Η συνωμοσία των μετρίων…

Αφορμή για το σημερινό επιφυλλιδικό σημείωμα στάθηκε μια εκπομπή του Δεύτερου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (μία από τις οάσεις στην έρημο των ερτζιανών και στο χάος των ραδιοστωμύλων) με τον χαρακτηριστικό τίτλο «ροκ συναναστροφές», που επιμελείται και παρουσιάζει ο εξαίρετος στο είδος του Πάνος Χρυσοστόμου.
Κάποιο πρόσφατο απογευματινό μουσικό αφιέρωμα, ένα από αυτά που αμβλύνουν τη θερινή ραστώνη, είχε ως μουσικό θέμα ένα θαυμάσιο, πυκνογραμμένο και μεστό μηνυμάτων τραγούδι του Θοδωρή Μανίκα, με τίτλο «Η συνωμοσία των μετρίων», ηχογραφημένο από το δικό του γκρουπ, τους Thirty Dirty, και που βρήκε στο πρόσωπο του Θανάση Γκαϊφύλια τον ιδανικό της εκφραστή.

Αφ’ εαυτής η μουσική αποτελεί τον καλύτερο σύντροφο του ανθρώπου («χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν λάθος», σημείωνε ο Νίτσε), αλλά και τον καλύτερο ψυχοθεραπευτή του. Ιδίως όταν τους στίχους τους οποίους «ντύνει», χαρακτηρίζει η ποιότητα. Τέτοιοι είναι και οι στίχοι του εν λόγω τραγουδιού και αρκεί μια απλή ανάγνωση για να το διαπιστώσετε: «Τις προάλλες που βρεθήκαμε κάποιοι γνωστοί/ στο σπίτι ενός παλιόφιλου σοφού ποιητή/ το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα βιβλίο/ που είχε τίτλο "η Συνωμοσία των Μετρίων"./ Το πήρα και το άνοιξα στην πρώτη του σελίδα/ διάβασα μερικές γραμμές κι αμέσως είδα/ να με κοιτάζουν πονηρά και να μου κλείνουν μάτι/αυτοί που χρόνια σέρνουν την ζωή μου στο κρεβάτι./ Αυτοί που όταν πηγαίναμε ακόμη στο σχολείο / αφήνανε για μένα το τελευταίο θρανίο/ παλιοί αφισοκολλητές και χθεσινοί Ζαπάτα/ που τώρα είναι οπλισμένοι με κινητό και κάρτα./ Που μάθανε να παίρνουνε το ξίγκι από την μύγα/ να βγάζουνε τα πιο πολλά βάζοντας τα πιο λίγα/ που βιάστηκαν να χτίσουν το εξοχικό στην Λούτσα/ και σκόπιμα μπερδεύουν, την βούρτσα με τη... / Συνωμοσία των Μετρίων./ Μόλις το πήραν μυρωδιά πως έγιναν πολλοί/ φτιάξανε όπως τους βόλευε τα πρέπει και τα μη (...) Πίσω από τα γραφεία τους στήσανε ζωούλες/ σεξοπαρενοχλώντας ψαρωμένες μικρούλες/ ξύλινες οι λέξεις τους στα αυτιά μου μόλις μπουν/ ακούω μια φωνή να τραγουδά "Γιατί σιωπούν;"/ Γιατί σιωπούν τα αδέλφια μου λιώνοντας στην ψάθα/ ελπίζοντας μονάχα στου Λόττο την εξάδα/ Γιατί ξεχνάνε πως δεν είμαστε για τεμενάδες/ όχι γραικοί μα Έλληνες, Γιουνάν και όχι ραγιάδες./ Την ώρα που εσύ χόρευες πάνω σε ένα τραπέζι/ πάνω από την χώρα στάθηκε ένα μαύρο κιρκινέζι / μας έβαλε στο μάτι μα αντί να κλάψω/ για την Συνωμοσία των Μετρίων εδώ θα γράψω/
Εδώ θα γράψω την προσωπική μου ιστορία/ εδώ που με έριξε του χωροχρόνου η συγκυρία/ εδώ που βάλανε φυλακή και τον Κολοκοτρώνη/ και θίασο σκιών μας κάναν πίσω από το σεντόνι./ Πήρα το θάρρος και έκανα μια ευχή και για σένα/ που δεν νοστάλγησες ποτέ, τίποτα και κανένα/ Ευχήθηκα λοιπόν να νοσταλγήσεις κάτι/ κι αυτό να είναι της ψυχής σου το λευκό κομμάτι/ που σου το πήρανε προκαταβολικά στα διόδια/ για να μην ανεβείς ως την κορφή με τα πόδια/ αλλά για να 'χεις στήριγμα των Μετρίων τις πλάτες/ αφήνοντας στην άκρη τις αληθινές τις γάτες./ Στις τελευταίες φουρνιές του ανθρωπίνου γένους/ έχω αφήσει δύο σπόρους καλά ποτισμένους/ Κι αν συνεχίσει ο κόσμος στων Μετρίων την ρότα/ ας είναι τα παιδιά μας που θα κλείσουνε την πόρτα/ με μια επανάσταση που δεν θα δεις στις ειδήσεις/ μα αν τύχει και βρεθείς κοντά μπορεί να κερδίσεις/ αυτό που τόσα χρόνια σου έχουν στερήσει/ και με την Συνωμοσία των Μετρίων σου έχουν κρύψει...».
Πείτε μου αν οι στίχοι αυτοί δεν αποτελούν ακτινογραφία της κοινωνίας μας.

Μια κοινωνία που με τη διαχρονική σύμπραξη του πολιτικού προσωπικού έχει εξοβελίσει την αξιοκρατία και την αριστεία, μόνο και μόνο για να «βασιλεύουν» οι ανικανομέτριοι με την κομματική κονκάρδα, «οι δικοί τους».

Είναι η κοινωνία των «επιτήδειων» και των «καταφερτζήδων», των αργόσχολων πλην όμως παχυλά αμειβόμενων κρατικοδίαιτων.

Είναι η κοινωνία με το «υπερπληρωμένο» -λόγω του περιβόητου ρουσφετιού- Δημόσιο των ανευθυνοϋπεύθυνων υπαλλήλων της μετριότητας. Είναι η κοινωνία της ανομίας και της διαφθοράς, της ρεμούλας και της αρπαχτής, η κοινωνία με κυρίαρχο το «ιδανικό του ελάσσονος κόπου και της ήσσονος προσπάθειας». Είναι η κοινωνία που έχει εκδιώξει την αφρόκρεμα των επιστημόνων (το γνωστό ως brain drain) στο εξωτερικό, αφού πρώτα τους σπούδασε με τον ιδρώτα του ο έλληνας φορολογούμενος.
Γι’ αυτό και η κομματικοποίηση των πάντων, για να ελέγχουν τους «δικούς τους» και τους «άλλους», για να μη τους ξεφεύγει κανένας, που μπορεί να είναι ικανός και αξιόλογος, αλλά δεν ανήκει στην παρέα τους. Συνέταιρους και συνδιανομείς στην εξουσία θα βάλουν τώρα; Αυτή, κληρονομικώ κομματικώ δικαιώματι, τους ανήκει. Κι ας μεγαλορρημονούν για τη δημοκρατία (ποια δημοκρατία;) κι ας ξιφουλκούν κατά της πολιτικής κληρονομικότητας. Αυτοί, σαν άλλοι Ηρώδηδες, προχωρούν ακάθεκτοι στο «θεάρεστο» έργο της σφαγής των ικανών.

Για να είναι σίγουροι ότι δεν κινδυνεύει η μετριότητά τους.
Είναι άμοιρος ευθυνών ο λαός, αυτή η μαγική λέξη που οι πολιτικάντηδες απανταχού της οικουμένης πιπιλίζουν κατά πως τους συμφέρει; Όχι, βέβαια, όταν δίκην αιγοπροβάτων συνωστίζεται στα κομματικά μαντριά, διαιωνίζοντας τα πολιτικά τζάκια, ενώ μ’ ένα ρουσφετικό ξεροκόμματο πουλάει ακόμη και την ψυχή του, συμμετέχοντας σ’ αυτή τη μυστική συμφωνία των μετρίων. Ιδιαίτερα στους σημερινούς παράξενους καιρούς, ας κατανοήσει επιτέλους ότι η μετριότητα κοστίζει πολύ ακριβά.