Τα παιδιά του κόρακα...

Τέσσερα χρόνια στο πηδάλιο της κυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ και πουθενά η Αριστερά δεν πέτυχε ούτε πρόσφερε κάτι καλύτερο από τους προηγούμενους, τους δεξιούς και τους σοσιαλιστές. Πολύς κόσμος είχε τότε πιστέψει ότι ο Τσίπρας θα σώσει την Ελλάδα από τα μνημόνια, από τη διαφθορά και από την υποταγή στους ξένους.
Και όμως, όλα σήμερα είναι χειρότερα. Οι πολίτες νοσταλγούν το παρελθόν και μετράνε μήνες και μέρες ώσπου να ρθούνε οι εκλογές. Εδώ ταιριάζει απόλυτα η ρήση του θυμόσοφου λαού: πώς πάνε τα παιδιά σου κόρακα; όλο και μαυρίζουν. Δηλαδή μαυρίζει η κυβερνητική πολιτική αλλά πιο πολύ μαυρίζει και η ψυχή του κόσμου. Καμία ελπίδα για καλύτερες μέρες, πουθενά στον ορίζοντα φως.
Λογικά ύστερα από τέσσερα χρόνια μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα έπρεπε να είχε αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο. Δυστυχώς, το δίδυμο Τσίπρα - Καμμένου μπορεί να ταίριαξε απόλυτα στην καταληψη της καρέκλας, αλλά δείχνει ότι ούτε μπορεί ούτε θέλει να αλλάξει την πορεία της χώρας. Αντίθετα, όλες οι πράξεις τους και οι σχεδιασμοί τους φανερώνουν μια πολιτική διάθεση που ταιριάζει σε τυχοδιώκτες και σε καιροσκόπους. Όλα για τον εαυτό τους και τίποτε ούτε για τη χώρα ούτε για τον πολίτη. Ξέχασαν για ποιο λόγο τους ψήφισαν τρεις φορές οι πολίτες, παραβιάζοντας κανόνες ακόμα και της λογικής.
Και έτσι μας οδήγησαν σε απέραντο αδιέξοδο, οικονομικό, θεσμικό και ηθικο. Θεσμοί, κανονικότητες, νόμοι και αρχές δημοκρατικής διακυβέρνησης έχουν θολώσει. Οι νέοι μας, με πολλά προσόντα, είχαν πιστέψει ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα δημιουργούσε ευνοϊκές συνθήκες εργασίας. Και όμως, πεντακόσιες χιλιάδες βρίσκονται σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Βέβαια, το δικό τους κενό έχει αναπληρώσει ο κόσμος των μεταναστών. Η κυβέρνηση τους ξέχασε, τους περιφρόνησε και τους κούνησε το μαντήλι.
Και τώρα το μόνο όπλο, άσφαιρο βέβαια, που έχει η κυβέρνηση για να ηρεμήσει τη λαϊκή αγανάκτηση είναι το λεγόμενο κοινωνικό μέρισμα και η «μείωση» του ΕΝΦΙΑ. Επιτέλους ο εμπαιγμός του κόσμου έχει τα όριά του. Ας σεβαστούν οι κυβερνώντες την αξιοπρέπεια και το φιλότιμο του περήφανου και βασανισμένου λαού.
Οι Υπουργοί και η ΕΡΤ πανηγυρίζουν γιατί λίγοι Έλληνες θα πληρώσουν το 2019 δέκα ή είκοσι ευρώ λιγότερα το χρόνο. Μα αυτό το ποσό αντιστοιχεί με δύο πακέτα τσιγάρα ή με πέντε κιλά ψωμί. Δηλαδή πρόκειται για φιλοδώρημα που προσφέρουν στο απλωμένο χέρι του ζητιάνου στο πεζοδρόμιο. Ο Τσίπρας δεν έλεγε για τον ΕΝΦΙΑ ότι «δεν διορθώνεται αλλά καταργείται»; Γι' αυτό θεωρώ πως αυτό το κυβερνητικό «δώρο» αποτελεί πράξη προσβολής της αξιοπρέπειας και της λογικής του Έλληνα.
Μήπως και το κοινωνικό μέρισμα βρίσκεται στην ίδια λογική; Οπωσδήποτε αποτελεί ένα μικρό βοήθημα, και ανάσα ώστε να χαμογελάσει για λίγο ο φτωχούλης. Αλλά ας μας πει ο Τσίπρας ή ο Καμμένος πώς περίσεψαν αυτά τα χρήματα και τα μοιράζουν; Πρόκειται για αύξηση του εθνικού προϊόντος ή του κρατικού πλούτου; Ή μήπως νοικοκύρεψαν τα οικονομικά του Δημοσίου και έτσι μένουν χρήματα και για τους φτωχούς;
Δυστυχώς, είναι χρήματα ματωμένα που η κυβέρνηση καταλήστεψε τους Έλληνες με τη βαριά φορολογία σε επιχειρήσεις, σε επαγγελματίες, σε εργαζόμενους και σε συνταξιούχους. Και ας μην ξεχνάμε ότι η κεβέρνηση έχει δεσμευτεί στους δανειστές οτι θα έχει μέχρι το 2040 πλεόνασμα 3,5% και 2,5%. Αυτό σημαίνει ότι ο Έλληνας θα ζει μόνιμα σε συνθήκες φτώχειας και αβεβαιότητας. Άρα και το πλεόνασμα είναι τέχνασμα για να κοροϊδέψουν τον κόσμο και να μπορούν να προπαγανδίζουν το μαύρο ως άσπρο.
Μα εύλογα ένας λογικός ρωτάει τον Πρωθυπουργό: Γιατί δεν αυξάνει τις κοινωνικές παροχές και τις δημόσιες επενδύσεις ώστε να ωφελείται όλος ο κόσμος; Αλλά το μόνο που τους απασχολεί είναι το πώς θα παραμυθιάζουν τον κόσμο, πώς θα τον αποκοιμίζουν μέχρι την κάπλη. Βέβαια δεν ξεχνάμε τους μετακλητούς, 3.100 τον αριθμό, τα δικά τους παιδιά, να τους αμείβουν με 2.000 ευρώ μηνιαία.
Φαίνεται πως ο Πρωθυπουργός δεν έχει διαβάσει καθόλου συγγραφείς του Ευρ. Διαφωτισμού. Κάπου ο Βολταίρος γράφει: «nulla salus extra muthum» (καμία σωτηρία έξω από το παραμύθι). Ας συνεχίσουν, λοιπόν, τα παραμύθια τους και ο λαός θα τους ανταμείψει, όπως αρμόζει, σε πραματευτάδες και παραμυθάδες.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ