Σε δύο «βάρκες» η Ευρώπη…

 Πολλοί των Ελλήνων περίμεναν ότι οι ηγέτες της Ευρώπης στο τελευταίο Συμβούλιο θα επέβαλαν σκληρές κυρώσεις στην Τουρκία για να την επαναφέρουν σε κάποια κανονικότητα και στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου.

Όμως με την απόφασή τους ούτε κυρώσεις υπήρξαν ούτε απειλές για τον Ερντογάν. Γι’ αυτό και ο Σουλτάνος συνεχίζει φραστικά να επιτίθεται σε Ελλάδα και Κύπρο και να αδιαφορεί για την πολιτική της Ευρώπης προς την Τουρκία.
Αυτή η εξέλιξη προκάλεσε σε πολλούς Έλληνες μια απογοήτευση και δυσπιστία για την Ευρ. Ένωση, ενώ τα κόμματα της Αντιπολίτευσης ύψωσαν σημαία με σύνθημα την αποτυχία της κυβέρνησης. Προσωπικά θεωρώ ότι τα κόμματα ερμηνεύουν μ’ αυτό το περιεχόμενο τη στάση της Ευρώπης, επειδή προτάσσουν το κομματικό συμφέρον και την αγωνία τους για την πολιτική τους επιβίωση. Ενώ η στάση πολλών συμπολιτών φανερώνει την προσδοκία τους ότι σήμερα θα μπορούσε η Ευρώπη να προστατέψει την Ελλάδα από την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας.
Θεωρώ ότι με την απόφαση των Ευρωπαίων Ηγετών δεν απέτυχε η Ελλάδα, αλλά ηττήθηκε η ίδια η Ευρώπη. Έδειξαν ότι το εθνικό τους συμφέρον βρίσκεται πάνω από τα οράματα και τις αρχές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Κοινότητας είχαν οραματιστεί μια ομοσπονδία κρατών που θα λειτουργούν με ενιαία εξωτερική πολιτική, οικονομία και άμυνα.
Αλλά ως τώρα είναι φανερό ότι δυσκολεύονται οι ηγεσίες να διαμορφώσουν συνθήκες ουσιαστικής ένωσης. Η μοναδική εξαίρεση, και πολύ σημαντική, είναι το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο και άρχισε να εφαρμόζεται. Βεβαίως και σε επίπεδο διακηρύξεων και ψηφισμάτων το ευρωπαϊκό όραμα παρουσιάζεται ως ανάγκη και ως στόχος των λαών.
Δυστυχώς τα κράτη της Ευρώπης, πρώτα οι πολίτες και ύστερα οι ηγεσίες, βρίσκονται σε απόλυτη υποταγή στα εθνικά τους συμφέροντα. Γι’ αυτό και η ολοκλήρωση της ενοποίησης συχνά φαίνεται να διέρχεται μέσα από το στενό της Σκύλλας και της Χάρυβδης. Πρόκειται για έναν εθνοκεντρισμό που έχει ριζώσει εδώ και αιώνες και αυτή η εξάρτηση των λαών πολύ δύσκολα μπορεί να αποδυναμωθεί.
Και να μην υποτιμάμε και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που υπάρχουν σήμερα στις αγορές της Ευρώπης και τα οποία στο βωμό των μεγάλων κερδών των κεφαλαίων τους δεν επιτρέπουν στους ηγέτες να σκεφτούν διαφορετικά. Η Ευρώπη πατάει σε δύο βάρκες, στη βάρκα του εθνοκεντρισμού και στη βάρκα των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Πρόκειται για μια πορεία δύσκολη μέσα στα κύματα της φουρτουνιασμένης θάλασσας!
Επίσης, για να κατανοούμε καλύτερα τις αποφάσεις της Ευρ. Ένωσης, ας έχουμε στο νου μας και το ύψος των σημερινών ηγετών. Οι περισσότεροι εξ ημών δε γνωρίζουμε ούτε τα ονόματα των ευρωπαίων ηγετών. Ας θυμηθούμε τον Μιτεράν, τον Μπραντ, τον Κολ και άλλους ηγέτες της Ευρώπης για να καταλάβουμε τη διαφορά και τις δυνατότητες της σημερινής ηγεσίας.
Μ’ αυτά τα δεδομένα η κατάσταση για τα εθνικά μας ζητήματα φαίνεται να παραμένει δύσκολη. Όμως η Κυβέρνηση πέτυχε σε μεγάλο βαθμό να πείσει τους Ευρωπαίους ότι η απειλή της Τουρκίας δεν είναι ελληνικό πρόβλημα, αλλά ευρωπαϊκό. Αυτή η αποδοχή είμαι βέβαιος ότι θα εξαναγκάσει τους Ευρωπαίους να λάβουν μέτρα πιο αποτελεσματικά σε βάρος της Τουρκίας. Γιατί είναι αδύνατο οι πολίτες της Ευρώπης να ανέχονται διαρκώς την νεοοθωμανική απειλή και τα βάρβαρα κηρύγματα του Ερντογάν. Άλλωστε, ποτέ ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν έχει υποταχτεί στα ισλαμικά δόγματα και στα αυταρχικά και καθεστωτικά προτάγματα του Ερντογάν.
Επομένως η Ελλάδα οφείλει να συνεχίσει τη δυναμική της διπλωματική πολιτική και να αξιοποιεί μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον κάθε φιλελληνική κίνηση και ευαισθησία. Όσο για την κομματική αντιπαλότητα στο εσωτερικό της χώρας σε ζητήματα τόσο σοβαρά εθνικά, εκτιμώ πως δεν βοηθάει σε τίποτε και ούτε φωτίζει περισσότερο τα πράγματα.