Νόμος και Τάξη…

 Η ιδιότητα του πολίτη απαιτεί υπευθυνότητα…
Η κρατική οντότητα μας το θυμίζει με την υποχρέωση σεβασμού των νόμων, δηλαδή την έκφραση πολιτικής συνείδησης.
Η γενικότητα του νόμου και η ανθρώπινη φύση έρχονται σε σύγκρουση. Μέσα μας ακούγονται φωνές: ο νόμος είναι ο ίδιος για όλον τον κόσμο, αλλά εγώ δεν είμαι όλος ο κόσμος… Απαιτείται αυτοκυριαρχία, διαφορετικά ο νόμος που θα κυριαρχήσει θα είναι ο νόμος της ζούγκλας. Απαιτείται πραγματική μάχη για να βάλεις τη λογική σου πάνω από τα ένστικτά σου. Γιατί, κατά τον A. Koestler (1905-1983), ο εγκέφαλος του ανθρώπου έχει δύο μέρη, ένα μέρος μικρό, ηθικό ορθολογικό και ένα πίσω μέρος, κτηνώδες, ζωώδες διεκδικητικό, γεμάτο φοβίες, ανορθολογικότητα και φονικά ένστικτα.
Ο ρόλος του πολίτη είναι δύσκολος, γεννιόμαστε πρώτα άνθρωποι και μετά πολίτες. Ο κακός πολίτης δεν είναι ο άλλος, βρίσκεται μέσα μας. Είναι αυτός που ενεργοποιεί, προς όφελός του, τις διασυνδέσεις, τους χρηματισμούς, τις παρανομίες,… Αξίζει να σημειωθεί ότι, ο πολίτης οφείλει, εκτός από το να υπακούει τον νόμο, να σέβεται και όσους επιβάλλουν τον σεβασμό στον νόμο. Είναι καθήκον μας να κατανοήσουμε ότι δουλειά τους είναι να μας υπενθυμίζουν (και να μας επιβάλλουν) ότι: η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.
Χωρίς την αστυνομία δεν μπορείς να ασκήσεις τα δικαιώματα του πολίτη. Το πιο ζωντανό παράδειγμα είναι το δικαίωμα της διαδήλωσης σε δημόσιους χώρους. Πρέπει να σημειωθεί ότι το δικαίωμα της ελευθερίας της άποψης το εγγυάται το Σύνταγμα, αλλά στην πράξη μόνο το αστυνομικό σώμα μπορεί να το εγγυηθεί! Χωρίς τη θέσπιση δημοκρατικών κανόνων που διέπουν το δικαίωμα της διαδήλωσης οι πόλεις θα μπορούσαν να καταστούν πεδίο μάχης μεταξύ αντίπαλων στρατοπέδων…
Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν δικαιώματα χωρίς αντίστοιχα καθήκοντα και ελευθερίες χωρίς υποχρεώσεις. Δε δίνεις λογαριασμό για τις σκέψεις και τις απόψεις σου, αλλά είσαι υποχρεωμένος να σέβεσαι τις απόψεις του άλλου. Έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιείς τα δημόσια μέσα, αλλά έχεις και την υποχρέωση να μην τα καταστρέφεις…
Το κράτος οφείλει να έχει το θάρρος να εφαρμόζει τον νόμο, διαφορετικά ανοίγει την πόρτα στο χάος. Η υπερβολική καταστολή και η σιωπή οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα… τον νόμο της ζούγκλας. Η χρυσή τομή μεταξύ αδυναμίας και βίας συνιστά λύση.
Θα ήταν λάθος να αποσιωπήσουμε τις περιπτώσεις όπου ο υπηρέτης του νόμου παραβιάζει τον νόμο. Τότε τον λόγο έχει ο Ποινικός Κώδικας και η αστυνομία της Αστυνομίας.
Η δημοκρατία είναι εύθραυστο πολίτευμα και η υπονόμευσή του μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: α)να μιλάμε συνεχώς για τα δικαιώματά μας και β)να αποσιωπούμε συνεχώς τις υποχρεώσεις μας.
Τέλος, η αξιόπιστη λειτουργία της δημοκρατίας οδηγεί στην ανάγκη της κυβέρνησης των νόμων, ως αντίθεση της κυβέρνησης των ανθρώπων, δηλαδή μιας κυβέρνησης στην οποία οι κυβερνώντες θα δρουν τηρώντας τους θεσπισμένους νόμους, στους οποίους υπόκειται η άσκηση της πολιτικής δραστηριότητας, θα ελέγχονται από τη λαϊκή συναίνεση και θα είναι υπεύθυνοι για τις αποφάσεις τους.