Στήριξη της κοινωνίας και της οικονομίας με κάθε τίμημα!

• Το νέο ξέσπασμα της πανδημίας του COVID-19 δημιουργεί νέα δεδομένα και πρωτόγνωρες πιέσεις στις κρατικές δομές, στις ίδιες τις κοινωνίες και αναπόφευκτα, σε κάθε οικονομική δραστηριότητα.

Η πρόκληση είναι να ανταποκριθεί το κράτος και οι δομές του στα σύνθετα προβλήματα του δεύτερου κύματος του κορωνoϊού.
Υπάρχει μια κατανοητή «ψυχολογική» κόπωση από το άγχος και το «σοκ» καθώς και από περιορισμούς και καταστάσεις που η πλειονότητα των κατοίκων των χωρών της ευημερούσας Ευρώπης δεν είχαν βιώσει ποτέ στη ζωή τους.
Ταυτόχρονα, οι αρνητικές οικονομικές συνέπειες του πρώτου κύματος, η αύξηση της ανεργίας, το εποχικό κλείσιμο επιχειρήσεων στον τουρισμό, στον κλάδο εστίασης κλπ., όσο και αν αντισταθμίστηκε με τις κατάλληλες παρεμβάσεις του κυβερνητικού επιτελείου, αποτέλεσαν ένα μάθημα για το πώς να αντιμετωπίσουμε με σχέδιο και επιμονή τη διπλή κοινωνική και οικονομική κρίση.
Η κατάσταση μόνο εύκολη δεν είναι. Αλλά αυτό ισχύει για όλους στην Ε.Ε.. Στη Γερμανία, στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Ισπανία έχουν ήδη επιβληθεί μέτρα καραντίνας και περιορισμοί, όλες οι δυνάμεις ρίχνονται στον αγώνα να περιοριστεί και να νικηθεί η πανδημία. Μέτρα παρόμοια με αυτά που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός της χώρας μας.
Σε κάθε περίπτωση, η πορεία της πανδημίας θέτει τις κοινωνίες και τις πολιτικές ηγεσίες προ δραματικών διλημμάτων και αναδεικνύει τεράστιες ανισορροπίες και ανισότητες. Ποιος θα αποφασίσει και με ποια κριτήρια θα ορίσει ποια είναι η σχέση μεταξύ ανθρώπινου κόστους και οικονομικών επιπτώσεων;
Γίνεται πολύς λόγος για δραματικές αλλαγές στον κύκλο της παραγωγής και της εργασίας, με την τηλεργασία να κερδίζει ραγδαία έδαφος. Κάποια επαγγέλματα μπορούν να λειτουργήσουν από απόσταση, κάποιοι εργαζόμενοι όμως πρέπει να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για να κερδίσουν τον επιούσιο. Οι οικονομικές επιπτώσεις του πρώτου «κλεισίματος» ήταν γενικευμένες και μεγάλες.
Την ίδια ώρα η ανεργία καλπάζει και οι μικρές επιχειρήσεις γονατίζουν. Εισοδηματικές ενισχύσεις παρέχονται σε κάποιο βαθμό στην Ευρώπη, αλλά σε χώρες όπως η Ελλάδα είναι ελάχιστες σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες και το χαμένο εισόδημα.
Μέχρι στιγμής οι πολιτικές ηγεσίες διαχειρίζονται την κρίση βασιζόμενες στην ελπίδα ότι πρόκειται για μια έκτακτη κατάσταση που σύντομα θα παρέλθει με την ανακάλυψη κάποιου εμβολίου, το οποίο θα επιτρέψει στις κοινωνίες να επανέλθουν στην κανονικότητα. Αυτή είναι η επίσημη ρητορική που χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο.
Φαίνεται όμως, τουλάχιστον σύμφωνα με όσα λένε οι ειδικοί, ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα έρθει σύντομα, ούτε θα φέρει την απόλυτη λύση και επομένως το πρόβλημα θα είναι μαζί μας μάλλον για χρόνια και όχι για κάποιους μήνες.
Επομένως, η επίσημη ρητορική ίσως να έχει στόχο τη διαχείριση του φόβου και τη δημιουργία καθησυχαστικών προσδοκιών, καθώς οι ηγεσίες δεν αντέχουν να παραδεχτούν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο το οποίο δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε υγειονομικά, αλλά ούτε και οικονομικά. Προβάλλεται λοιπόν η εκδοχή ότι η κατάσταση είναι προσωρινή και αντιμετωπίσιμη.
Ουδείς μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις και η αβεβαιότητα αυτή είναι ένα σημαντικό μέρος του προβλήματος. Ωστόσο, είναι φανερό ότι ήδη ο κορωνοϊός έχει δρομολογήσει τεκτονικές αλλαγές που απαιτούν δραστικές παρεμβάσεις για τη στήριξη των εργαζομένων και της κοινωνίας για μεγάλο χρονικό διάστημα.