Το ολοκαύτωμα της Μουσιωτίτσας…

Τούτες τις μέρες συμπληρώνονται εβδομήντα πέντε χρόνια από τη βάρβαρη και απάνθρωπη σφαγή εκατόν πενηνταδύο (152) κατοίκων του μαρτυρικού χωριού της Μουσιωτίτσας. Πρόκειται για μια μαύρη σελίδα που έγραψαν οι Γερμανοί Ναζιστές με το αίμα των αδικοχαμένων συμπατριωτών μας για να χορτάσουν τα πιο άγρια ένστικτά τους.
Ήθελαν να ζήσουν ελεύθεροι οι άνθρωποι της Μουσιωτίτσας και γι’ αυτό δεν προσκύνησαν τον κατακτητή, κι ας είχε καταλάβει τον ελλαδικό χώρο, μη σεβόμενος ούτε δικαιώματα ούτε αξίες που απορρέουν από τον πανανθρώπινο πολιτισμό. Δεν σεβάστηκαν ούτε το ιερό δικαίωμα του μικρού παιδιού να χαρεί το χάδι της μάνας, να μεγαλώσει στο χωριό του και να ονειρευτεί τη ζωή του.
Ήταν Ιούλιος του 1943, όταν ο 12ος Λόχος των Γερμανών με διοικητή τον υπολοχαγό Βίλλιμπαλντ Ραίζερ πλησίασε το χωριό. Στις 25 του μήνα έδωσε εντολή να εξοντώσουν τους ανθρώπους χωρίς καμιά διάκριση ούτε σε φύλο ούτε σε ηλικία. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και ύστερα από ένα μήνα, στις 27 Αυγούστου από τον ίδιο λόχο και με τον ίδιο διοικητή! Θύματα ήταν 152 από τη Μουσιωτίτσα και ένα παλληκάρι από τη Λάρισα, αντάρτης του ΕΑΜ.
Για να φωτίσουμε καλύτερα το δράμα που συντελέστηκε, έχει σημασία να γνωρίσουμε και την ταυτότητα του υπολοχαγού Ραίζερ, του ανθρώπου που διέταξε δύο φορές τη σφαγή των απλών ανθρώπων του χωριού. Ορισμένα βασικά στοιχεία αυτού του ναζιστή τα δανείζομαι από βιβλίο του συμπατριώτη του Γερμανού. Ο συγγραφέας Χέρμα Φρανκ Μάγερ στο βιβλίο του με τίτλο «Αιματοβαμμένο Εντελβάις» δίνει και τούτες τις πληροφορίες:
«Κατά τη διάρκεια των αμέτρητων επιχειρήσεων ενεργούσε άσπλαχνα και ανελέητα. Για τη σκληρότητά του προς τον εχθρό και στον άμαχο πληθυσμό απέκτησε όχι ιδιαίτερα κολακευτικό παρωνύμιο «ο Νέρωνας του 12/98»… Ο Ραίζερ ήταν γενικά γνωστός ως ο 150% ναζί… Ο Αυστριακός Ρούντολφ Φέλνερ είπε: «Ο Ραίζερ διακρινόταν από μια ανελέητη σκληρότητα, ακόμη και απέναντι σ’ εμάς. Συχνά παίρναμε διαταγή να εξοντώσουμε οτιδήποτε ζωντανό, διαταγή που φυσικά εκτελούσαμε. Στο Μαυροβούνιο για παράδειγμα ένας αρνήθηκε να εκτελέσει μια γυναίκα. Τιμωρήθηκε».
Και συνεχίζει: Σε αναφορά του προς τη Διοίκηση ύστερα από τη σφαγή της Μουσιωτίτσας ο Ραίζερ γράφει ότι «δέχτηκε πυρά από ένα μεμονωμένο σπίτι». Και αναρωτιέται ο συμπατριώτης του Μάγερ: Μπορεί μια τέτοια αναφορά να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Απολύτως βέβαιο είναι ότι η μέγιστη πλειονότητα των θυμάτων ήταν εντελώς αθώοι άμαχοι, γυναίκες, παιδιά και γέροντες».
Να και η ταυτότητα των θυμάτων: 4 μωρά ηλικίας 12 μηνών, 36 παιδιά από 2 έως 7 ετών, 23 παιδιά από 8 έως 16 ετών. Οι Γερμανοί δεν είχαν καμιά απώλεια!
Το γεγονός του ολοκαυτώματος της Μουσιωτίτσας είναι ιερό, όπως και τόσες άλλες θυσίες στους Λιγκιάδες, στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα και αλλού. Και εμείς οι τωρινοί έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να πούμε ελεύθερα τη γνώμη μας. Το τέρας του ναζισμού κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο προκάλεσε τραγικές συμφορές στην παγκόσμια κοινωνία. Χάλασε πρώτα τις συνειδήσεις των Γερμανών και ύστερα τους έστειλε να εξοντώσουν τους λαούς για να επιβάλουν την εξουσία του «υπερανθρώπου».
Αυτή είναι η βασική αιτία της καταστροφής και οφείλουμε να εφαρμόζουμε όλοι μας την συμβουλή του ιστορικού E. Capp: «Μελέτη της ιστορίας σημαίνει μελέτη των αιτίων».
Βεβαίως υπήρξαν και εδώ στην πατρίδα μας κάποιοι με χαλασμένη συνείδηση που έδειξαν προθυμία τότε να υπηρετήσουν τους ναζιστές και να συνεργαστούν μαζί τους, παραβιάζοντας τα ιερά και τα όσια του ελληνικού πολιτισμού.
Όμως η Μουσιωτίτσα άντεξε τον πόνο και βρήκε τη δύναμη να σηκώσει το κεφάλι. Έτσι στην περίοδο της κατοχής πολλοί βγήκαν στο κλαρί και πήραν εκδίκηση για το γερμανικό έγκλημα. Και αργότερα τιμώντας τους νεκρούς συνέχισαν να υπηρετούν αξίες και ιδέες αντίστοιχες με τη θυσία των ανθρώπων τους. Θέλω να πιστεύω ότι και σήμερα όλοι οι κάτοικοι της Μουσιωτίτσας στην ιδιωτική τους ζωή, αλλά προπαντός στην πολιτική τους σκέψη κινούνται με γνώμονα τις ηθικές υποχρεώσεις που απορρέουν από το μνήμα των νεκρών τους.
Όσο για την πολιτειακή μας και πολιτική μας ηγεσία δυσκολεύομαι να υποστηρίξω ότι τους διακρίνει όλους η συμμόρφωση και η εφαρμογή του πνεύματος όλων των θυμάτων της Μουσιωτίτσας.

***
Στο μνημείο της Μουσιωτίτσας οφείλει να ακουμπάει η Ελλάδα.