Δύο μέτρα και δύο σταθμά…

Πριν απ’ οτιδήποτε, να δηλώσω και γω -εν πλήρει επιγνώσει των γραφομένων μου- ότι ως πράξη παραλογισμού και παράνοιας, κανένας πόλεμος -όπως κι αν τον βαφτίζουμε- δεν μπορεί να είναι αποδεκτός, αρνούμενος την κατά κυριολεξία ιστορική απόφανση του Ηράκλειτου «πόλεμος πατήρ πάντων» και αναντίρρητα υιοθετώντας το «ειρήνη μήτηρ πάντων».
Απερίφραστα, λοιπόν, καταδικαστέα και η εισβολή της Ρωσίας στην ομοεθνή -ομόγλωσση, ομόθρησκη και ομόδοξη- γειτονική Ουκρανία. Όπως, όμως, ως λογικά -υποτίθεται- όντα, μας εξοργίζει η επίλυση των όποιων διαφορών με τη βία, άλλο τόσο μας θυμώνει και η επιλεκτική ευαισθητοποίηση ορισμένων απέναντι σε παρόμοιες διαχρονικά περιπτώσεις.
Και γίνομαι πιο σαφής. Ναι, είναι καταδικαστέα σε όλους τους τόνους και με όλη την ένταση της φωνής η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Ναι, είναι βάρβαρο και αποτρόπαιο στον εικοστό πρώτο αιώνα να επιχειρείται η επίλυση των όποιων διαφορών με πολεμικές πρακτικές. Ναι, κανένας δεν μπορεί να μένει ασυγκίνητος μπροστά στην δολοφονία άμαχων και κυρίως παιδιών. Ναι, ακόμη, είμαστε σύμφωνοι με τις κυρώσεις -όσο αυστηρές κι αν είναι- ενάντια στον εισβολέα. ΟΜΩΣ, είναι τουλάχιστο υποκριτικό να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για όσα συμβαίνουν, εκείνοι που το ποινικό τους μητρώο είναι ιστορικά βεβαρημένο.
Και αναφέρομαι στη Δύση που με τόσο καμάρι συχνά επικαλούμαστε και η οποία έχει στο «ενεργητικό» της δύο παγκόσμιους πολέμους, με εκατομμύρια νεκρών και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές και εκατοντάδες περιφερειακούς πολέμους σε όλη την υφήλιο. Δεν μπορεί να είναι αυτόκλητοι «χωροφύλακες» της... Παγκόσμας Τάξης, βυθίζοντάς τους λαούς στον όλεθρο, πρώην ναζί και φασίστες, αλλά και νεοϊμπεριαλιστές. Τα ονοματεπώνυμά τους είναι γνωστά και καταγεγραμμένα με ευκρίνεια στο απαράγραπτο βιβλίο της Παγκόσμιας Ιστορίας. Ρωτήστε να σας πουν σχετικά οι Βιετναμέζοι, οι Αφγανοί, οι Ιρακινοί, οι Λίβυοι, οι Γιουγκοσλάβοι, οι Σύριοι, οι δικοί μας οι Κύπριοι και τόσοι άλλοι. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν είδα να ευαισθητοποιούνται το ίδιο τα Διεθνή -κατά τα άλλα ...δημοκρατικά- Μέσα Ενημέρωσης, αλλά και οι πολιτικοί ηγέτες της ...πολιτισμένης Δύσης Τότε που τα χιλιάδες αθώα θύματα, τα βαφτίζαμε «παράπλευρες απώλειες» και τις απρόσκλητες εισβολές «προστασία της δημοκρατικής νομιμότητας». Η «γαργάρα» σύννεφο, άλλοι ποιούντες την νήσσαν και άλλοι περί άλλα τυρβάζοντες.
Ανατρέχοντας σε οποιοδήποτε λεξικό -έγκυρο ή μη- η γνωστή έκφραση «δύο μέτρα και δύο σταθμά» αναφέρεται στην αντιμετώπιση κάποιων αυστηρότερα από άλλους, μέσω διαφορετικών κριτηρίων κρίσης για τα εμπλεκόμενα μέρη (άτομα ή σύνολα). Κοντολογίς, στην επιλεκτική, επομένως υποκειμενική και μεροληπτική, αντιμετώπιση παρόμοιων υποθέσεων, καταστάσεων και συμπεριφορών. Το βιβλικό απόσπασμα από τις Παροιμίες 20:10 («στάθμιον μέγα καὶ μικρὸν καὶ μέτρα δισσά, ἀκάθαρτα ἐνώπιον Κυρίου καὶ ἀμφότερα καὶ ὁ ποιῶν αὐτά») είναι εξόχως χαρακτηριστικό.
Γιατί, σε τι διαφέρει η ρωσική εισβολή από την αντίστοιχη τουρκική στην μαρτυρική Κύπρο; Χιλιάδες οι νεκροί -αθώα θύματα οι περισσότεροι- δεκάδες χιλιάδες οι αγνοούμενοι, κατοχή και εποικισμός του Βόρειου τμήματος... Δεκάδες τα καταδικαστικά ψηφίσματα του ΟΗΕ, που παραπέμφθηκαν στις καλένδες, κουρελόχαρτο το Διεθνές Δίκαιο... Ποιες ήταν, και είναι, οι κυρώσεις από τη Δύση -από τους αλακάρτ (επιτρέψτε μου το ξενόγλωσσο) «θεματοφύλακες της παγκόσμιας τάξης και νομιμότητας» ΗΠΑ και ΕΕ- στην εισβολέα Τουρκία; Πλην αλλεπάλληλων φραστικών καταδικών; καμία.
Γι΄ αυτό και γνώμη του γράφοντος είναι πως τώρα θα έπρεπε να υπενθυμίσουμε σε όλους αυτούς ότι θα πούμε ναι στις κυρώσεις κατά της εισβολέα Ρωσίας, εφόσον οι ίδιες κυρώσεις επιβληθούν και στον κατέχοντα επί πενήντα σχεδόν χρόνια το βόρειο τμήμα της Κύπρου και ορεγόμενο την ανάσταση της νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας νεοσουλτάνο Ερντογάν. Όσο θα ισχύουν «δύο μέτρα και δύο σταθμά», οι επιφυλάξεις μας και ως εκ τούτου η στάση αναμονής μας, θα εξακολουθεί να είναι απόλυτα δικαιολογημένη και ίσως επιβεβλημένη. Άλλωστε, μόλις 15 από τις 30 χώρες - μέλη της Βορειοαντλαντικής συμμαχίας υιοθέτησαν την πρόταση αποστολής στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, το ίδιο και από την ΕΕ .
Η «βασιλικότερη του βασιλέως» στάση την οποία σπεύσαμε να επιδείξουμε –κάτι σαν «υπερβάλλων ζήλος»- με το επιχείρημα της μελλοντικής αρωγής (!) από τους αποδεδειγμένα αναξιόπιστους διαχρονικά συμμάχους μας σε πιθανή τουρκική εισβολή, περισσότερο δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις (θεωρώντας μας «πρόθυμους» και «δεδομένους»), παρά βοηθάει στην κατεύθυνση αυτή. Η «διπλωματική» (με πολλαπλά οικονομικά, στρατωτικά και πολιτικά οφέλη) στάση της Τουρκίας και δω θα πρέπει να μας διδάξει. Άλλωστε, αυτό επιβεβαιώνεται και ιστορικά: παρότι και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, Α΄& Β΄, τάχθηκε με το μέρος των ηττημένων, ουδόλως υστέρησε σε κέρδη απέναντί μας, οι οποίοι συμπορευτήκαμε με τους νικητές.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει η σοφή λαϊκή ρήση πως «όταν τα βουβάλια τσακώνονται, την πληρώνουν τα βατράχια». Γι΄ αυτό και διακριτικά («διπλωματικά» το λένε στην πολιτική) πρέπει να πιάνουν άκρη, κοινώς να αναμεράνε.
ΥΓ.: Η «πριν αλέκτορα φωνήσαι» έκφραση ευχαριστιών (!) του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς την Τουρκία για τη στάση της (!) στο Ουκρανικό, επιρρωνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το περιεχόμενο του Επιφυλλιδικού μας σημειώματος. Καταφέραμε -διότι περί κατορθώματος πρόκειται- να αναδείξουμε τον «επιτήδειο ουδέτερο» Ταγίπ καθοριστικό μεσολαβητικό παράγοντα ειρήνευσης, τη στιγμή που θα μπορούσαμε ως ομόθρησκοι και δη ομόδοξοι να παίξουμε εμείς αυτόν τον σημαντικό ρόλο, με πολλαπλά για τη χώρα μας οφέλη, βραχυπρόθεσμα και μακροπόθεσμα.