Οφείλουμε να ακούσουμε τους νέους μας!

 Είναι γεγονός ότι οι διάφορες κοινωνικές και ηλικιακές ομάδες πλήττονται, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, σε διαφορετικό επίπεδο. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι η κάθε ανθρώπινη απώλεια δεν έχει την ίδια βαρύτητα και την ίδια οδυνηρή σημασία.
Διαφαίνεται, ωστόσο, ότι με ευκολία αποδίδουμε σε διάφορες ομάδες μία μεγαλύτερη ή μικρότερη ευθύνη για τη συμμετοχή της στις υγειονομικές εξελίξεις της χώρας μας. Μία ομάδα που έχει αδικηθεί, στη διαδικασία αυτή, είναι οι νέοι της πατρίδας μας. Κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς, παρά τα εξαίρετα ακαδημαϊκά προσόντα που διέθετε, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα και να βρεθεί στα πέρατα της οικουμένης για λόγους εύρεσης εργασίας και επαγγελματικής αποκατάστασης. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς υποστηρίζουν σήμερα τα συστήματα υγείας των χωρών φιλοξενίας τους, συμβάλλοντας καθοριστικά στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης.
Μία μεγάλη ομάδα των νέων μας σπουδάζει στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Άλλοι από αυτούς τους νέους πρόλαβαν με την έναρξη των σπουδών τους να γνωρίσουν σχολές και πανεπιστήμια, δασκάλους και συμφοιτητές, ενώ άλλοι βρέθηκαν στους χώρους της εκπαίδευσης και της γνώσης, ύστερα σχεδόν από δύο ολόκληρα χρόνια. Στο μεσοδιάστημα υποχρεώθηκαν να αξιοποιήσουν τις νέες τεχνολογίες, για να αρχίσουν και να συνεχίσουν τις σπουδές τους, χωρίς να έχουν πάντα στη διάθεσή τους πρωτίστως τον ανάλογο εξοπλισμό, αλλά, γιατί όχι, και χωρίς να διαθέτουν και τις ανάλογες γνώσεις.
Επιπροσθέτως, κατά το διάστημα της πανδημίας, ακόμη και οι μόνιμες ή εποχικές θέσεις εργασίας για τους νέους με ακαδημαϊκά ή λοιπά επαγγελματικά προσόντα δεν είναι, δυστυχώς, μία εύκολη υπόθεση. Το σημαντικότερο, ωστόσο, για όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους, για τα παιδιά μας, είναι ότι έχασαν ένα όμορφο κομμάτι της ίδιας της νιότης τους. Δεν μπόρεσαν να επικοινωνήσουν ελεύθερα, να χαρούν, να γνωριστούν, να συνομιλήσουν, να ερωτευτούν, να ταξιδέψουν, να τραγουδήσουν. Έδειξαν, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, το καλό παράδειγμα που έπρεπε και οι μεγαλύτεροι στην ηλικία να ακολουθήσουν.
Θα έλεγε κανείς ότι μας συμβούλεψαν εκείνοι, χωρίς πάντα να τους ακούμε, αντί να τους συμβουλέψουμε εμείς. Χωρίς να έχουμε καιρό και περιθώρια, έχουμε, ωστόσο, υποχρέωση να τους ακούσουμε, έστω και την ύστατη στιγμή, όταν ακόμη χιλιάδες συμπολίτες μεγαλύτερης ηλικίας εξακολουθούν να παραμένουν ανεμβολίαστοι.
Σίγουρα, για να μην γενικεύουμε, οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα και αυτό ισχύει και στην περίπτωση των νέων. Ωστόσο, είναι η εποχή της κοινής συμπόρευσης, της κοινής δράσης, της αλληλεγγύης και της αλληλοκατανόησης, για να μπορέσουμε να χαρούμε ως συνολική και σύμπασα κοινωνία τα καλά της ζωής, με πρωταγωνιστές τα όμορφα νιάτα της πατρίδας μας. Συμμετέχοντας όλοι, θα πετύχουμε αυτό που ευχόμαστε και προσδοκούμε, να γίνει πράξη το συντομότερο.