Έχει και τα καλά του ο εγκλεισμός μας…
Σκεφθήκαμε ποτέ, αυτές τις δύο εβδομάδες που ζούμε κλεισμένοι στο σπίτι μας, όλη η οικογένεια, ότι έχουμε τώρα τη μοναδική ευκαιρία να είμαστε όλοι μαζί, γονείς, παιδιά, ίσως σε κάποια σπίτια παππούδες και γιαγιάδες, όλοι μαζί μια γροθιά οικογενειακής αγάπης, «στον κόσμο τον αδιάφορο»;
Πότε πριν η οικογένεια είχε τη σημερινή εικόνα; Να Βλέπει ο ένας τον άλλο συνεχώς, να ακούει ο ένας τον άλλο διαρκώς, να μαθαίνουν οι γονείς τώρα ποιοι ήταν οι φίλοι των παιδιών τους, πώς περνούσαν στο σχολείο, πώς ήταν οι δάσκαλοί τους, ποια ήταν τα προβλήματά τους; Ποιος γονιός άδειαζε πριν και ευκαιρούσε να κουβεντιάσει με τα παιδιά του και πού να τα ‘βρισκε κι αυτά, με τα σχολειά τα φροντιστήρια, τα... τάμπλετ τους και τους …καφέδες τους;
Οι πολλές οικογένειες, πρέπει να ομολογήσουμε ότι ήταν, στην Ελλάδα κυρίως, που ξέρουμε, σκορποχώρι, γιατί εκείνη που από τη φύση της θα μάζευε την οικογένεια, γύρω της, η μάνα, είναι κι αυτή εργαζόμενη με όλα τα υπέρ και τα κατά αυτής της …αναγκαίας πλέον γυναικείας ιδιότητας και βεβαρημένη με τις πολλαπλάσιες φροντίδες του σπιτιού και της δουλειάς. Πού χρόνος για να το παίξει …κλώσα; Πού χρόνος για επικοινωνία και …συγχρωτισμό με τα παιδιά ή και με το σύντροφο και πατέρα, πέραν της ώρας του κρεβατιού και του αναγκαιότατου ύπνου;
Κι έρχεται ο κορωνοϊός και το υποχρεωτικό μας κλείσιμο στο σπίτι όλης της οικογένειας. Και είδαμε ο ένας τον άλλον. Και μάθαμε ο ένας τον άλλον. Και γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον καλύτερα απ’ όσο τον ξέραμε πριν. Και επειδή έπρεπε ο ένας να προστατεύει τον άλλον, αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον πιο πολύ.
Σκέπτομαι την ευτυχία των γονέων, να ζουν σήμερα, μέρα - νύχτα, με τα παιδάκια τους μαζί, όπως και τα αδέλφια, να είναι σα να ‘ταν μικρά πάλι μαζί και πιστεύω πως είναι ευλογημένη ευκαιρία αυτή, για τις οικογένειες που κρατούν έστω και αναγκαστικά, τα …πουλάκια στη φωλιά τους. Γιατί σίγουρα τα παιδιά είναι πουλιά, που βιάζονται να φύγουν μακριά απ’ τη φωλιά τους, γι’ αυτό και φοβάμαι πως δεν προλαβαίνουν να τα χορτάσουν οι πολλοί γονείς, τα παιδιά τους. Πετάνε γρήγορα και φεύγουν από κοντά τους, για σπουδές, για αποκατάσταση, για δικές τους φωλιές. Και μένουν των γονέων άδειες οι …φωλίτσες τους με τη νοσταλγία των περασμένων παιδικών φωνών και την αναμονή των εγγονών.
Όμως για πρώτη μας φορά και μέσα στη συμφορά της Πανδημίας και στις δυσκολίες τούτου του φονικού ιού έρχεται και ευτυχώς για τη χώρα μας, γρήγορα, τούτο το αναγκαίο μέτρο του εγκλεισμού μας στο σπίτι.
Προτείνω, αυτό το μέτρο να το απομονώσουμε απ’ όλες τις δυσκολίες των μέτρων και να το δούμε απ’ την καλή του πλευρά, σαν ένα μεγάλο δώρο στην Ελληνική οικογένεια και στη …ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ της, στην οποία με νοσταλγία θα γυρίζουν κάποτε πίσω μικροί - μεγάλοι, θυμούμενοι την οικογενειακή αγάπη εκείνων των δύσκολων ημερών.
Ειλικρινά πιστεύω, ότι αυτό θα συμβεί σίγουρα, γιατί βλέπετε υπάρχει και ο κανόνας «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Και αυτό το «καλόν» του εγκλεισμού μας, μπορεί και να μην είναι ένα, αλλά μπορεί να έρθουν κι άλλα…
Μπορεί να λύσουμε και το …δημογραφικό μας π.χ πρόβλημα εκτός της σωτηρίας μας από τον ιό. Ποιος ξέρει;
ΑΡΕΤΗ ΜΑΛΑΜΗ
