Κι όμως η πανδημία δεν είναι Μνημόνιο…!

Πασχίζουν μέσα σ’ αυτή τη δραματική κατάσταση όλοι οι πολίτες να σταθούν όρθιοι, να αντέξουν ώσπου να βρεθεί η θεραπευτική λύση για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα. Και ευτυχώς η χώρα μας με τις επιλογές της κυβέρνησης, με τη συνδρομή των ειδικών επιστημόνων και με την υπεύθυνη στάση των πολιτών έχει καταφέρει ως τώρα να έχει τα λιγότερα τραύματα από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Χωρίς να είναι κανείς βέβαιος πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση το επόμενο χρονικό διάστημα, αφού καθημερινά έχουμε αρνητικές εξελίξεις απρόσμενες και αδοκίμαστες.

Όμως ζούμε και ορισμένες παραδοξότητες από πολιτικούς μας αντιπροσώπους, οι οποίες είναι μεν δηλωτικές της πολιτικής τους ποιότητας, αλλά δημιουργούν και σοβαρά ερωτήματα στους πολίτες για το μέλλον του πολιτικού μας συστήματος. Έχω λοιπόν τη γνώμη ότι η όλη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόβλημα της πανδημίας προκαλεί τη λογική κάθε σκεπτόμενου πολίτη.
Βλέπουμε τον κ. Τσίπρα με συνεντεύξεις, με διαγγέλματα και με καθημερινές δηλώσεις να παρουσιάζει το άσπρο μαύρο και να επιμένει ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να διαχειριστεί την υγειονομική κρίση. Και στην κριτική του καταθέτει και συγκεκριμένες προτάσεις για την καλύτερη επίλυση του προβλήματος. Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να αποδοκιμάσει αυτή τη στάση, αφού σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα ο ρόλος της Αντιπολίτευσης είναι να κρίνει την κυβερνητική πολιτική και να προτείνει λύσεις με άλλο περιεχόμενο.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το παράδοξο και το ακατανόητο για τον ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα για τις απόψεις του αρχηγού του. Κατ’ αρχήν το όλο ύφος, το πολεμικό στυλ, η αντίπαλη ή μάλλον η μονίμως εχθρική στάση προς την κυβέρνηση, η απόρριψη κάθε μέτρου, η αλαζονική διάθεση και η απειλητική απόχρωση των λόγων δημιουργούν στους δέκτες την εντύπωση ότι ο κ. Τσίπρας φαντασιώνεται ότι βρίσκεται στον αντιμνημονιακό ζυγό. Αλλά στο ίδιο κλίμα κινούνται και οι προτάσεις του. Για παράδειγμα προτείνει διπλασιασμό των αιθουσών διδασκαλίας, χωρίς όμως να δείχνει με τι χρήματα, πότε και πού θα γίνουν. Μάλλον εννοεί να ενοικιάσει η πολιτεία καφενεία και μικρομάγαζα κλειστά!
Και η πλέον αλαζονική και ακατανόητη πρότασή του: να συγκληθεί το Συμβούλιο των Αρχηγών. Πράγματι κανείς δε διαφωνεί, αλλά αυτό γίνεται σε θέμα έκτακτο, εθνικό και με συνέπειες που δεν μπορεί μια κυβέρνηση να αντιμετωπίσει. Αλλά φαίνεται πως ο κ. Τσίπρας ξεχνάει ότι δεν σκέφτηκε ως Πρωθυπουργός να καλέσει το Συμβούλιο των Αρχηγών ούτε για τη «Συμφωνία των Πρεσπών» ούτε για το «Δημοψήφισμα».
Και πόση αξιοπιστία μπορεί να έχει ο αντιπολιτευτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ για την πανδημία, όταν την απαγόρευση εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο τη χαρακτήρισαν ως «πραξικόπημα» και «εκτροπή»; Επιτέλους υπάρχουν όρια στον πολιτικό λόγο και σε χαλεπούς καιρούς μας χρειάζονται ο ορθός λόγος, η σοβαρότητα, η σύνεση και το μέτρο. Και να μην ξεχνάει ο κ. Τσίπρας ότι υπήρξε Πρωθυπουργός και έχει υποχρέωση να κάνει σε πολλά ζητήματα την αυτοκριτική και να κοιτάζει και τον καθρέφτη.
Γι’ αυτό και ο κ. Σημίτης με άρθρο του εξέφρασε την πλήρη απογοήτευσή του για την ισοπεδωτική κριτική της Αντιπολίτευσης συνολικά στην πολιτική της κυβέρνησης για την προστασία της υγείας.
Επιτέλους ας αντιληφθούν οι αρχηγοί των κομμάτων ότι σήμερα ο λαός δοκιμάζεται, η υγεία απειλείται, η οικονομία διαλύεται, η κοινωνική ζωή και ο πολιτισμός αργοσβήνουν και γι’ αυτό έχουμε ανάγκη από ομοψυχία και στήριξη. Θα έρθει ο καιρός, όπου τα κόμματα θα μπορούν να δείξουν με το λόγο τους τη διαφορετική πολιτική πρόταση και θα αμφισβητήσουν με πειστικά επιχειρήματα το κυβερνητικό έργο.
Είναι ανάγκη να κλειστεί μόνιμα σε μουσείο της Ιστορίας ο αντιμνημονιακός λόγος και τα παρελκόμενά του.