το ευνοϊκό αποτέλεσμα του ρωσοτουρκικού πολέμου και την απελευθέρωση, κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, από τον ελληνικό στρατό του εδάφους ανατολικά μέχρι τον Σπερχειό και δυτικά δε μέχρι τις ακτές του Αμβρακικού Κόλπου (Αμφιλοχία), από τον τουρκικό στρατό, επέμεναν στην ίδρυση ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους.

Μετά από νέες συνεννοήσεις υπογράφηκε στις 22 Ιανουαρίου 1830 το πρωτόκολλο του Λονδίνου, με το οποίο ιδρύθηκε ανεξάρτητο Ελληνικό βασίλειο, κυβερνώμενο από κληρονομικό βασιλιά, ο οποίος έπρεπε να εκλεγεί εκτός των βασιλικών οίκων των Προστατιδών Δυνάμεων. Η ελευθερωθείσα Ελλάδα είχε περιορισμένα όρια. Χρειάστηκαν αγώνες δεκαετιών και πολύ αίμα ακόμη για να αποκτήσει τα όρια που έχει σήμερα. Είχε την τύχη να έχει τον καλύτερο πολιτικό ως πρώτον Κυβερνήτη τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος δημιούργησε γερά θεμέλια στο Ελληνικό Κράτος. Και θα έκανε ακόμη πιο πολλά και ωραιότερα, αν δεν του αφαιρούσαν τη ζωή κάποιοι απερίσκεπτοι στις 27 Σεπτεμβρίου 1831 στην είσοδο του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο…

Η Επανάσταση του 1821 δεν είναι μόνον ελληνική υπόθεση, αλλά κίνηση πλατύτερης σημασίας, η οποία με δυνατά χτυπήματα στο νότιο άκρο της Χερσονήσου του Αίμου έδινε το σύνθημα της αφύπνισης στους λαούς της Βαλκανικής Χερσονήσου, οι οποίοι ζούσαν υπό τον μεσαιωνικό λήθαργο μέχρι τον 19ο αιώνα. Ο υπέροχος Ελληνικός λαός έδειξε στους γειτονικούς λαούς και σε άλλα έθνη υποταγμένα, πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι. Άλλωστε, τα διακόσια χρόνια ελευθερίας απέδειξαν τα αγαθά της ελευθερίας. 

Με την ευκαιρία υπενθυμίζουμε στους Ευρωπαίους ότι οι Έλληνες με τους τιτάνιους αγώνες και τις μεγάλες νίκες στους Περσικούς Πολέμους του 5ου π.Χ. αιώνα, έσωσαν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη!..