Κοιτώντας τον Πούτιν…

on .

 Ξαφνικά μπαίνουμε σε μια νέα εποχή με τεκτονικές μεταβολές, αφού ο πόλεμος του Πούτιν δημιουργεί συνθήκες που αλλάζουν τις σχέσεις των κρατών και ανατρέπουν τη θετική πορεία των αναπτυγμένων χωρών. Αλλά και η μεταβολή των συνθηκών επιβίωσης του ευρωπαϊκού κόσμου προς οδυνηρότερες καταστάσεις ήδη έχει ξεκινήσει και γίνεται αισθητή στην καθημερινότητα του κάθε πολίτη.
Είναι αλήθεια ότι αιφνιδιαστήκαμε με την κήρυξη αυτού του πολέμου, γιατί ξεχνάμε ότι ηγέτες μεγάλων χωρών και αυτοκρατοριών πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία προκαλούν γεγονότα που αλλάζουν την πορεία των πραγμάτων και τη μοίρα των απλών ανθρώπων. Γιατί ένας ηγέτης «θέσει» και «φύσει» μπορεί να διαμορφώνει τα χαρακτηριστικά μιας εποχής και την ταυτότητα στόχων και επιδιώξεων μιας ηγεμονικής δύναμης.
Δεν είχαμε καμιά αμφιβολία για τα πολιτικά γνωρίσματα του Πούτιν. Είναι ο άνθρωπος που από ύψιστα αξιώματα στο σοβιετικό καθεστώς μεταμορφώθηκε σε ηγέτη αυταρχικό, συντηρητικό, μακριά από αριστερά φρονήματα και αδίστακτο μπροστά στους προσωπικούς του τυχοδιωκτισμούς. Χωρίς δόση υπερβολής, λειτουργεί και αποφασίζει, όπως θα ενεργούσε ένας δικτάτορας, ο οποίος έχει ως βασική αρχή της πολιτικής το μακιαβελικό αξίωμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Στην άσκηση της εξουσίας εξαναγκάζει πολίτες και πολιτικούς να τον προσκυνάνε και να μετατρέπονται σε πειθήνια ανδρείκελα. Έτσι, ρωσικό σύνταγμα, νόμοι και θεσμοί υπηρετούν την αρχομανία του και μένουν ως χαρτιά άνευ περιεχομένου. Τυπικά η Ρωσία παρουσιάζεται ως χώρα δημοκρατική, όμως στην πράξη είναι «η του πρώτου ανδρός αρχή». Λογικά πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα που προσομοιάζει με δικτατορία!
Γι’ αυτό και ήταν ιστορική αναγκαιότητα ο Πούτιν να κηρύξει τον πόλεμο στην Ουκρανία και να βυθίσει τη χώρα σε αιματοχυσία, σε καταστροφή, σε ξεριζωμό του λαού. Σκοτώνει παιδιά, βομβαρδίζει σχολεία και νοσοκομεία, καταστρέφει κρατικές υποδομές, γκρεμίζει σπίτια και αυτός ως ο Ρωμαίος Νέρων χαίρεται να βλέπει τη Ρώμη στις φωτιές.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί και πώς έλαβε τέτοιες αποφάσεις οι οποίες ξεπερνάνε τη λογική και παραβιάζουν κάθε όριο ηθικής. Τα πράγματα είναι απλά και φανερά, αφού δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ο κόσμος πληρώνει με ανάλογο τίμημα την αλαζονεία και την αρχομανία ενός δικτάτορα, αλλά και τη σύγκρουση γεωπολιτικών συμφερόντων μεγάλων δυνάμεων. Τα καθεστώτα και τα μεγάλα συμφέροντα ακολουθούν άλλους κανόνες που δεν υπακούουν ούτε στις ανάγκες ούτε στη λογική των ανθρώπων.
Και πάντα να έχουμε κατά νου ότι είναι νόμος ιστορικός κάθε αυταρχικό καθεστώς να εμπεριέχει τη διάθεση για επίθεση και καταστροφή των άλλων, αρκεί να ικανοποιήσει το αρρωστημένο εγώ. Πρόκειται για μια πρακτική που σημαδεύει όλα τα καθεστώτα και τις αυτοκρατορίες της ιστορίας του ανθρώπινου γένους.
Σήμερα ο Πούτιν χωρίς να ρωτήσει το ρώσικο λαό παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, διαγράφει συνθήκες και απαξιώνει το δικαίωμα ενός λαού να έχει ανεξαρτησία, ακεραιότητα και ασφάλεια. Ίσως ποτέ ηγέτης να μην έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ιστορικής αμνησίας και βάρβαρης πρακτικής.
Αλλά κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Οι θηριωδίες του Πούτιν ξύπνησαν επιτέλους την Ευρώπη και όλο τον δυτικό κόσμο. Τώρα αντιλαμβάνονται οι ηγέτες τους ότι θα πρέπει άμεσα να προχωρήσουν στην βαθύτερη ενοποίηση με κοινή εξωτερική πολιτική και κοινή άμυνα. Τώρα προβάλλει η αναγκαιότητα να διαμορφώσει η Ευρώπη τις απαραίτητες συνθήκες ώστε και οι πολίτες να μπορέσουμε να καλλιεργήσουμε «την ευρωπαϊκή συνείδηση», χαλαρώνοντας τα εθνικά γνωρίσματα του κάθε κράτους.
Σήμερα η Δύση απαντάει σωστά με σκληρές κυρώσεις στην επίθεση του Πούτιν και στην επέλαση των ρώσικων αρμάτων. Επιτέλους η Ευρώπη δείχνει ενότητα και αυτό αποτελεί επίτευγμα ιστορικής σημασίας. Η αντίδραση της Δύσης ξεπερνάει τους υπολογισμούς του Πούτιν και μπορεί να επιβάλει την επιστροφή στην ομαλότητα και στο διάλογο.
Όσο για την Ελλάδα, η περιπέτεια της Ουκρανίας μας διδάσκει ότι οφείλουμε να θωρακίζουμε την άμυνα της χώρας χωρίς αστερίσκους και ταυτόχρονα να απορρίπτουμε συνθήματα λαϊκισμού και αμφισβήτησης της Ενωμένης Ευρώπης.