Προτεραιότητα η διαφύλαξη της πνευματικής μας υγείας!

 Διανύουμε την δεύτερη πολυήμερη περίοδο του Γενικού Απαγορευτικού, του γνωστού ως lockdown, και οι επιπτώσεις του στην ψυχοπνευματική μας υγεία μπορεί να αποβούν καθοριστικές.

Κανείς δεν αντιλέγει ότι ο δεύτερος αυτός εγκλεισμός προέκυψε ως αναγκαιότητα από την ραγδαία εξάπλωση του φονικού ιού και την εκθετική αύξηση των κρουσμάτων, καθώς και των διασωληνωμένων, με άμεσο επακόλουθο την άκρως ανησυχητική αύξηση των θανάτων.
Εμείς, βέβαια, από τα σπίτια μας βλέπουμε και ακούμε από τα μέσα ενημέρωσης αριθμούς, αλλά κάποιοι συνάνθρωποί μας πλήρωσαν και πληρώνουν με τη ζωή τους την έκθεση στην πανδημία και κάποιες οικογένειες θρήνησαν και θρηνούν την απώλεια προσφιλών τους προσώπων. Τούτο οφείλει να ευαισθητοποιήσει τον καθένα μας χωριστά, ιδίως εκείνους που είτε εκ πεποιθήσεως (αρνητές της πανδημίας) είτε εξ αμελείας, η οποία εγγίζει τα όρια της ανευθυνότητας, με την συμπεριφορά τους, καθίστανται συνένοχοι στο συντελούμενο αυτό έγκλημα. 

Σε ό,τι αφορά εμάς, τους «ζώντες τους περιλειπόμενους» κατά τον Απ. Παύλο, κύριο μέλημά μας πρέπει να είναι η διαφύλαξη της ψυχικής και πνευματικής μας ισορροπίας, να βγούμε όσο γίνεται λιγότερο λαβωμένοι απ’ αυτή τη δοκιμασία. Πόσο εύκολο είναι, κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει με βεβαιότητα. Η βίαιη αποκοπή από την κανονικότητα, από τον ρυθμό της καθημερινότητας που ο καθένας είχε διαμορφώσει, είναι επόμενο να προκαλεί δικαιολογημένο εκνευρισμό και, από ένα σημείο και μετά, θυμό. Το να μη μπορείς να κάνεις τα μέχρι τώρα θεωρούμενα αυτονόητα, έχει ως επακόλουθο την πρόκληση αγανάκτησης. Η επιθετικότητα, πολλές φορές εκτονωνούμενη επί δικαίων και αδίκων, ακολουθεί τα πιο πάνω συναισθήματα. Μελέτες, άλλωστε, έχουν δείξει ότι τα περιστατικά βίας σε τέτοιες περιπτώσεις πολλαπλασιάζονται. Ο φόβος για τη νόσηση δικαιολογημένος.
Οι σχετικές εικόνες από τα ΜΜΕ στο όνομα αποτροπής πιθανού εφησυχασμού, εγγίζοντας την τρομολαγνεία, οδηγούν στο άλλο άκρο, κατατρομοκράτησης της συνείδησης και δημιουργίας φοβικών συνδρόμων. Οι αντιφατικές επισημάνσεις των ειδικών, πολλοί μάλιστα από τους οποίους προδικάζουν ένα «τρίτο κύμα», ενώ ακόμη δεν τελείωσε το δεύτερο, εκτός από τη σύγχυση που προκαλούν, δεν βοηθούν στη δημιουργία του απαραίτητου στις περιπτώσεις αυτές κλίματος αισιοδοξίας και θετικής σκέψης.
Οι άλλοι ειδικοί όμως, της ψυχικής υγείας, επισημαίνουν τον κίνδυνο πρόκλησης ψυχικών παθήσεων, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα σοβαρών, από την διαρκή έκθεσή μας σε τέτοιες καταστάσεις. Ο φόβος, η μελαγχολία, η απογοήτευση και η απόγνωση, με απότοκο αποτέλεσμα την κατάθλιψη, ελλοχεύουν. Στον ίδιο παρονομαστή και η αβεβαιότητα για το αύριο. Το αίσθημα ασφάλειας, σύμφωνα με τη γνωστή πυραμίδα αναγκών του Maslow, ήταν ανέκαθεν η πρώτη προτεραιότητα, το κύριο μέλημα κάθε έμβιου όντος και φυσικά του ανθρώπου. Η ανασφάλεια του σημερινού ανθρώπου για το μέλλον, όσο ο φονικός ιός εξακολουθεί να κάνει απειλητική την παρουσία του, η αίσθηση του μετέωρου, καθώς και η ανησυχία του για την επαγγελματική του προοπτική, αναπόφευκτα οδηγούν σε μαύρες σκέψεις, τον ίδιο και την οικογένειά του. Η αναπόφευκτη έκρηξη της ανεργίας οδηγεί τους νέους σε ζοφερές σκέψεις και απελπισία για το επαγγελματικό τους μέλλον.
Σ’ αυτή την καταθλιπτική, εξαιτίας της ζοφερής πραγματικότητας, ατμόσφαιρα οφείλουμε να επιστρατεύσουμε τον ψυχοδυναμισμό μας, την υπομονή και τη δύναμη της ελπίδας- όποια αποθέματα μας απέμειναν- και τέτοια υπάρχουν πάντα, αφού «ελπίς η βόσκουσα πολλούς των βροτών», αυτή είναι που τρέφει τους θνητούς κατά τον Σοφοκλή. Οι δυσκολίες, διαχρονικά, μας χαλυβδώνουν ως φυλή και από αυτές πιστεύουμε πως θα βγούμε πιο δυνατοί. Η οικογένεια, το σχολείο, οι αρμόδιοι φορείς της πολιτείας, οφείλουν να σταθούν δίπλα στους νέους, το μέλλον αυτού του τόπου, να τους στηρίξουν. Η συντεταγμένη πολιτεία επιβάλλεται, περισσότερο από κάθε φορά, να σταθεί αρωγός, ιδίως σ’ αυτούς που η πανδημική κρίση έπληξε καίρια. Να μη μείνει κανένας πολίτης αβοήθητος. Όχι στα λόγια και στη μιντιακή επικοινωνία, αλλά στην πράξη.
Σημασία δεν έχει να μείνουμε μόνο περισσότεροι από την πανδημική αυτή λαίλαπα, αλλά και ακέραιοι ψυχικά και πνευματικά. Να μη μετρήσουμε ως κοιωνία στο τέλος της ψυχικά και πνευματικά συντρίμμια. Και αυτό πρέπει να είναι το μεγάλο μας στοίχημα. Ο επί θύραις γιορτασμός του τεχθέντος στην ταπεινή φάτνη Κυρίου μας, με τις προσδοκίες για ανακαίνιση του ανθρώπου που υπόσχεται, αποτελεί μέσα στο ζοφερό κλίμα των ημερών μας μια ανεξάντλητη φωτεινή πηγή, αρκεί να δεχτούμε στις ψυχές μας το αείζωο φως του.

***
Σημείωση: Η λέξη «καραντίνα» παρότι ιταλική, πιο συγκεκριμένα, ενετική παραλλαγή της ιταλική φράσης quaranta giorni (σαράντα μέρες), αναφερόμενη στην υποχρεωτική περίοδο απομόνωσης του πλοίου και του πληρώματος κατά την φονική επιδημία της Μαύρης πανώλης (1348-1353), έχει «πολιτογραφηθεί» στο ελληνικό λεξιλόγιο και σημαίνει την απομόνωση για ιατρικούς (υγειονομικούς) λόγους, αλλά ευρύτερα και την κάθε είδους απομόνωση.