Μόνο το Σχολείο έμεινε κοινότητα επικοινωνίας…
Πλέον, λίγες μέρες μας χωρίζουν από την επίσημη έναρξη ενός Σχολικού έτους διαφορετικού από τα άλλα.
Θα τελεσθεί ο Αγιασμός. Τα παιδιά θα χωριστούν σε τμήματα. Θα μοιραστούν βιβλία. Τα Σχολικά κενά θα καλυφθούν (;) εγκαίρως… (;) με διδάσκοντες των αντίστοιχων ειδικοτήτων. Όμως φέτος, τα νεανικά χαμόγελα που θα πλημμυρίσουν τις Σχολικές αυλές πρέπει να είναι καλυμμένα με μάσκες ώστε να περιοριστεί η διασπορά του επικίνδυνου κορωνοϊού! Δυστυχώς, ο πολύπαθος χώρος της Παιδείας (λες και δεν μας έφταναν τα διαχρονικά «συμβατικά» προβλήματα) θα έχει να αντιμετωπίσει και αυτόν τον αόρατο εχθρό που έχει καταχωρηθεί
στα… Μητρώα της Καθημερινότητας ως COVID – 19.
Οι γονείς ως ούτως ή άλλως αφανείς ήρωες της πολυετούς μαθητικής Αργοναυτικής εκστρατείας, θα κληθούν να «παρακολουθήσουν» άλλοτε με (παθητική) αμηχανία συμμορφούμενοι «προς τας υποδείξεις» και άλλοτε με (ενεργητικό) δημιουργικό πάθος τις ειδικές συνθήκες που διαμορφώνονται.
Βλέπετε, στη γενικότερη κοινωνική και οικονομική κατήφεια ήλθε να προστεθεί και αυτή η μεταδοτική «κερασφόρος ασύμμετρη απειλή» η οποία μπερδεύει ακόμα περισσότερο τη «ρότα» του «τρελοβάπορου» που ονομάζεται Ελληνικό Σχολειό…
Άραγε, πόσο επίκαιρος καθίσταται ιδιαίτερα σήμερα ο αείμνηστος Κύπριος «δάσκαλος», Φιλόλογος και ποιητής Κυριάκος Πλησής (1929 - 2007), ο οποίος στον αποχαιρετιστήριο λόγο του είχε διατυπώσει τις ακόλουθες σκέψεις, απευθυνόμενος προς μαθητές και μαθήτριες (Σεπτέμβριος1985)*:
«Τριάντα ένα χρόνια ανάμεσά σας λησμόνησα ή, καλύτερα, έχασα την αίσθηση πώς περνά ο χρόνος. Αναλογίζομαι τις τέσσερις, περίπου, χιλιάδες μαθητές μου, που είχα την τύχη να συναναστραφώ μαζί τους, φέρνω στα μάτια μου τα πρόσωπά τους. Τους ατενίζω και με ατενίζουνε, διοχετεύοντας τις δικές τους ανησυχίες στις δικές μου. Με λογισμό και μ’ όνειρο και εκείνοι κι εγώ. Προπάντων μ’ όνειρο. Αυτό το όνειρο, που έχει τη δύναμη να μας ξεκολλά από τη λάσπη της σκληρής πραγματικότητας, από τις μικρότητες και τις κακίες, που αναπόφευκτα συναντάμε στο δρόμο μας. Με όνειρα αλλά και με ένα όραμα. Όραμα για μια Παιδεία γεμάτη νόημα, που να θεμελιώνει μια στάση ζωής, η οποία να οδηγεί στα ξέφωτα της γνώσης και της ελευθερίας. Ναι, ελεύθερους ανθρώπους οραματιζόμουνα και οραματίζομαι τους μαθητές μου. Ελεύθερους αλλά όχι αλαζόνες, ιδεολόγους αλλά όχι δογματικούς, πιστούς αλλά όχι δυναστευόμενους από οποιοδήποτε δόγμα. Κι ακόμη, ανοικτούς στο διάλογο και, προ πάντων, ανεκτικούς κι όχι μισαλλόδοξους. Και κάτι ακόμη, κοινωνικούς, όχι απομονωμένους στον εαυτό τους αλλά οικοδόμους και διαμορφωτές της μικρής κοινωνίας του σχολείου, της ευρύτερης κοινωνίας του έθνους και της ευρύτατης παγκόσμιας κοινωνίας.
Κι όλα αυτά τα οράματα με βασικό κίνητρο την αγάπη, που είναι η μεγάλη ωστική δύναμη, που σπρώχνει τον άνθρωπο, που τον ενδυναμώνει για να πραγματώσει έργα καλά και αγαθά […]
Μπορεί σήμερα να βρίσκετε πολλά άλλα ενδιαφέροντα. Μπορεί πολλά απ’ όσα αναγκαστικά μαθαίνετε να σας φαίνονται και να είναι ανούσια. Μπορεί να φτάσετε ακόμη και να μισήσετε το σχολείο. Δεν παραξενεύομαι για όλ’ αυτά. Νέοι είστε και η ζωή είναι σειρήνα και δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να αντισταθείτε στα εκμαυλιστικά της άσματα. Όμως, πιστέψτε με, την επικοινωνία, που πεισματικά θα αναζητήσετε στην απρόσωπη κοινωνία, δεν θα τη βρείτε. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσετε τους άλλους ανθρώπους, όχι ως ανώνυμα άτομα αλλά ως ξεχωριστές προσωπικότητες. Ο καθένας, αργά ή γρήγορα, κλείνεται στο καβούκι του και γίνεται ο τύπος της εποχής του, ο μοναχικός και μονοδιάστατος άνθρωπος. Μόνο το σχολείο έμεινε κοινότητα επικοινωνίας. Εκμεταλλευτείτε ακριβώς αυτό, γιατί, αν δεν επικοινωνήσετε σήμερα, θα κουβαλήσετε αύριο έναν εαυτό φτωχό σε βιώματα και στείρο σε ευαισθησίες. Αγαπήστε τους συμμαθητές και τους καθηγητές σας σήμερα, για να μπορέσετε να ανεχτείτε τους άλλους ανθρώπους αύριο. Αν μπορέσετε να διαμορφώσετε αυτό το ήθος σήμερα, θα το κουβαλάτε σε όλη σας τη ζωή. Οι γνώσεις ξεχνιούνται, το ήθος μένει δια βίου.
Με αυτές τις λίγες σκέψεις, σας καλώ στον αγώνα τον καλό.
Όλοι μαζί, καθηγητές και μαθητές, με σύμπνοια και αλληλοκατανόηση συναθληθείτε.
Ο Θεός μαζί σας!»
* ΠΗΓΗ: περιοδικό «Νέα ευθύνη», 2011, τ.4
