Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός του Ερντογάν και της Τουρκίας!

Στα φοιτητικά μας χρόνια και αργότερα στους κοινωνικούς αγώνες είχαμε κεντρικό σύνθημα τον ιμπεριαλισμό ως εχθρό της δημοκρατίας και γενικότερα του λαού.

Και σημειολογικά εννοούσαμε την παγκόσμια κυριαρχία των ισχυρών του κόσμου με στρατιωτικά μέσα. Γι’ αυτό και οι πολιτικές διαμαρτυρίες στρέφονταν κυρίως κατά των Αμερικανικών βάσεων, κατά του ΝΑΤΟ και εναντίον κάθε στρατιωτικής επέμβασης σε ξένη χώρα.
Ποιός όμως περίμενε ο κύριος εχθρός της Ελλάδας

σήμερα, που δεν είναι άλλος παρά ο τούρκικος επεκτατισμός, να έχει ταυτότητα ιμπερεαλιστή όχι τόσο εξαιτίας της υπεροχής σε όπλα, αλλά σε πολιτιστικά μέσα και εργαλεία. Τώρα αντιλαμβανόμαστε ότι την Ελλάδα απειλεί και ο Τούρκικος πολιτιστικός ιμπεριαλισμός, που είναι ορατός από όλους, ενώ οι Έλληνες δείχνουν να αδιαφορούν και να υποτιμούν τον κίνδυνο.
Καταρχήν να επισημάνω ότι η κυριαρχία μιας δύναμης σήμερα δεν επιβάλλεται μόνο με τα όπλα, αλλά και με τα οικονομικά μέσα, όπως και με την πολιτιστική της πολιτική. Θυμούμαστε ότι παλιότερα οι ΗΠΑ είχαν κατορθώσει να επιβάλουν στον κόσμο το δικό τους τρόπο σκέψης, συμπεριφορές και νοοτροπίες με βάση τα δικά τους πολιτιστικά πρότυπα, όπως ήταν η μουσική, ο κινηματογράφος το φαγητό κ.α.
Δυστυχώς για την πατρίδα μας έχουμε αφήσει τις πόρτες ανοιχτές στον τουρκικό σοβινισμό και παραδοθήκαμε στην πολιτιστική τους κουλτούρα. Στα τηλεοπτικά μας κανάλια συχνά κυριαρχούν τούρκικα σίριαλ με θεατές χιλιάδες Ελλήνων. Πρόκειται για τηλεοπτικά προγράμματα πολύ προσεγμένα και με την υπογραφή ειδικών επιστημόνων. Οι Τούρκοι μέσα απ’ αυτά τα θεάματα διοχετεύουν στους Έλληνες τα δικά τους πρότυπα, ιστορικά, κοινωνικά και ιδεολογικά.
Στοχεύουν να περάσουν στα Βαλκάνια και σε ισλαμικές χώρες της Ανατολής τούρκικες εθνικές επιδιώξεις που εξυπηρετούν τις νεοθωμανικές βλέψεις και σχεδιασμούς του Ερντογάν. Έτσι σε κάθε τηλεοπτικό επεισόδιο και σε κάθε σκηνή κυριαρχούν πάντα η τούρκικη σημαία, οικογένεια με υγιείς αρχές και το οργανωμένο τούρκικο κράτος. Για έναν υποψιασμένο τηλεθεατή είναι φανερό ότι οι Τούρκοι σκηνοθέτες προσαρμόζουν τις εικόνες, τους διαλόγους και γενικά τα δρώμενα σε κυρίαρχα ζητήματα του τουρκικού κράτους. Αναδεικνύεται ο εσωτερικός εχθρός του Προέδρου, οι κακοί Κούρδοι και το μεγάλο έργο του Κεμάλ. Αλλά και τα μνημεία της πόλης, όπως η Αγία Σοφία, προβάλλοντας κατά τρόπο που δικαιώνεται η πολιτική της Τουρκίας απέναντι στο ιστορικό παρελθόν.
Είναι προφανές ότι ο σκοπός και αιτία του τούρκικου πολιτιστικού ιμπεριαλισμού είναι να διαμορφώνεται «ανεπαισθήτως» στους γειτονικούς λαούς μια μαζική κουλτούρα που να μην αμφισβητεί την πολιτική και τις επιδιώξεις του Ερντογάν και ας γνωρίζουμε όλοι μας ότι ο Τούρκος Σουλτάνος στοχεύει να στεριώσει ένα αυταρχικό προσωπαγές καθεστώς με ισλαμικό υπόβαθρο, το οποίο να μπορέσει να επανιδρύσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Παρά ταύτα, Έλληνας και πιο συγκεκριμένα τράπεζες και επιχειρήσεις, ξοδεύουν τεράστια ποσά και στηρίζουν αυτά τα τούρκικα τηλεοπτικά προγράμματα μόνο και μόνο για να κερδίσουν από τις διαφημίσεις και να προβάλλουν τα προϊόντα τους. Αυτοί, λένε, είναι οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Αλλά το ελληνικό κράτος γιατί αδιαφορεί και δεν αντιδρά στην τουρκική επιδρομή; Ζούμε σε καθεστώς καθημερινών απειλών από τον Ερντογάν, ο οποίος αμφισβητεί τα κυρίαρχα εθνικά μας δικαιώματα, και δεν έχουμε αντιληφθεί την τούρκικη προπαγάνδα μέσα από τα ελληνικά κανάλια.
Για τον αντίλογο θα υποστηρίξει κάποιος ότι υπάρχει και προσωπική ευθύνη του τηλεθεατή, αφού η διακίνηση του λόγου, της εικόνας και γενικά της τέχνης είναι ελεύθερη στην Ευρωπαϊκή κοινωνία. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος στην εποχή μας προτιμάει την εικόνα και όχι το πράγμα, το φαίνεσθαι και όχι το είναι.
Γι’ αυτό εκτιμώ ότι χρειάζεται αντίδραση καλά μελετημένη και οργανωμένη από το κράτος, από τους κοινωνικούς και εκπαιδευτικούς φορείς, ώστε οι τηλεθεατές να είναι σε θέση να κρίνουν και να επιλέγουν τα θεάματα ως ενεργοί πολίτες και πατριώτες και όχι ως απαθείς και ιδιώτες θεατές.