Γιατί έχει... ξεπέσει ο ηθικός πολιτισμός της εποχής μας!

Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, ο σύγχρονος ηθικός πολιτισμός διανύει τη νηπιακή του ηλικία. Εμπόδιο στην ανάπτυξή του στέκεται ο τεχνικός πολιτισμός, ο οποίος καθιέρωσε άλλες αξίες και έδωσε άλλη διάσταση στη ζωή του ανθρώπου. Τα υψηλά ιδανικά νεκρώθηκαν και περιθωριοποιήθηκαν, γιατί σύμφωνα με τους αρνητές τους δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αλυσίδες στο λαιμό του ανθρώπου. Το μόνο ιδανικό γι’ αυτούς είναι η ύλη. Έτσι, οι άλλοτε καθιερωμένες ηθικές αξίες, τα υψηλά και αγνά ιδανικά της φιλοπατρίας, του Ελληνοχριστιανισμού, του ανθρωπισμού και του σεβασμού βρίσκονται σήμερα σε πτώση. Όποιος τα ευαγγελίζεται θεωρείται καθυστερημένος.
Στη θέση των ιδανικών αυτών μπήκε ο μηδενισμός και ο υλισμός, η αρνησιθρησκία και η ασέβεια. Ο σύγχρονος άνθρωπος γίνεται ολοένα και περισσότερο αδιάφορος ηθικά. Η ηθική του ευαισθησία αδρανοποιείται συνεχώς.
Ο ενάρετος άνθρωπος κατάντησε να θεωρείται σήμερα αφελής. Οι αρετές θεωρούνται ιδέες και πράξεις ξεπερασμένες. Ο σημερινός «πολιτισμός» έχει ρημάξει ηθικά τον άνθρωπο και η ψυχή του έχει μαραθεί από την έλλειψη αγάπης. Ύστερα από την έλλειψη της πίστης του προς το Θεό, έχασε και την πίστη του στον ίδιο τον άνθρωπο, στον ίδιο του τον εαυτό.
Με την πρόοδο του τεχνικού πολιτισμού ο άνθρωπος πάτησε το πόδι του στη σελήνη, αλλά δεν το πάτησε στο σπίτι του διπλανού του, που υποφέρει. Μπορούμε να πούμε ότι ο τεχνικός πολιτισμός, ενώ καλπάζει προς τα ύψη, αγνοεί την αθλιότητα κάτω από τα πόδια του.
Δυστυχώς, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν σήμερα από την πείνα, εκατομμύρια παιδιά σ’ όλο τον κόσμο υποσιτίζονται ή στερούνται πόσιμου νερού. Χιλιάδες οι «πρόσφυγες», που στοιβάζονται σε δομές με άθλιες εγκαταστάσεις. Παιδιά ορφανά που τα εκμεταλλεύονται «παίρνοντας» τα όργανά τους ή τα κακοποιούν σεξουαλικά. Την ίδια ώρα κατασκευάζουμε πυραύλους και πραγματοποιούνται διηπειρωτικά και διαστημικά ταξίδια.
Ο σημερινός πολιτισμός, ενώ θαυμάζει τα είδωλα του κινηματογράφου, του θεάτρου, του ποδοσφαίρου, του τραγουδιού, υποτιμά τους κορυφαίους πνευματικούς ανθρώπους, τους ταγούς και τους δημιουργούς του πνευματικού μας πολιτισμού. Οι μεγάλοι επιστήμονες, οι καθηγητές του Πανεπιστημίου, οι σοφοί και οι μεγάλοι λογοτέχνες, είναι άγνωστοι στους περισσότερους, ενώ ένας μέτριος ποδοσφαιριστής ή τραγουδιστής είναι σε όλους γνωστός.
Ο σύγχρονος πολιτισμός έκανε τον άνθρωπο αντί αφέντη, δούλο των μηχανών. Του αφαίρεσε την προσωπικότητά του, του στέρησε τη χαρά της δημιουργίας και τον έκανε εξάρτημα της μηχανής. Με αυτόν τον τρόπο τον νέκρωσε συναισθηματικά.
Ενώ ο τεχνικός πολιτισμός προκάλεσε αυτό το γνωστό τεχνικό θαύμα που ζούμε σήμερα, ο ίδιος τείνει να επιφέρει την καταστροφή της ανθρωπότητας. Με τον ανταγωνισμό των εξοπλισμών και μάλιστα των πυρηνικών, κινδυνεύει η γη να γίνει, κάποια στιγμή, ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Κάναμε τεράστια πολυκαταστήματα για να ικανοποιούμε τις απαιτήσεις της άπληστης καταναλωτικής κοινωνίας, αλλά δεν υψώσαμε ένα ναό του πνεύματος.
Γενικά, μπορούμε να πούμε, ότι η ταυτότητα του σύγχρονου πολιτισμού δείχνει έναν πολύ υψηλό και υπέρμετρο ανεπτυγμένο υλικό πολιτισμό και έναν πολύ χαμηλό ηθικό πολιτισμό. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι η μηχανή έγινε για να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος τη μηχανή.
Αν θέλουμε να ανατείλουν καλύτερες μέρες, όπου θα επικρατεί η κοινωνική δικαιοσύνη, ο ηθικός πολιτισμός να γίνει το θεμέλιο του τεχνικού πολιτισμού.
Έγινε ο κόσμος τρισμεγάλος
χαροποιός
Μα το ύψιστο του λείπει κάλλος,
ο Θεός
(Παλαμάς)
Οι πνευματικοί άνθρωποι της εποχής μας πρέπει να αναλάβουν μια αληθινή σταυροφορία, για τη δημιουργία μιας πολιτιστικής παγκόσμιας άνοιξης, και τη θεραπεία των θανάσιμων αμαρτημάτων του σύγχρονου πολιτισμού μας, τα οποία είναι: Ο υπερπληθυσμός, η ερήμωση του φυσικού περιβάλλοντος, ο συναγωνισμός ταχύτητας, η εξαφάνιση κάθε συναισθήματος όπως των Γλυκών Νερών, η γενετική κατάπτωση, το ρήγμα στις παραδόσεις, ο πυρηνικός εξοπλισμός…
Εδώ θα σταθώ και στο ρόλο της εκκλησίας η οποία επί τέσσερις αιώνες της Τουρκοκρατίας υπήρξε ο πιο δυνατός και θεμελιωμένος πυρήνας για τη διατήρηση της συνείδησης του γένους, του πνεύματος του ελληνισμού. O συνδετικός κρίκος και τα χαρακτηριστικά αυτού του γένους ήταν και θα έπρεπε να παραμείνουν η γλώσσα, η χριστιανική ορθόδοξη πίστη, ένα σύμπλεγμα αναλλοίωτο από ήθη και έθιμα που προέρχονταν από το παρελθόν και μια ισχυρή παράδοση, η οποία διαβιβαζόταν προφορικά και όταν βοηθούσε και η ανάγνωση ενδυνάμωνε και την ιστορία. Αυτή την εκκλησία χρειαζόμαστε και σήμερα να σταθεί και πάλι στο ύψος των περιστάσεων στους χαλεπούς αυτούς χρόνους που διανύουμε.
Μπορεί τελικά να μας κυβερνήσει το χρήμα ή εμείς έχουμε χάσει τον αυτοέλεγχο; Η δύναμή του είναι μεγαλύτερη από την πνευματική μας δύναμη; Ας αναρωτηθούμε λοιπόν για τι πρέπει να παλέψουμε περισσότερο!
(Μέτσοβο)