Η παρωδία της Δημοκρατίας!..

Παιχνίδια μικροκομματικής πολιτικής σε συνδυασμό με την αλαζονεία της εξουσίας, την άκρατη επιθυμία για διατήρησή της ή την κατάληψή της, δεδομένου ότι αυτή δυστυχώς θεωρείται ως προϋπόθεση πλουτισμού και ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών, αλλοιώνουν την ουσία της δημοκρατίας.
Η πεμπτουσία της δημοκρατίας είναι η λαϊκή κυριαρχία.
Στην αρχαία Αθήνα, όπου γεννήθηκε η δημοκρατία, φορέας της λαϊκής κυριαρχίας ήταν η εκκλησία του δήμου, δηλαδή η συνέλευση των πολιτών, τακτική και έκτακτη, όποτε το απαιτούσαν οι περιστάσεις, και τα δικαστήρια, η σύνθεση των οποίων ήταν πολυπληθής και η συμμετοχή σε αυτά γινόταν με κλήρωση. Η «δοκιμασία» των αρχόντων, η κλήρωσή τους, η ενιαύσιος διάρκεια των αρχών, η λογοδοσία στο τέλος της θητείας τους, και φυσικά η σκληρή τιμωρία της οποιασδήποτε διαφθοράς, αποτελούσαν τη μέγιστη δυνατή εγγύηση για την αποτελεσματική λειτουργία της δημοκρατίας προς όφελος των πολιτών. Η συμμετοχή των πολιτών τους καθιστούσε περισσότερο υπεύθυνους για τις αποφάσεις που λαμβάνονταν.
Η σύγχρονη μορφή δημοκρατίας, τουλάχιστον όπως λειτουργεί στη χώρα μας, πολύ απέχει από του να είναι πραγματική δημοκρατία. Φυσικά, δεν είναι δυνατόν σήμερα να γίνονται λαϊκές συνελεύσεις για λήψη αποφάσεων, ούτε βέβαια λαϊκά δικαστήρια, λόγῳ της πολυνομίας και της πολυπλοκότητας της νομοθεσίας. Αυτό όμως δεν εμποδίζει καμιά κυβέρνηση από του να γνωρίζει τη λαϊκή βούληση μέσῳ δημοψηφισμάτων, κάτι που γίνεται, παραδείγματος χάριν, στην Ελβετία.
Περισσότερο προσομοιάζει το πολιτικό μας σύστημα με ενός ανδρός αρχή, με απολυταρχία ή με ολιγαρχία. Ο πρωθυπουργός, έχοντας την πλειοψηφία στη Βουλή, ασκεί την εξουσία ερήμην του λαού, συχνά μη λαμβάνοντας υπόψη ή και περιφρονώντας τη λαϊκή βούληση. Η δε αντιπολίτευση μπορεί να καταγγέλλει και να φωνάζει όσο θέλει, δεν λαμβάνεται όμως υπόψη, εφόσον οι προτάσεις της δεν εισακούονται από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Δίνουν την εντύπωση στους σώφρονες ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντα διαφορετικών χωρών. Παραδείγματα πάρα πολλά, ιδιαίτερα από το πρόσφατο παρελθόν και το παρόν.
Η ταύτιση της νομοθετικής με την εκτελεστική εξουσία, καθώς και ο εν πολλοίς έλεγχος ή προσπάθεια χειραγώγησης της δικαστικής με το δόλωμα της υπουργοποίησης ή «αξιοποίησης» στελεχών της από τους ασκούντες την εκτελεστική εξουσία, σημαίνουν στρέβλωση της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος. Αν προσθέσει κάποιος σε αυτά την αναντιστοιχία λόγων και έργων, τις προεκλογικές ψεύτικες υποσχέσεις προς άγραν ψήφων, δηλαδή με απλά λόγια την εξαπάτηση των πολιτών, και την έλλειψη ευαισθησίας και ανάληψης της πολιτικής ευθύνης, τότε καταλήγουμε σε παρωδία δημοκρατίας.
Η χώρα δοκιμάζεται από σοβαρότατα προβλήματα, όπως η οικονομία, η παιδεία, η υγεία, το συνταξιοδοτικό, το δημογραφικό που λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις σε συνδυασμό με την συστηματική εισροή λαθρομεταναστών, η μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων προσοντούχων νέων και όχι μόνον, η αναξιοκρατία, η ανεργία, η απουσία αναπτυξιακών έργων και επενδύσεων, οι μισθοί πείνας των εργαζομένων, η υποθήκευση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας στους ξένους δανειστές, τα δυσθεώρητα ύψη του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, και άλλα.
Πλην όλων αυτών απειλείται η εθνική ακεραιότητα της χώρας μας, ιδιαίτερα από την Τουρκία. Η πληθυσμιακή αύξηση, η συνεχής προσπάθεια για αναβάθμιση της πολεμικής της ισχύος, ο φανατισμός που καλλιεργείται συστηματικά από όλα τα πολιτικά κόμματα που συναγωνίζονται μεταξύ τους στον υπερεθνικισμό και το όνειρο για ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η αμφισβήτηση της κυριαρχίας της χώρας μας στο Αιγαίο και όχι μόνον, η επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας μας με όχημα την μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, η κατοχή του 40% της Κυπριακής Δημοκρατίας, η προκλητική καταπάτηση από τις Αλβανικές αρχές των δικαιωμάτων της Ελληνικής εθνικής μειονότητας και η παραβίαση συνθηκών για την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου, όλα αυτά αντί να ενεργοποιήσουν και να αφυπνίσουν τις δυνάμεις του έθνους για αυτοπροστασία και υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και να σφυρηλατήσουν την ενότητα, αντιμετωπίζονται επιπόλαια με τρόπο μάλιστα που ενθαρρύνουν αντί να αποθαρρύνουν τους εμπνευστές και εκτελεστές αυτών των απαράδεκτων πολιτικών.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι για σοβαρά εθνικά θέματα λαμβάνονται ή προαναγγέλλονται αποφάσεις «στο πόδι», χωρίς επισταμένη μελέτη και μακροχρόνιο σχεδιασμό και χωρίς τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση, τόσο από την Κυβέρνηση όσο και από τα αντιπολιτευτικά κόμματα.
Η απουσία μακροχρόνιας στρατηγικής και διορατικότητας προοιωνίζει με μαθηματική ακρίβεια δεινά για την πατρίδα μας και τις μέλλουσες γενιές των Ελλήνων.
Η λαϊκή κυριαρχία καταπατήθηκε και εξακολουθεί να καταπατάται από την Κυβέρνηση, όχι μόνον την τωρινή, αλλά και από τις προηγούμενες.
Απτά παραδείγματα: Ερωτήθηκε ο λαός, αν δεχόταν την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων; Ερωτήθηκε, αν δέχεται τη λεγόμενη συμφωνία των Πρεσπών; Ερωτήθηκε αν ήθελε να γίνει η χώρα μας μέλος της Ευρωζώνης; Ερωτήθηκε, αν θέλει να χορηγείται τόσο εύκολα η Ελληνική υπηκοότητα σε όλους αυτούς που κατέκλυσαν την Ελλάδα από χώρες της Μέσης και της Άπω Ανατολής, που η πολιτιστική τους διαφορά από τους Έλληνες είναι τεράστια και, το χειρότερο, όπως αποδεικνύεται από την εγκατάστασή τους σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, η αφομοίωση και η ένταξή τους στις κοινωνίες, όπου ζουν, είναι αδύνατη και, πολύ περισσότερο, ενίοτε συνωμοτούν εναντίον των χωρών που τους φιλοξενούν;
Είναι και θεωρητικά εκπεφρασμένο από μεγάλους στοχαστές, αρχαίους και σύγχρονους, και ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι μεγάλες πολιτιστικές διαφορές σε ένα κράτος είναι βέβαιη πηγή προστριβών και συγκρούσεων. Διερωτάται κάποιος σύγχρονος πολιτικός, γιατί ο Ελευθέριος Βενιζέλος συμφώνησε στην ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ της χώρας μας και της νεοσύστατης Τουρκίας, ένα σκληρό μέτρο που οδήγησε στον ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων από τις πατρογονικές τους εστίες, μουσουλμανικών και ελληνικών πληθυσμών που ήταν σχεδόν πλήρως ενσωματωμένοι κοινωνικά και πολιτιστικά; Επειδή πίστευε ότι η ομοιογένεια του πληθυσμού είναι ένα συνεκτικό στοιχείο που αποσοβεί τους κινδύνους σημαντικών διαφορών και συγκρούσεων, ενίοτε και αιματηρών.
Αυτό που απουσιάζει από τους πολιτικούς ταγούς μας είναι ο γνήσιος πατριωτισμός, η αγάπη της Ελλάδας, της πατρίδας μας. Αυτό, όμως, δεν αρκεί. Απαιτείται ο κάθε ηγέτης να έχει βαθειά μόρφωση, να γνωρίζει την ιστορία της πατρίδας μας, τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας για ελευθερία και δικαιοσύνη, να είναι «φιλόσοφος», να αγαπά να μαθαίνει και να σκέφτεται, να έχει διορατικότητα, να είναι συναινετικός και συνεργατικός, ο λόγος του να είναι ισόρροπος των πράξεών του, να έχει προπαντός ακεραιότητα ήθους και να ασκεί την αρετή, να έχει συνείδηση ότι είναι υπηρέτης του λαού, τα συμφέροντα και το εὖ ζῆν του οποίου πρέπει να επιδιώκει με όλες του τις δυνάμεις.
Αν αυτός ο τόπος καταστράφηκε, αν ο Ελληνικός χώρος συρρικνώθηκε, αυτό οφείλεται πρωτίστως στη δημαγωγία και τον λαϊκισμό, τον φανατισμό και τον διχαστικό λόγο, τη μισαλλοδοξία και τη φιλαρχία, την έλλειψη ιστορικής μνήμης, προγραμματισμού και υπευθυνότητας.
Όπως λέει ο Ευριπίδης, είναι στ’ αλήθεια «νοσῶδες», «ὅταν πονηρὸς ἀξίωμ’ ἀνὴρ ἔχῃ, γλώσσῃ κατασχὼν δῆμον, οὐδὲν ὤν τὸ πρίν» [είναι νοσηρό, όταν ένας πονηρός άνδρας κατέχει ένα αξίωμα, έχοντας υπό τον έλεγχό του τον λαό με τη δύναμη του λόγου του, ενώ προηγουμένως ήταν ένα τίποτα].
Η ευθύνη των πολιτικών είναι μεγίστη, όχι μικρότερη όμως είναι και η ευθύνη των πολιτών, οι οποίοι οφείλουν να κρίνουν και να αναδεικνύουν στην εξουσία ανθρώπους με χρηστό ήθος και ακέραιο χαρακτήρα, επιτυχημένους και δοκιμασμένους στον επαγγελματικό και κοινωνικό χώρο, «φιλέλληνες», που σέβονται τις παραδόσεις του έθνους, όχι με κριτήριο το ατομικό και οικογενειακό συμφέρον, αλλά με κύριο κριτήριο το συμφέρον του συνόλου. Επειδή όταν το σύνολο ευημερεί, ευημερούν και τα άτομα, ενώ όταν το σύνολο υποφέρει, δύσκολες είναι και για το άτομο οι συνθήκες.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ