Ανάγκη ομοψυχίας για την αντιμετώπιση της πανδημίας!

Είμαι ένας από εκείνους, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι στα δύσκολα επιβάλλεται να είμαστε όλοι μαζί, για να αντιμετωπίσουμε μεγάλους κινδύνους, που απειλούν τον καθένα από εμάς, αλλά και γενικότερα την κοινωνία και την πατρίδα μας.

Γνωρίζουμε ότι οι κίνδυνοι που βιώνουμε από την πανδημία είναι υπαρκτοί και μεγάλοι και αφορούν διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας.
Η υγεία των πολιτών τίθεται σε κίνδυνο, καθώς το εμβόλιο δεν είναι ακόμη διαθέσιμο και οι νοσοκομειακές υποδομές δεν επαρκούν, για να καλυφθούν όλες οι ανάγκες για νοσηλεία των ασθενών, ο αριθμός των οποίων εμφανίζει, κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, ραγδαία αύξηση. Η ζωή για τον καθένα είναι μοναδική και πολύτιμη και ως εκ τούτου πρέπει με κάθε τρόπο να την προστατεύουμε και να μη φτάσουμε σε διαδικασίες επιλογής ασθενών για τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, στην περίπτωση που δεν υπάρχουν διαθέσιμες κλίνες θεραπείας στα νοσοκομεία της χώρας. Η ίδια η πανδημία, που οδήγησε σε καθολική απαγόρευση, επηρεάζει, επίσης, καθοριστικά την ψυχική μας υγεία, την προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή μας, τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής του καθενός.

Διαμορφώνουμε πλέον την καθημερινότητά μας με διαφορετικό πρόγραμμα, που συνοδεύεται συχνά από μελαγχολία και θλίψη, από αγωνία, από μία μεγάλη αβεβαιότητα. Μία αβεβαιότητα για εμάς τους ίδιους, για τα παιδιά μας, για τους γονείς μας, για τους συγγενείς και φίλους, για τους συμπολίτες μας, για τον κάθε άνθρωπο. Επίσης, η ίδια η πανδημία με το σκληρό και απρόσωπο πρόσωπο που την προσδιορίζει δημιουργεί τεράστια προβλήματα σε κάθε εργαζόμενο και ιδίως στους ανθρώπους της αγοράς, καθώς ανατρέπονται σχεδιασμοί και προγραμματισμοί, δημιουργούνται περισσότερες ανάγκες, που δεν είναι εύκολο να καλυφθούν. Αυξάνεται η ανεργία και χάνονται θέσεις εργασίας, κυρίως από νέους ανθρώπους, που προσπαθούν έτσι και αλλιώς, με δυσκολία, να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής.
Σε μια οργανωμένη κοινωνία και πολιτεία, ο καθένας έχει τον ρόλο και τις ευθύνες που του αναλογούν, ακόμη και όταν πρόκειται για μια πανδημία, όπως αυτή που απειλεί τον κόσμο ολόκληρο. Στην όποια απόδοση ευθυνών πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με όλους. Με τους ίδιους τους εαυτούς μας, με τις υποδομές που προετοιμάσαμε και διαθέταμε μέχρι να ξεσπάσει η επιδημία, με όσα ακολούθησαν, με τα αντικρουόμενα συμφέροντα, με την κρυφή ελπίδα ότι το αύριο θα ήταν καλύτερο από το χτες, ίσως και με μια απατηλή ελπίδα ότι η πανδημία είχε τελειώσει και δεν θα τη βρίσκαμε πλέον μπροστά μας. Ακόμη έχουμε υποχρέωση να βλέπουμε αυτό που γίνεται δίπλα από εμάς, σε ισχυρές και προηγμένες κοινωνίες, σε χώρες και ηπείρους που δεν αντιμετωπίζουν καθημερινά τους ίδιους γενικότερους κινδύνους, όπως η πατρίδα μας. Τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποτελέσουν άλλοθι για κανένα, αλλά, όπως να το κάνουμε, δεν μπορεί και να μη ληφθούν υπόψη.
Τώρα, ωστόσο, είναι η ώρα της μάχης εναντίον της πανδημίας, που απειλεί τις ζωές μας και που επιβάλλει την εγρήγορση όλων μας. Είναι η ώρα της ομοψυχίας, της σύμπραξης, της αλληλεγγύης, του κοινού αγώνα ενάντια στον κοινό αόρατο εχθρό. Υπάρχει χρόνος, για να κριθεί ο καθένας για τα πεπραγμένα του. Αυτό αποτελεί βασική αρχή της δημοκρατικής λειτουργίας μας. Τώρα, όμως, επιβάλλεται να αποδείξουμε ότι μπορούμε όλοι μαζί να συνεργαστούμε, να πράξουμε το καλύτερο, προστατεύοντας και σώζοντας ανθρώπινες ζωές. Η ανακάλυψη ενός πρώτου εμβολίου που ανακοινώθηκε, μας γεμίζει με μεγαλύτερη αισιοδοξία, αλλά συνάμα και μεγαλύτερη ευθύνη.