Ο χορός στον καιρό της πανδημίας…

 Οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί λόγω της πανδημίας μετρημό δεν έχουν. Όλα άλλαξαν και μαζί τους οι ανάγκες, οι επιθυμίες και τα όνειρα των ανθρώπων. Και έτσι στοχαστήκαμε βαθύτερα και αποδεχτήκαμε τα όρια που τίθενται από τη φυσική μας αναγκαιότητα.

Οι πρόγονοί μας αυτή την μεταβλητότητα την είχαν αντιληφθεί αιώνες προ Χριστού και με τον Ηράκλειτο μας θυμίζουν ότι «τα πάντα ρει».

Όμως υπάρχουν σήμερα και ορισμένες ανάγκες που δύσκολα ρυθμίζονται και πιο δύσκολα συμβιβάζεται ο Έλληνας με τους περιορισμούς και απαγορεύσεις. Αναφέρομαι στο χορό. Ο Έλληνας σε όλες τις συλλογικές του εκδηλώσεις, θρησκευτικές, εθνικές και πανηγυρικές, θέλει από παράδοση να χρωματίζει και να ομορφαίνει με το χορό. Αυτή η έκφραση αποτελεί από τα πανάρχαια χρόνια βασικό στοιχείο σε κάθε τελετή είτε της πόλης είτε ομαδικής εκδήλωσης. Με αποκορύφωμα τα δρώμενα για τον θεό Διόνυσο και την ένταξη του χορού στο θέατρο με βαθύτερο βέβαια περιεχόμενο.
Και στις δύσκολες εποχές οι Έλληνες με το χορό αντιστέκονταν σε μεγάλες περιπέτειες και έβρισκαν τη λύτρωση ή την ελπίδα για απαλλαγή από τις συμφορές. Ακόμα και στα χρόνια της οθωμανικής τυραννίας ποτέ οι πρόγονοί μας δεν ξέχασαν τους χορούς. Αντίθετα με το τραγούδι και το χορό κράτησαν την ταυτότητά τους και την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα φύγουν οι Τούρκοι και θα αναστηθεί το έθνος τους.
Αλλά και στα νεότερα χρόνια με χορό ο Έλληνας βίωνε και αντιμετώπιζε όλες τις καταστάσεις, ειρηνικές, πολεμικές, χαρούμενες και δυσάρεστες. Ποιος δεν έχει χαρεί το χορό που έστησαν οι αντιμαχόμενες παρατάξεις, ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ, ύστερα από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, με τον Ζέρβα και τον Άρη Βελουχιώτη να σέρνουν το χορό για να δείξουν την περηφάνια και τη χαρά για το χτύπημα στους Γερμανούς κατακτητές;
Και στην εποχή μας ο χορός καλά κρατεί, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο που πολλές φορές έχει. Γιατί είναι γεγονός ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό και τη σχέση του Έλληνα, ιδιαίτερα του νέου, με το χορό. Και αυτό είναι αποτέλεσμα της απέραντης ανοιχτής παγκόσμιας κοινότητας, όπου και τα πολιτιστικά προϊόντα υπηρετούν περισσότερο στοχεύσεις της παγκόσμιας αγοράς και λιγότερο τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Έτσι εξηγούνται τα πάρτι των νέων στις παραλίες ή στις αυλές των Παν/μίων, όπου ο χορός υπηρετεί επιθυμίες που δεν υπαγορεύονται από συλλογικές – πραγματικές ανάγκες και προκαλεί συμπεριφορές έξω από κάθε λογική και επικίνδυνες για ολόκληρη την κοινωνία.
Αλλά σήμερα η απαγόρευση του χορού λόγω πανδημίας, ενώ επιτρέπεται η μουσική, δημιουργεί σε κοινωνικές εκδηλώσεις προβλήματα, τα οποία οφείλει η επιτροπή των επιστημόνων να μελετήσει με μεγάλη προσοχή, ώστε να δοθεί μια διαφορετική προσέγγιση. Γιατί είναι πράγματι αδιανόητο να επιτρέπεται σε γάμο τραπέζι καλεσμένων και να μη μπορούν να χορέψουν ούτε τα νιόπαντρα.
Έζησα από κοντά πριν λίγες μέρες γαμήλιο τραπέζι στο χωριό μου στα Μάρμαρα, όπου η όλη τελετή ούτε έδενε με την παράδοσή μας ούτε χρωμάτιζε αυτή την τόσο σημαντική και ξεχωριστή στιγμή. Βέβαια οι καλεσμένοι ως Έλληνες έδειξαν μεγάλη εφευρετικότητα και κατάφεραν να «βιώσουν» το γάμο μέσα σε συνθήκες δύσκολες και απαγορευτικές.
Οπωσδήποτε για την κυβέρνηση προέχει η προστασία της υγείας των πολιτών και της εργασίας όλων, γιατί όλες οι άλλες ανάγκες και επιθυμίες είναι χωρίς αξία, όταν λείψει η υγεία πρώτα και η εργασία ύστερα. Εκτιμώ πως θα μπορούσε να βρεθεί κάποια λύση ώστε να μπορέσει ο Έλληνας να ξαναζήσει την παράδοσή του, τον πολιτισμό του και τις κοινωνικές του ανάγκες.
Η ευθύνη ανήκει σε όλους, γιατί σε μια κοινωνία που απειλείται τόσο σοβαρά η υγεία του, δεν αρκεί μόνο το «απαγορεύεται», αλλά χρειάζεται και η Γενική Βούληση για το γενικό καλό.