Η Αντιπολίτευση είναι γυμνή…

 Είναι γνωστό ότι σε μία Κοινοβουλευτική Δημοκρατία το έργο και η αποτελεσματικότητα της εκάστοτε κυβέρνησης είναι καλύτερα όταν απέναντί της έχει μία σοβαρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση που ασκεί εποικοδομητική κριτική με ρεαλιστικές προτάσεις μέσα στα πλαίσια των τωρινών συνθηκών και των προβλεπομένων μελλοντικών πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και γεωπολιτικών εξελίξεων στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, εντός της οποίας έκοντας ή άκοντας, είναι υποχρεωμένη να κυβερνήση τη χώρα.
Δυστυχώς, οι συνθήκες αυτές για την κυβέρνηση Μητσοτάκη κατέστησαν εξαιρετικά δυσμενείς και δυσοίωνες αφ’ ενός λόγω της απρόβλεπτης πανδημίας του κορωνοϊού και αφ’ ετέρου λόγω του μεταναστευτικού και της απρόβλεπτης, επίσης, συμπεριφοράς του νεο-Σουλτάνου Ερντογάν.
Όλα αυτά τη στιγμή που ο κ. Μητσοτάκης είχε με επιτυχία ξεκινήσει την εκστρατεία δημιουργίας διεθνούς κλίματος εμπιστοσύνης για προσέλκυση επενδύσεων στη χώρα μας προκειμένου ν’ αντιμετωπισθούν η ανεργία, η παραγωγή εξαγωγίμων φυσικών ή μεταποιημένων προϊόντων, δια της εφαρμογής νέων μοντέλων παραγωγής και προώθησής τους στην εσωτερική και εξωτερική αγορά σε ανταγωνιστικές τιμές, ο εκσυγχρονισμός των χρονοβόρων διοικητικών – γραφειοκρατικών λειτουργιών με άμεση προτεραιότητα των της δικαιοσύνης (απλούστευση, ταχύτητα διεκπεραίωσης) και τέλος η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και η ισορροπία των φυσικών οικοσυστημάτων στα πλαίσια των κανόνων της κλιματικής αλλαγής.
Οι παράγοντες κορωνοϊός, μεταναστευτικό, τουρκικό επεισόδιο και πολιτικοοικονομικές συνθήκες στο χώρο της Ε.Ε. είναι αστάθμητοι και επιβάλλουν πολύπλευρα μελετημένες αποφάσεις και προσεκτικά βήματα, προτιμότερο μικρά, αλλά σταθερά, με μακροχρόνιο ορίζοντα παρά μεγάλα και βεβιασμένα που εγκλείουν πιθανές δυσάρεστες εκπλήξεις.
Τα μέχρι τώρα δείγματα της κυβέρνησης ικανοποιούν τη συντριπτική πλειοψηφία των σκεπτομένων πολιτών, εκτός εκείνων που απερίσκεπτα απαιτούν εδώ και τώρα, λύσεις στα προβλήματά τους χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους την απροσδόκητη εμφάνιση της «στραβής», κι ύστερα τι;
Το «Επιτελείο» του πρωθυπουργού απορροφημένο στη μελέτη των μέσων και τρόπων της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, αποδείχτηκε ικανό ν’ αντιμετωπίσει, επιτυχώς, την έξαφνη εμφάνιση του κορωνοϊού με ψυχραιμία και θαυμαστή προσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις της στιγμής, χωρίς να παραμελήσει την αρχική του αποστολή μ’ ένα «μπροστάρη» Πρωθυπουργό ικανό να συντονίζει το έργο του, ν’ ακούει, να συνθέτει και, κυρίως, ν’ αποφασίζει.
Ας ελπίζουμε κι ας ευχόμαστε να μην μας εμφανιστεί καμία άλλη «έξαφνη στραβή» γιατί, παρά τις όποιες ικανότητες της κυβέρνησης οι συνέπειες θα είναι δυσβάστακτες για ένα δημόσιο ταμείο με μειωμένα έσοδα και ηυξημένα έξοδα αφ’ ενός και αυξανόμενη ανεργία αφ’ ετέρου.
Αποτελεί μεγάλο επίτευγμα η δρομολόγηση για τη χώρα μας των 32 δισ. ευρώ από την Ε.Ε., η αποδοχή των ομολόγων μας από την ΕΚΤ, η εγκατάλειψη του 3,5%, η δυνατότητα σύναψης χαμηλοτόκων δανείων για οικονομική ανάπτυξη και αποπληρωμή με αυτά μέρους του υψηλότοκου δημοσίου χρέους από το ΔΝΤ και, τέλος, η επανεμφάνιση της χώρας μας στις διεθνείς αγορές.
Σ’ όλα αυτά η συμβολή και οι πρωτοβουλίες του κ. Μητσοτάκη είναι αναγνωρισμένες τόσο από τους εχέφρονες του εσωτερικού, όσο και από κορυφαίους ηγέτες του εξωτερικού και τον διεθνή τύπο με θετικά σχόλια για τον Έλληνα πρωθυπουργό ως ένα σοβαρό και υπεύθυνο ηγέτη πολύγλωττο, ρεαλιστή, ειλικρινή και προσγειωμένο στην σκληρή πραγματικότητα επιδιώκοντας το εφικτό χωρίς να ξεχνάει το επιθυμητό.
Η επιτυχής αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης έφερε τον ίδιο και τη χώρα μας στην πρώτη σειρά μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. Ουδείς όμως δύναται να προβλέψει την επανεμφάνιση του κορωνοϊού, αλλ’ ούτε μιας άλλης έξαφνης κρίσης με την κακόβουλη γείτονά μας την Τουρκία, η οποία καταστρατηγεί τα πάντα με την ανοχή των ΗΠΑ, της Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, λόγω οικονομικών και άλλων υπογείων συμφερόντων.
Μέσα στη δίνη αυτών των δυσμενών δεδομένων η κυβέρνηση για να οδηγήσει τη χώρα στην κανονικότητα, έχει ανάγκη της στήριξης των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, τα οποία αν, για λόγους εσωτερικών ισορροπιών και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, δεν μπορούν να της την παρέξουν, ας πράξουν το έλασσον, δηλαδή να της ασκούν υπεύθυνη, αντικειμενική και εποικοδομητική κριτική. Αντ’ αυτών όμως βλέπουμε:
α) Ένα ΣΥΡΙΖΑ που καπηλεύεται την αριστερά, επί ματαίω όμως, όταν ολοένα και περισσότεροι έχουν αντιληφθεί ότι οι Συριζαίοι μόνο αριστεροί δεν μπορούν να λένε ότι είναι. Πού είναι οι γνήσιοι αριστεροί; Οι εσωκομματικές συγκρούσεις, λόγω πολυσπερμίας (αρχικός κεντρικός πυρήνας 3-4%, Ανελίτες, Πασοκίτες, Δημαρίτες, Ενωσηκεντρίτες και άλλα διάσπαρτα μαζώματα αστέγων προοδευτικών… και γεφυροποιών), η αναζήτηση του τίτλου του κόμματος με την προσθήκη «προοδευτική συμμαχία», η τελική απόφαση για το τι είδους (ήπια ή σκληρή) αντιπολίτευση θα ασκεί, η προσπάθεια να προσελκύσει το ΚΙΝΑΛ παρά το γεγονός ότι ρητά και κατηγορηματικά η κα Γεννηματά δηλώνει ότι αποκλείει κάθε τέτοια συνεργασία, η επίμονη άγρα προσεταιρισμού άλλων κομμάτων που δεν εκπροσωπούνται στη Βουλή και τέλος η τελική στάση του κόμματος έναντι στους πολιτικούς σχηματισμούς του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου των αριστερών ή των σοσιαλιστών που, δικαιωματικά, ανήκει στο ΚΙΝΑΛ, και τέλος η προσπάθεια διεύρυνσης με στόχο να καθιαιρωθεί ως ο χώρος της κεντροαριστεράς απορρόφησαν το επιτελείο του κ. Τσίπρα μετά τις δύο συντριπτικές ήττες του περασμένου Ιουλίου. Σ’ αυτά, αν προστεθεί και το γεγονός ότι οι δράσεις της Ν.Δ. καλύπτουν πλήρως όλους τους οικονομικούς και κοινωνικούς τομείς της χώρας με παράλληλες ενέργειες προβολής των «Εθνικών δικαίων», όπου δει, αβίαστα προκύπτει ότι δεν μένουν και πολλά περιθώρια άσκησης ουσιαστικής αντιπολίτευσης. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί μια «μίζερη» κριτική γαντζωμένη σε ασήμαντες αστοχίες της κυβέρνησης, τις οποίες από «τρίχες τις κάνει τριχές» γεγονός που τον υποβιβάζει στην κρίση των πολιτών. Τι περισσότερο θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ;
β) Ένα ΚΙΝΑΛ που αγωνίζεται ν’ αποφύγει τον εμβολισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που θα ήθελε να το δει στους κόλπους του, και να καταδείξει ότι είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και τέλος ότι είναι, αυτοδικαίως, ο κύριος εκφραστής του κεντροαριστερού χώρου της χώρας ενώ αρκετά στελέχη του αμφισβητούν την αρχηγία της κας Γεννηματά που πιθανόν θα θέσουν κατά το αναμενόμενο συνέδριο του κόμματος. Ωστόσο ασκεί μια πιο υπεύθυνη αντιπολίτευση απ’ αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό του δίνει «points». Και το ΚΙΝΑΛ όμως, δεν έχει πολλά περιθώρια για ουσιαστική αντιπολίτευση και μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ κρούουν πόρτες ανοικτές, αφού ο κ. Μητσοτάκης άνοιξε όλα τα μέτωπα και μέσα στις συμπληγάδες της εποχής μάχεται, όπως δείχνουν τα πράγματα, επιτυχώς. Τι άλλο περισσότερο θα έκανε το ΚΙΝΑΛ; Γι’ αυτό περιορίστηκε στο αίτημα σύγκλησης του «Συμβουλίου Αρχηγών».
γ) Ένα ΚΚΕ που μόνιμα αρνείται και καταγγέλλει τα πάντα εν ονόματι του ΝΑΤΟ, της πλουτοκρατίας, της αστικής τάξης, αλλά και της Ε.Ε., της οποίας όλοι, λιγότερο ή περισσότερο είμαστε τρόφιμοι. Πάντα το ίδιο μονότονο και βαρετό ποίημα. Προκαλεί εύγλωττη απορία το γεγονός ότι ούτε ο άνεργος, ούτε ο φτωχός μεροκαματιάρης, ούτε ο φτωχός συνταξιούχος, ούτε ο φτωχός δημοσιοϋπάλληλος υπέρ των συμφερόντων των οποίων μάχεται δεν το ψηφίζουν. Τις και τι πταίει; Θα το καταλάβει ποτέ ώστε να ξεσκαλώσει από το 5,5%; Εκ των πραγμάτων λοιπόν, πέραν των διαδηλώσεων του ΠΑΜΕ, που πάει, πάντα «σαν άλλοτε», ουδεμία άξια λόγου αντιπολίτευση μπορεί ν’ ασκήσει το ΚΚΕ, εκτός από το έξω από το ΝΑΤΟ, έξω από την Ε.Ε. και ο Λαός στην εξουσία για να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Και μετά τι; Ξέρει τι να την κάνει; Πολλοί, εύλογα, διερωτώνται: Γιατί να πληρώνουν ένα κόμμα και τους βουλευτές του όταν μπορεί ν’ αντικατασταθεί με μια κασέτα;
δ) Μία «Ελληνική Λύση» μ’ ένα μαινόμενο αρχηγό, που μέσα στα πολλά σωστά εκτοξεύει και κάτι «ρουκέτες» που αυτοακυρώνουν τα πρώτα αλλά και τον ίδιο. Παρά ταύτα, ψαρεύει στους αγανακτισμένους εθνικιστές και είναι αυτό που θα τον διατηρήσει, ίσως και με περισσότερους βουλευτές, στην επόμενη βουλή. Η δυναμική στάση έναντι τρίτων, ΝΑΤΟ ή και Ε.Ε., όπου ως γνωστόν, οι αποφάσεις λαμβάνονται με «concensus» πέφτει στο κενό, όταν μάλιστα προέρχεται από φτωχό και αδύναμο. Ίσως όμως να είναι καλό για την εξωτερική μας πολιτική να ακούονται και ακραίες φωνές. Κατά τα άλλα, ουσιαστική αντιπολίτευση δεν γίνεται, αφού η κυβέρνηση μελετά και, στα πλαίσια του δυνατού των οικονομικών της δυνατοτήτων, εφαρμόζει ανάλογα μέτρα σε όλους τους τομείς της εθνικής μας οικονομίας με σύνεση και μέριμνα για το μέλλον.
ε) Τέλος, η περίεργη «Μέρα 25» ασκεί κριτική αφ’ υψηλού μ’ έναν, κατά γενική ομολογία, νάρκισσο αρχηγό, ο οποίος φαίνεται, εν είδει «σπορ» να γλεντάει την είσοδό του στη Βουλή, προσπαθώντας να επιρρίψει τις ευθύνες της οικονομικής αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 στον άπειρο κ. Τσίπρα. Η κριτική του και οι δηλώσεις του παραμένουν ακαταλαβίστικες για τους πολλούς, πολλώ μάλλον για την κυβέρνηση που τις αγνοεί παντελώς, ως μηδέποτε γενόμενες. Έχει άδικο;
Εκ των ανωτέρω, αβίαστα προκύπτει το συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη εντελώς μόνη οφείλει ν’ αντιμετωπίσει τις εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις. Τα μέχρι τώρα δείγματα της πολιτικής της αποδεικνύουν ότι με μεγάλη δεξιότητα αποφεύγει τις κακοτοπιές και με προσεκτικά βήματα, αργά αλλά σταθερά, προωθεί την αναβάθμιση της εθνικής οικονομίας με βασικούς άξονες την διασφάλιση της δημόσιας υγείας και την καταπολέμηση της ανεργίας. Τα 32 δισ. από την Ε.Ε. (και όχι από κάποια κουμμουνιστική χώρα κ. Κουτσούμπα από τα οποία θα φάτε κι εσείς) αν διαχειρισθούν σωστά και αν δεν μας προκύψει έξαφνα κάποια «νέα στραβή» εγγυώνται τον περιορισμό της ύφεσης και ικανοποιητικό βαθμό οικονομικής ανάπτυξης για τα προσεχή χρόνια.
Όσο για την σύγκληση «Συμβουλίου Αρχηγών» που αποτελεί τον κοινό παρονομαστή όλων των κομμάτων της Αντιπολίτευσης πλην του ΚΚΕ (για να μην παρεκκλίνει του κανόνα της άρνησης σε όλα), η πείρα κατέδειξε ότι οι «αρχηγοί…» το θέλουν περισσότερο για «άλλοθι» και για δηλώσεις στην έξοδο του Μαξίμου παρά για την ουσία. Τέτοια Συμβούλια απαιτούν υπεύθυνους πολιτικούς αρχηγούς που προτάσσουν το εθνικό συμφέρον πάνω από το μικροκομματικό, το οποίο, δυστυχώς, οι σημερινοί αρχηγοί δεν μπορούν να αποχωρισθούν. Κρίμα για τον τόπο.