Οι διακοπές ήταν τότε δουλειά και χαρά!..

 Κύλησε κι αυτή η χρονιά όμορφα και πάει κι η καρδιά μας πρόσχαρα σήμερα χτυπάει.
Θα χαρούμε τη δροσιά, την αυγή, τ΄ αγέρι, το βουνό, τη θάλασσα και το Καλοκαίρι!
Έτσι τραγουδούσαμε τέτοιον καιρό στα μαθητικά θρανία και περιμέναμε μια ξέγνοιαστη ζωή, αφού για τρεις μήνες διακόπταμε τα σχολικά μας καθήκοντα, τα οποία, βέβαια, δεν έχουν καμία σχέση με των σημερινών παιδιών. Τα καημένα, από την Α’ Δημοτικού πηγαίνουν στο σχολείο με μια τσάντα - «μπαούλο», για να αηδιάσουν το μεγάλο αγαθό της γνώσης και να λένε, μετά από χρόνια και με πολλά «χαρτιά», ίσως, στα χέρια: «Τι κέρδισα;»
Γιατί; Διότι η πολυπλοκότητα της μάθησης, το πρόωρον της «ωρίμανσης» και η εξωστρέφεια της τεχνολογίας τα βγάζουν από τον εαυτό τους και τα οδηγούν στο άγχος, που για μας ήταν άγνωστο ακόμα και ως λέξη! Τώρα άγχος, άγχος, άγχος!.. Τα χρόνια εκείνα απολαμβάναμε τις καθημερινές χαρές της πόλης και τις καλοκαιρινές ομορφιές του χωριού, με τα χίλια δυο καλά και τις αγροτικές ασχολίες, οι οποίες τέρπουν, γυμνάζουν και διδάσκουν και τα παιδιά ακόμη. Ήταν άγνωστη η τεμπελιά για τα παιδιά του χωριού και για τη γράφουσα, όσο με αξίωσε ο Θεός να πηγαίνω, μέχρι τα 13 μου, που είχα τη μάνα μου, η οποία μας ξυπνούσε το πρωί, γιατί «ο ήλιος ανέβηκε ένα βουκέντρι»! Μας έπαιρνε μαζί της στον μπαξέ και στο αμπέλι, στα καλαμπόκια και στα ρύζια, μας συμβούλευε και μια καρύδα να έχουμε, να τη μοιραζόμαστε και να πηγαίνουμε στον παππού κρύο νερό, που φέρναμε από τον μυλαύλακο. Μας μάθαινε να πιάνουμε βελόνι και κλωστή και να στριφώνουμε μαντίλι, να βόσκουμε και να ποτίζουμε τις αγελάδες και να σκουπίζουμε τις αυλές και τον δρόμο! «Για να μη μας γελάει ο κόσμος», όπως έλεγε αλλά και γιατί μας ήθελε αγαπημένες και νοικοκυρές τις τέσσερις «κοπελίτσες» της, όπως μας αποκαλούσε.
Οι διακοπές του Καλοκαιριού δε σήμαιναν καθησιό και ανία αλλά δουλειά και χαρά, βιώματα και εμπειρίες από την οικογενειακή ζωή και το βιβλίο της φύσης, που μας κάνει σοφούς και ανθρώπινους και μας οδηγεί σ’ Αυτόν, που «τα πάντα εν σοφία εποίησεν»για τον άνθρωπο.
Δεν μπορώ, όμως, να μην αναφερθώ και στις κατασκηνώσεις του υπουργείου Παιδείας και Προνοίας και της Εκκλησίας, όπου διάχυτη ήταν η Χάρη του Θεού, όχι γιατί η ζυγαριά έδειχνε κάποια κιλά παραπάνω (για τα αδύνατα παιδιά) αλλά γιατί αποχωρίζονταν την Κατασκήνωση με δάκρυα, όπερ σημαίνει πολλαπλή καλή επίδραση της εμπνεόμενης από τις ελληνοχριστιανικές αξίες στην ψυχούλα τους!
Δε θα πω περισσότερα γι΄ αυτό το θέμα. Θα προσθέσω μόνο ότι, ανάμεσα στις πολλές ευεργεσίες του, είναι και αυτές τις κατασκηνιώτικης ζωής, που τις έζησα είτε ως κατασκηνώτρια είτε ως στέλεχος και, παρά τις ευθύνες, ένιωθα ότι έκανα τις καλύτερες διακοπές!
Μέσα στο βουνίσιο βασίλειο του Θεού και παρέα με τα τα τρισχαριτωμένα και γεμάτα ζωντάνια παιδιά του καιρού εκείνου, που ρουφούσαν κάθε ευλογία, από το πρωί που ξυπνούσαν με γυμναστική και προσευχή, μέχρι το βράδυ που θα κοιμόνταν, χορτάτα από υλικές και ψυχικές απολαύσεις. Οδηγίες για τις οποίες σήμερα δικαιούνται να καυχιούνται, ιδιαίτερα η χριστιανική Κατασκηνώτικη Ζωή, όπου αντηχεί και το θαυμάσιο τραγούδι: «Κατασκήνωση φωλιά / για του Θεού την αγκαλιά / Θεέ μου να ‘μαστε μαζί / στον ουρανό, όπως και στη Γη!»
••••••••••
Καλές διακοπές σε Όλους, όπου κι αν είναι! Ακόμη και «στα ίδια» μπορούμε να κάνουμε «διακοπές», ξεκολλώντας απ’ ό,τι μας δένει και μας βαραίνει ψυχικά και συναισθηματικά, γιατί, και στο πιο καλό θέρετρο να πάμε, φορτωμένοι και απασχολημένοι με τα παραπάνω, διακοπές δεν κάνουμε!..