Τα δέοντα και τα αναγκαία στον πόλεμο της Ουκρανίας…

on .

Κάποιοι Ιστορικοί με αφορμή τον πόλεμο του Πούτιν υποστηρίζουν ότι ο 21ος αιώνας τώρα ξεκινάει και όχι το 2001. Μ’ αυτή την επισήμανση θέλουν να πούνε ότι τώρα δημιουργείται ένας νέος κόσμος, όπου και τα κράτη και οι πολίτες τους είναι αναγκασμένοι να αναθεωρήσουν τα σχέδια και τις προσδοκίες τους έναντι του άλλου ή της νέας πραγματικότητας. Και πράγματι, από σήμερα όλα μεταβάλλονται προς το χειρότερο και έτσι επιβεβαιώνεται ως νόμος ιστορικός το αξίωμα

που λέει ότι σχεδόν ποτέ στον ιστορικό χρόνο η πορεία του ανθρώπου δεν είναι σταθερή και ευθύγραμμη. Βεβαίως δεν αναμέναμε τέτοιες ανατρεπτικές και καταστροφικές εξελίξεις, αφού η πολύπλευρη πρόοδος της Ευρώπης είχε δημιουργήσει συνθήκες για ανάπτυξη και ευημερία.
Δυστυχώς λησμονάμε ότι οι ηγεμόνες, οι αυτοκράτορες, οι δικτάτορες και οι τύραννοι πάντοτε γίνονται αίτιοι για συμφορές στις κοινωνίες, όταν αυτές τους ανέχονται ή τους στηρίζουν. Γιατί ο Πούτιν είναι λίγο απ’ όλα αυτά και με τη βία εδώ και πολλά χρόνια έχει επιβάλλει ένα αυταρχικό καθεστώς στη Ρωσία, όπου οι πολίτες από φόβο και από τιμωρία, έστω υποκριτικά, αναφωνούν στον ηγεμόνα τους το «ευλογητός ει»!
Επομένως ήταν προδιαγεγραμμένο το ότι κάποια στιγμή ο Πούτιν με την αλαζονεία που τον κυριεύει θα επεδίωκε την επέκταση των συνόρων της Ρωσίας χωρίς να λογαριάζει δικαιώματα του γειτονικού λαού, το διεθνές δίκαιο και γενικότερα τις ιστορικές εμπειρίες της ίδιας της χώρας του. Και τώρα γίνεται αδίστακτος, σκληρός και ανυποχώρητος. Γιατί ένας δικτάτορας πάντα υποστηρίζει στο λαό του ότι έχει το δίκιο με το μέρος του και ότι είναι νικητής στις επιχειρήσεις του.
Αλλά και η χώρα μας, όπως και όλες οι Ευρωπαϊκές, είναι αναγκασμένη να αντιμετωπίσει την κατάσταση και να πάρει θέση υπεύθυνη, καθαρή και αληθινή. Γιατί δεν είμαστε όπως η Τουρκία που εφαρμόζει μια αναθεωρητική στρατηγική και δεν θέλει να στενοχωρήσει τον Πούτιν, αφού κινείται η πολιτική της στο πνεύμα και στις ιδεοληψίες της Ρωσίας.
Η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει ότι σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή οφείλει να ταυτίζεται μαζί τους και να εφαρμόζει τις αποφάσεις τους. Και αυτό είναι το εξανάγκης κακό, γιατί αν αύριο χρειαστούμε βοήθεια για να αντιμετωπίσουμε τον τούρκικο επεκτατισμό, ποιος θα απλώσει χέρι βοήθειας διπλωματικής ή στρατιωτικής; Εύστοχα ο Ανδρουλάκης, Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, είπε «αν θέλουμε αλληλεγγύη, πρέπει να δίνουμε αλληλεγγύη».
Προφανώς και δεν ταυτίζουμε τα εθνικά μας συμφέροντα με τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και αυτό επιβεβαιώνεται με τον πόλεμο στη Σερβία και προπαντός με την κατοχή της Κύπρου από το 1974. Αλλά μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι η Ελλάδα είναι σε θέση σ’ έναν κόσμο με τόσες αντιθέσεις, κυρίως οικονομικές, να προστατέψει τα συμφέροντά της μόνη της ή με ουδετερότητα έναντι των άλλων;
Άρα η συμπόρευση με τη Δύση, αναγκαία όσο ποτέ στο παρελθόν, αποτελεί μονόδρομο για τη χώρα μας. Αυτό εγκυμονεί και σοβαρούς κινδύνους, αφού η Ρωσία είναι μια αυτοκρατορία με μεγάλη οικονομική δύναμη. Να μην ξεχνάμε ότι στα 1919 η Ελλάδα παρακινούμενη από την ΑΝΤΑΝΤ έστειλε ένα σύνταγμα στη Ρωσία για να ανατραπεί η κομμουνιστική επανάσταση. Αυτή την ενέργεια η Σοβιετική Ένωση (Ρωσία) δεν την ξέχασε και το ’22 στήριξε τον Κεμάλ και συνέβαλε στην Μικρασιατική καταστροφή.
Αλλά δεν είναι δυνατόν η χώρα μας να μείνει αδιάφορη ή να σιωπήσει, όταν ο Πούτιν διαπράττει με βαρβαρότητα έγκλημα γενοκτονίας κατά των Ουκρανών, έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και έγκλημα επίθεσης. Η ιστορία μας, η δημοκρατία και ο πολιτισμός μας μας επιβάλλουν να βοηθήσουμε και ανθρωπιστικά και αμυντικά τον Ουκρανικό λαό, ο οποίος αντιστέκεται ηρωικά στην εισβολή του Πούτιν.
Και είναι λυπηρό να συμπλέουν ακραίοι της Δεξιάς και της Αριστεράς, επικαλούμενοι αξίες και ιδέες που στο παρελθόν έθρεψαν ηγέτες και καθεστώτα με ολοκληρωτικές διεργασίες και με καταστροφικές δράσεις σε βάρος των λαών, των αξιών και της δημοκρατίας.