Για πού και με ποιον;

on .

Ήταν χρόνια όμορφα τότε που όλοι θέλαμε να έχουμε το πρόσημο του αριστερού, του δεξιού, του δημοκράτη, του συντηρητικού ή του πατριώτη. Ο καθένας, εξοπλισμένος με το ιδεολογικό του οπλοστάσιο, ακολουθούσε υποταχτικά κάποιο κόμμα και πίστευε ότι και ο ίδιος οδηγούσε τα πράγματα προς μια πορεία για το καλό της κοινωνίας και του εαυτού του.
Όμως σήμερα άλλαξαν όλα. Οι ιδεολογικές διαφορές είναι δυσδιάκριτες, τα κόμματα έχασαν την αίγλη τους, οι ηγέτες το κύρος τους.  Αλλά  και  ο  κάθε  πολίτης  δυσκολεύεται  να  προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα, αφού και αυτή μεταβάλλεται διαρκώς και ο ίδιος αναγκάζεται να προσγειώνεται ανώμαλα και απρόβλεπτα.
Γι’ αυτό το πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο κύριες αιτίες, πέραν των διεθνών εξελίξεων, θεωρώ πως είναι η οικονομική κρίση και η διακυβέρνηση από την Αριστερά του Τσίπρα και του Καμμένου.
Έτσι ο πολίτης βρέθηκε εντελώς ξαφνικά, χωρίς να ακούσει τους χτύπους των μαστόρων κατά τον ποιητή, κλεισμένος μέσα στα τείχη της φτώχειας, της ανεργίας και της αβεβαιότητας. Και για να γλιτώσουν από τις συμφορές χωρίς φόβο έδωσαν φτερά στον ΣΥΡΙΖΑ που ως κίνημα «επαναστατικό» υποσχόταν επίγειους παραδείσους. Πίστεψε ο κόσμος ότι μπορούσε να ανατρέψει το παλαιό σύστημα της Ελλάδας, ακόμη και της Ευρώπης, και να οδηγήσει τη χώρα σε άλλους τόπους με ευημερία, με δικαιοσύνη και χωρίς την τρόικα και τους δανειστές.
Και τώρα, ύστερα από λίγο χρόνο, οι νέοι κυβερνήτες αποδείχτηκαν ανεπαρκείς και ακατάλληλοι να ανταποκριθούν στις ευθύνες της εξουσίας. Βέβαια οι κυβερνώντες επιμένουν ότι είναι Αριστεροί, και ας έχουν ως αναγκαίο δεκανίκι έναν ακραίο, απρόβλεπτο και επικίνδυνο εθνικιστή. Λένε ότι είναι προοδευτικοί, και ας έχουν υποθηκεύσει την κρατική περιουσία για 99 χρόνια. Υποστηρίζουν ότι προστατεύουν τα κοινωνικά δικαιώματα, την ώρα που ο μισθός έχει φτάσει στα 390 ευρώ, ενώ έχουν φύγει στα ξένα 500.000 νέοι.
Βέβαια είναι ειλικρινείς, αφού αναλαμβάνουν την ευθύνη της μετάλλαξής τους, υποστηρίζοντας ότι είχαν «αυταπάτες». Για παράδειγμα ξεπουλάνε τη ΔΕΗ, ενώ θεωρούσαν «έγκλημα» ανάλογη σκέψη της προηγούμενης κυβέρνησης!
Νομίζω, λοιπόν, ότι έχουν να επιδείξουν έργο μόνο στο άνοιγμα των συνόρων στους ξένους λόγω του διεθνισμού τους, στην αλλαγή ταυτότητας φύλου στα δεκαπεντάχρονα παιδιά και στη διευθέτηση κάποιων προβλημάτων των ομοφύλων. Δυστυχώς μια αριστερή κυβέρνηση έχει εξαντλήσει τις ιδέες και τις αξίες μόνο σ’ αυτές τις δράσεις.
Μέσα σ’ αυτό το οικονομικό, θεσμικό και πολιτικό κλίμα έρχεται να δράσει το Κίνημα Αλλαγής, όπως διαμορφώθηκε ύστερα από σύνθεση κομμάτων και άλλων πολιτικών συνόλων και με τη μαζική συμμετοχή του κόσμου για την ανάδειξη του ηγέτη. Βεβαίως άλλα περίμενε η κοινωνία και άλλα βλέπει. Σύνεδροι με ορισμό, Κεντρική Επιτροπή με ορισμό, Εκτελεστική Γραμματεία με ορισμό. Μήπως η ηγεσία αυτού του κόμματος ξεχνάει ότι η κοινοβουλευτική του δύναμη στις εκλογές ορίζεται από την ψήφο του λαού και όχι με κλήρωση; Εκτιμώ πως χρειάζεται το κόμμα αυτό στον τόπο και γι’ αυτό ας βιαστεί να διαμορφώσει την ταυτότητά του, τις ιδέες και τους στόχους του.
Όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίζεται και ότι η Ν.Δ. θα είναι το πρώτο κόμμα. Αλλά και αν ακόμα δεν έρθουν έτσι τα πράγματα, όπερ απίθανο, πάλι το Κ.Α. θα πρέπει να κινείται στην ίδια γραμμή με θέσεις σαφείς και καθαρές. Η κοινωνία έχει ανάγκη από συναινέσεις, από εθνικούς στόχους, από σταθερούς συμμάχους και με προσανατολισμό χωρίς αριστερίσκο μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Άρα ως κόμμα προοδευτικό κλείνει ερμητικά την πόρτα στη δημαγωγία, στο μίσος και στον διχασμό που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνά ότι η ελληνική Αριστερά ποτέ δεν ακολούθησε τη λογική της συναίνεσης, του συμβιβασμού και του διαλόγου. Αντίθετα τα ευρωπαϊκά κόμματα, σοσιαλιστικά και λαϊκά, έχουν στην κουλτούρα τους τη συνεργασία σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ζωής.
Γι’ αυτό και οφείλει το Κίνημα Αλλαγής με λόγο καθαρό να διαμορφώνει τους όρους ώστε μετά τις εκλογές και κυβέρνηση σταθερή να προκύψει, αλλά και για τα μεγάλα προβλήματα του λαού να καταθέσει προτάσεις ρεαλιστικές ώστε να ξανάρθει η ελπίδα στον κόσμο.

ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ