Ο πατριωτισμός στον Έβρο και στα Νοσοκομεία…

Ο πατριωτισμός ως αξία ή ως στάση ζωής δεν έχει για όλους τους Έλληνες την ίδια αποδοχή ούτε το ίδιο περιεχόμενο. Και γι’ αυτό η αναφορά στην πατρίδα διχάζει την κοινωνία και πολλοί επενδύουν πολιτικά ανάλογα με την ερμηνεία της έννοιας. Και το χειρότερο συμβαίνει όταν κάποιοι ταυτίζουν τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό ή μάλλον με την πατριδοκαπηλία.

Τούτο συμβαίνει στην εποχή μας γιατί έχει εκλείψει η «ιδεολογική καθαρότητα» των πολιτικών δυνάμεων και δυσκολεύονται να δημιουργήσουν συνθήκες ευνοϊκές για τη διάδοση των αντιλήψεών τους. Βεβαίως και ο ίδιος προσωπικά θεωρώ ότι ο εθνικισμός ασκεί, ως επί το πλείστον, αρνητική λειτουργία στην ελληνική κοινωνία: εμποδίζει ή δυσχεραίνει μεταξύ άλλων τη «μίμηση και την εισαγωγή των εκσυγχρονιστικών τάσεων που προέρχονται πάντα από τον ανεπτυγμένο κόσμο».
Όμως, πατριωτισμός είναι η έμπρακτη αφοσίωση και αγάπη του καθενός για την πατρίδα του. Αυτή η διαλεκτική σχέση του πολίτη με το κράτος του και ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές, έχει μεγάλη σημασία για τη λειτουργία της κοινωνίας, για τη συλλογική συνείδηση και για το γενικό συμφέρον. Και όταν οι πολίτες φανερώνουν με συνείδηση τη διάθεση της προσφοράς τους προς το κοινωνικό σύνολο, τότε έχουμε «εφαρμοσμένο πατριωτισμό».
Αυτός ο πατριωτισμός σήμερα εκδηλώνεται στον Έβρο και στα Νοσοκομεία μας από όλους τους ένστολους και από τους υγειονομικούς. Πρόκειται για μια έκδηλη και γνήσια αγάπη προς την πατρίδα την οποία δείχνουν υπηρετώντας το καθήκον προς τους συμπατριώτες χωρίς ιδιοτέλεια και χωρίς καμιά σκοπιμότητα.
Η χώρα μας αντιμετωπίζει δύο προβλήματα λίαν επικίνδυνα για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και για τη ζωή των συμπολιτών. Ο Ερντογάν δεν μπορεί να δεχτεί ότι μια μικρή επαρχία της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετατρέπεται σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Άλλωστε το πολιτικό του σύστημα προσδιορίζεται από τη «δεσποτική εξουσία» του κράτους, το οποίο αναγορεύεται σε αναμφισβήτητο εκφραστή του γενικού συμφέροντος, όπως συνέβη στον φασισμό.
Χρησιμοποιεί, λοιπόν, τους δύστυχους μετανάστες και επιχειρεί να παραβιάσει τα εθνικά μας σύνορα χωρίς να σέβεται διεθνείς κανόνες και αρχές που ρυθμίζουν τις διακρατικές σχέσεις και τα δικαιώματα των λαών. Και σ’ αυτή την αντιπαράθεση, που έχει πάρει εξαιτίας της Τουρκίας πολεμικά χαρακτηριστικά όλοι οι στρατευμένοι, στρατιώτες, αξιωματικοί, αστυνομικοί και λιμενικοί δίνουν το αγωνιστικό τους παρών χωρίς να λογαριάζουν τις πραγματικά δύσκολες συνθήκες του Έβρου. Σε όλους είναι φανερή η διάθεση της προσφοράς, της αντίστασης και της αυτοθυσίας.
Μήπως και η συνδρομή των κατοίκων του Έβρου δεν είναι συγκινητική και δε θυμίζει τη στάση του λαού σε προγενέστερες περιπέτειες του Ελληνικού Έθνους;
Την ίδια συμπεριφορά βλέπουμε στους Γιατρούς, στους Νοσηλευτές και σε όλο το υγειονομικό προσωπικό της χώρας στον αγώνα τους να βοηθήσουν ώστε να αντέξει το Εθνικό Σύστημα Υγείας και να τελειώσει η περιπέτεια του κόσμου με τις λιγότερες απώλειες. Η προσφορά τους ξεπερνάει τις προσδοκίες μας και μας προκαλεί συγκίνηση και θαυμασμό, όταν η αυτοθυσία τους δεν έχει όρια. Και να σκεφτούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι από τους χειρότερα αμειβόμενους στην Ευρώπη μ’ αυτή την επιστημονική και επαγγελματική ιδιότητα.
Επομένως, σ’ αυτή την κρίσιμη ιστορική πρόκληση για τη χώρα μας ο έμπρακτος πατριωτισμός αυτών των κοινωνικών ομάδων αποτελεί και μια υποθήκη μεγάλης σημασίας. Αυτή η πραγματικότητα αποκαλύπτει ότι ο Ελληνισμός έχει μεγάλα αποθέματα ιστορικής μνήμης τα οποία εκδηλώνονται όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Και γι’ αυτό, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που σήμερα δοκιμάζουμε και παρά τις πληγές από την οικονομική κρίση, Γιατροί και Στρατευμένοι βεβαιώνουν ότι η πρόβλεψη ή η επιθυμία κάποιων για Finis Graeciae και πάλι θα διαψευστεί.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ