Ο Αλ. Τσίπρας και το νέο «ήθος» στην πολιτική!

Γράφει ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ, Ομότ. Καθηγητής Φιλολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων

 Ο Τσίπρας καυχιέται σε κάθε ευκαιρία ότι αυτός έχει νέο πολιτικό ήθος σε σχέση με τους τωρινούς πολιτικούς του αντιπάλους, καθώς και όλους τους προηγούμενους πρωθυπουργούς. Ότι εισήγαγε στην πολιτική το νέο ήθος της αριστεράς! Της αριστεράς που αδημονούσε και αγωνιούσε για δεκαετίες να καταλάβει την εξουσία. Την οποίαν εξουσία της την πρόσφερε στο πιάτο η προηγούμενη κυβέρνηση με τα τραγικά λάθη και τιςραλείψεις της.

Είναι στ’ αλήθεια έτσι; Εντελώς αμερόληπτα, μπορούμε να πούμε ότι ο Τσίπρας είναι ένας ιδιότυπος συνδυασμός του παλαιοκομματισμού, του λαϊκισμού, της αρχομανίας, της δημαγωγίας, της κατά Πλάτωνα «αμαθίας», της έλλειψης αυτογνωσίας και αυτοκριτικής, του διχαστικού πολιτικού λόγου, της αναξιοπιστίας, της ασυνέπειας λόγων και έργων, της υποτακτικότητας έναντι ξένων δυνάμεων και της αλαζονείας στο εσωτερικό.
Οι πράξεις ενός ανθρώπου χαρακτηρίζουν τον ίδιο και όχι βέβαια τα λόγια του, τα οποία μπορεί, ανάλογα με την εξυπνάδα και την πονηρία του, να τα χρησιμοποιήσει για να ωραιοποιήσει τα όποια εγκληματικά λάθη του, τον κυνισμό του και τον αμοραλισμό του.
Και επειδή τα όσα λέμε θα πρέπει να υποστηρίζονται με επιχειρήματα, οφείλουμε να παραθέσουμε αυτά που κατά τη γνώμη μας θεμελιώνουν τους πιο πάνω ισχυρισμούς. Όλες τις υποσχέσεις που έδωσε στον Ελληνικό λαό, για να υφαρπάσει την ψήφο του, όχι μόνον τις αναίρεσε, αλλά έπραξε ακριβώς τα αντίθετα. Αρκεί κάποιος να δει και να ακούσει τα σχετικά στο διαδίκτυο. Ευτυχώς, αυτά δεν ξεγράφονται.
Ενώ όλες οι προηγμένες χώρες, πολύ μεγαλύτερες σε πληθυσμό και έκταση από τη δική μας, κυβερνώνται από ένα ολιγάριθμο υπουργικό συμβούλιο, ο Τσίπρας συνεχίζει την τακτική των προκατόχων του, σχηματίζοντας ένα πολυπληθές δημόσιο όργανο από υπουργούς, αναπληρωτές υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς και ειδικούς γραμματείς, και εκατοντάδες συμβούλους, πράγμα που σημαίνει κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος.
Δεν απέφυγε την πρακτική του παλαιοκομματισμού που κατηγορούσε ως αντιπολιτευόμενος αρχηγός, δηλαδή το βόλεμα συγγενών και φίλων σε νευραλγικές θέσεις, και αυτός και οι συνεργάτες του.
Για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του, οδήγησε τη χώρα σχεδόν στη χρεωκοπία, η οποία απεφεύχθη την τελευταία στιγμή, με βαρύτατο βέβαια τίμημα, τον έλεγχο της εκροής κεφαλαίων (capital control) και ένα επιπλέον τρίτο μνημόνιο, με επιβάρυνση του δημοσίου χρέους, όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται οι ειδικοί, περί τα εκατόν δισεκατομμύρια, με τα σκληρότατα οικονομικά μέτρα σε βάρος των μισθωτών και των συνταξιούχων, την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για εκατόν χρόνια, και τα υψηλά ετήσια πλεονάσματα 2% μέχρι το 2060.
Η βαρύτατη φορολογία για εξασφάλιση «πλαστού» πρωτογενούς πλεονάσματος, ώστε να μπορεί να μοιράζει φιλοδωρήματα – το λεγόμενο κοινωνικό μέρισμα – στις χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις. Είναι γνωστό ότι αυτό είναι το αίμα που αφαιρεί από την πραγματική οικονομία, για να το χρησιμοποιήσει για ιδιοτελείς και κομματικούς σκοπούς. Και μεταξύ αυτών που το «δικαιούνται» είναι Αλβανοί, Πακιστανοί, και άλλων εθνικοτήτων ή ακόμα και Έλληνες πολίτες, οι οποίοι εργάζονται και αμείβονται, χωρίς να δίνουν αποδείξεις, δηλαδή τα παίρνουν «μαύρα», και έτσι εντάσσονται στην κατηγορία των δικαιούχων.
Αυτά τα εκατομμύρια θα έπρεπε να διατίθενται για τη δημιουργία υποδομών, π.χ. ανώτατων ερευνητικών οργανισμών, οι οποίοι θα προσείλκυαν έστω ένα μικρό ποσοστό αρχικά των προσοντούχων νέων μας που εγκαταλείπουν αυτή τη χώρα, για να ευδοκιμήσουν επιστημονικά και επαγγελματικά στην αλλοδαπή. Χάνει η χώρα τα «μυαλά» της και ουδείς ασχολείται με αυτό το θέμα.
Σε μια μικρή χρεωκοπημένη χώρα είναι πρόκληση προς τους πολίτες, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων οδηγήθηκε με τις πολιτικές και των προηγούμενων, αλλά και της τωρινής κυβερνήσεως του Τσίπρα, κάτω από το όριο της φτώχειας, να έχει αεροπλάνο στη διάθεσή του ο πρωθυπουργός και όχι μόνον αυτό, αλλά να το χρησιμοποιεί συχνά στις μετακινήσεις του και τελευταία να γίνεται λόγος για πολυτελή και ποικίλα γεύματα που προσφέρονται εν πτήσει, τη στιγμή που πολλοί συμπολίτες μας πεινούν.
Η αλαζονεία της εξουσίας και η νοοτροπία ότι ο ίδιος και οι συνεργάτες του ξέρουν καλύτερα από τον καθένα, ποιο είναι το συμφέρον της χώρας στα εθνικά θέματα, οδήγησε και οδηγεί σε αποφάσεις αντίθετες με τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, πράγμα που σημαίνει κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας.
Σε θέματα υψίστης εθνικής σημασίας, οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με τη μεγαλύτερη δυνατή περίσκεψη και τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση, και οι οποιεσδήποτε συμφωνίες που γίνονται να επικυρώνονται από τη βουλή με πλειοψηφία των δύο τρίτων. Τέτοιες αποφάσεις είναι οι συμφωνίες με την πΓΔΜ, την Αλβανία, την Τουρκία πρωτίστως, καθώς και με τους εταίρους στην Ε.Ε., όπως και η τελευταία συμφωνία για το μεταναστευτικό του ΟΗΕ στο Μαρόκο. Η Ελβετία π.χ. η οποία δεν υπέγραψε αυτή τη συνθήκη μπορεί κάποιος να πει ότι δεν είναι δημοκρατική χώρα;
Για να δείξει υποτίθεται το αριστερό της πρόσωπο η κυβέρνηση του Τσίπρα υποσκάπτει τη θρησκευτική και εθνική συνείδηση των Ελλήνων, τόσο με τις πράξεις της και τους νόμους που ψήφισε η τωρινή βουλή, όσο και με τα εκπαιδευτικά προγράμματα που προωθεί, τόσο στη δημοτική, τη μέση και την ανωτάτη εκπαίδευση. Επιδιώκει να επιβάλει η μειοψηφία των κυβερνώντων τις ιδεοληψίες της στην πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Είναι σαφές ότι θέλει τους μελλοντικούς Έλληνες πολίτες ανιστόρητους και άθεους, ουσιαστικά να καταργήσει την Ελληνορθόδοξη ταυτότητά τους. Συνειδητά ή όχι προετοιμάζεται ένα είδος παγκοσμιοποιημένου «Έλληνα», ελληνόφωνου μεν, εθνικά όμως και ηθικά ευνουχισμένου.
Έτσι εξηγείται και η πολιτική του Τσίπρα και των συντρόφων του στο μεταναστευτικό. Δεν φτάνει που άνοιξε τα σύνορα στις δεκάδες χιλιάδες «μεταναστών», ενεργεί και αυτός και η κυβέρνησή του με τρόπο που θέτει σε δεύτερη μοίρα τα μακροπρόθεσμα εθνικά συμφέροντα. Φαίνεται είτε ότι δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες των πράξεών του είτε ότι τις παραβλέπει λόγῳ ιδεοληψιών ή προσωπικών σκοπιμοτήτων.
Ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του όχι μόνο δεν εισήγαγε νέο πολιτικό ήθος, αλλά χρησιμοποιεί με μαεστρία όλες τις παλαιοκομματικές μεθόδους, τις οποίες ενισχύει με ένα διχαστικό λόγο χαρακτηριστικό κυρίως της αριστεράς και των ακραίων υπεραριστερών ή υπερδεξιών κομμάτων.
Ως έξυπνος δημαγωγός, συναγωνίζεται τους δημαγωγούς Κλέωνα και αλλαντοπώλη στους Ιππείς του Αριστοφάνη, κολακεύει τον λαό και εκμεταλλεύεται τα «μαύρα στίγματα» των πολιτικών του αντιπάλων, τον Πασοκικό χαμαιλεοντισμό και τον πολιτικό νεποτισμό του αρχηγού της ΝΔ και όχι μόνον, των Παπανδρέου, των Καραμανλήδων, των Μητσοτακαίων, οικογενειών που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία, καθώς και τη διασύνδεσή τους με σκάνδαλα, υπαρκτά ή όχι.
Δυστυχώς, η έλλειψη ιστορικής μαθήσεως έχει ως συνέπεια την επανάληψη των ίδιων λαθών. Ο πολιτικός φανατισμός και η κομματική μισαλλοδοξία που οδηγούν στην πόλωση και στη διχόνοια οδηγούν πάντοτε σε εθνικές και άλλες καταστροφές. Αντί να ενώσουν οι πολιτικοί μας τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα προβλήματα που αντιμετωπίζει το έθνος και η χώρα μας, αναλώνουν τις δυνάμεις τους σε ανώφελες αντιπαραθέσεις, χωρίς αίσθηση των κινδύνων και χωρίς βούληση για συναινέσεις. Και βέβαια την κύρια ευθύνη φέρει ο πρωθυπουργός, ο Τρίπρας.
Όλα αυτά οδηγούν σε ένα και μόνον συμπέρασμα: οι καιροί ου μενετοί! Ζητείται ηγέτης! Ζητείται εθνικό όραμα! Ζητείται ελπίς!