Για μια «λειτουργική» Δημοκρατία…

Η δημοκρατία μας είχε και συνεχίζει να έχει όλα τα χαρακτηριστικά της «πελατειακής» δημοκρατίας: διευκολύνσεις ημετέρων, έγχρωμη γραφειοκρατία, μικρό-βολέματα ψηφοφόρων,... Κατά καιρούς επιχειρήθηκε από τους κυβερνώντες κάποια προσαρμογή της, με πρότυπα τις δυτικές δημοκρατίες…
Με την καλυτέρευση των οικονομικών συνθηκών (κυρίως πλασματικών!), οι πολίτες απαίτησαν μεγαλύτερο άνοιγμα στην κατανάλωση και τα πολιτικά κόμματα εξουσίας επιδόθηκαν σε εξαγγελίες παροχών. Αλλά, σε μια χώρα που η παραγωγή της είναι υποτυπώδης, η εφαρμογή πολιτικής παροχών σημαίνει εξωτερικό δανεισμό. Με άλλα λόγια, μελλοντική παράδοση της χώρας στους δανειστές. Κάτι που τελικά βιώσαμε και βιώνουμε με δραματικό τρόπο.
Η ανάπτυξη μιας χώρας, όπως η δική μας, οφείλει να βασίζεται σε παραγωγικές επενδύσεις, την περιορισμένη κατανάλωση, την αξιοποίηση του εθνικού ταλέντου, την παιδεία και την ανάδειξη των δυνατοτήτων της. Μια τέτοια πολιτική απαιτεί τη δίκαιη κατανομή των βαρών και τη διάχυση περιβάλλοντος ηρεμίας. Η ηρεμία προϋποθέτει αξιόπιστη λειτουργία των θεσμών και αυστηρή εφαρμογή, προς κάθε κατεύθυνση, του νόμου. Το αίσθημα δικαίου είναι αυτό που φέρνει την κοινωνική ηρεμία, ενώ το άδικο το χάος.
Στην πατρίδα μας εδώ και πολλά χρόνια τίποτε από τα παραπάνω δεν βρήκε εφαρμογή. Οι πολιτικοί σχηματισμοί εξουσίας περιόριζαν το ενδιαφέρον τους στο να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία και όχι την τύχη της χώρας. Είναι γνωστό πως η τύχη είναι το σημείο συνάντησης της προετοιμασίας με την ευκαιρία. Ευκαιρίες υπήρξαν πολλές, αλλά προετοιμασία καμία. Το ότι θα οδηγούνταν η χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ήταν θέμα χρόνου και να που ο χρόνος αυτός έφτασε… και έχει διάρκεια.
Το ερώτημα που αναδύεται είναι: έχουν όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση;
Κατά την άποψή μου, ναι έχουν όλοι ευθύνη, σε διαφορετικό βέβαια βαθμό. Και για να γίνω σαφής. Το πώς θα αναπτυχθεί μια χώρα σαν τη δική μας αναφέρθηκε πιο πάνω. Η κατανομή των βαρών στους πολίτες είναι θέμα ηθικό και βασικός παράγοντας που διαφοροποιεί τους πολιτικούς σχηματισμούς. Για τη χώρα μας, εκτός από τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, τις πολιτικές, η υπερκατανάλωση προϊόντων που δεν παράγουμε οδήγησαν στα ελλείμματα και το χρέος. Το περίεργο είναι ότι όλα τα κόμματα στήριξαν και στηρίζουν συστηματικά όλα τα αιτήματα του λαού που είναι αντίθετα με τις βασικές αρχές της ανάπτυξης. Ξέχασαν ότι ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο. Η έλλειψη αντικειμενικής ενημέρωσης, η συναισθηματική ένταξη σε κομματικές παρατάξεις, η ελλειμματική αφομοίωση της ιδιότητας του πολίτη και η μειωμένη αίσθηση του κοινού καλού δεν οδηγούν σε ορθή κρίση.
Συμπέρασμα:
Οι πολιτικοί μας, όλων των αποχρώσεων, ξέχασαν τον παιδευτικό τους ρόλο και αντί να οδηγήσουν τον λαό με σύνεση σε ένα υποφερτό μέλλον, τον οδήγησαν στην επώδυνη περιπέτεια.
Σήμερα που η κοινωνία μας βρίσκεται υπό την απειλή ενός καταστρεπτικού ιού, η υπευθυνότητα των πολιτικών, η αφύπνιση των πολιτών και η αποτελεσματική λειτουργία των θεσμών συνιστούν το τρίπτυχο που μπορεί να σηματοδοτήσει την ποιότητα στη λειτουργία της δημοκρατίας.
Ο μετασχηματισμός της πελατειακής δημοκρατίας σε λειτουργική-ουσιαστική δημοκρατία συνιστά το χρέος μας στις γενιές του μέλλοντος.
E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.