Oι Μεγάλες Δυνάμεις και ο Ταγίπ Ερντογάν…

 Ανησυχούμε οι Έλληνες, καθώς συνεχώς ο Ερντογάν και το επιτελείο του αμφισβητούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και απειλούν τα συμφέροντά μας, χωρίς να λογαριάζουν ούτε το Διεθνές Δίκαιο, ούτε συνθήκες και άλλες αξίες.

Και αυτό ξεκινάει από το γεγονός ότι στη σημερινή Τουρκία έχει παγιωθεί ένα καθεστώς που δεν σέβεται τις αρχές της δημοκρατίας και αποπροσανατολίζει τον κόσμο της με νεοθωμανικά οράματα.

Δικαιολογημένα ένας λογικός πολίτης, Έλληνας και ξένος, αναρωτιέται γιατί οι Δυνατοί του κόσμου δεν επιβάλλουν στον Ερντογάν τη συμμόρφωσή του με το Διεθνές Δίκαιο, με τον διάλογο, με το Διεθνές Δικαστήριο και γενικότερα με το δίκαιο κάθε λαού. Γιατί φαίνεται εντελώς προκλητικό να απαξιώνει την Ευρώπη, την Αμερική, το ΝΑΤΟ και να μην έχει δώσει λόγο ουσιαστικό ως τώρα.
Έτσι ζούμε μια αντιφατική πραγματικότητα, όπου η Τουρκία είναι σύμμαχος της Αμερικής και μέλος του ΝΑΤΟ, και όμως αγοράζει οπλικά συστήματα από τη Ρωσία και ταυτόχρονα απειλεί την Ελλάδα, μέλος του ΝΑΤΟ, ενώ δείχνει να αδιαφορεί για τις προτροπές και τα μέτρα της Αμερικής εις βάρος της. Άρα ο Ερντογάν δείχνει να μην υπολογίζει τους συμμάχους και να γράφει στα παλαιά των υποδημάτων του τις υποχρεώσεις του απέναντί τους.
Επομένως ως Έλληνες, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση, όπου είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά των συμμάχων μας προς την Τουρκία. Και η δυσκολία αυτή προκύπτει, επειδή εμείς λειτουργούμε και ερμηνεύουμε τις διακρατικές σχέσεις με βάση τις αρχές και τις αξίες που απορρέουν από τον ελληνικό πολιτισμό διαχρονικά και από τον σεβασμό που μονίμως δείχνουμε στους κανόνες που διέπουν τις σχέσεις των χωρών.
Επίσης η παραδοξότητα της ανοχής προς τον Ερντογάν παρατηρείται ακόμη και από την πλευρά της Ρωσίας, μολονότι η Τουρκία την αγνοεί σε ζητήματα πολύ σοβαρά, όπως είναι οι σχέσεις της με την Ουκρανία, εχθρό της Ρωσίας, οι επεμβάσεις της στη Συρία, φίλη του Πούτιν.
Άρα όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις αδιαφορούν ή ανέχονται την πολιτική πρακτική του Ερντογάν, μολονότι με τις επιδιώξεις του βλάπτει ή αμφισβητεί τη γεωπολιτική στρατηγική τους. Η ερμηνεία, αν και δύσκολη, πρέπει να αναζητηθεί στους νόμους που διέπουν γενικά και διαχρονικά την πολιτική συμπεριφορά των ισχυρών του κόσμου. Σ’ αυτό βοηθάει η ιστορική προσέγγιση, καθότι βλέπουμε στον ιστορικό χρόνο να ενεργούν παρόμοια οι Δυνατοί, αφού για αιώνες συναντάμε κράτη ισχυρά και κράτη αδύνατα. Ίσως είχε δίκιο ο Ελ. Βενιζέλος που σε ομιλία του στην Βουλή, νομίζω το 1913, προέτρεπε όλους τους πολιτικούς να μελετάνε την ιστορία για να μπορούνε να κατανοούν τις σχέσεις των κρατών και ιδιαίτερα τη στάση των Δυνατών προς τους μικρούς λαούς.
Είναι, λοιπόν, χρήσιμο για όλους τους ενεργούς και σκεφτόμενους πολίτες, να γνωρίζουν το μάθημα τις ιστορίας, που λέει ότι από της γενέσεως των κρατών, με όποια μορφή, το συμφέρον και μόνο αυτό ρυθμίζει την πολιτική του καθενός. Και με βάση αυτή την ιστορική αλήθεια, μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε την ανοχή προς τον Ερντογάν από όλους τους ισχυρούς σήμερα. Ο καθένας χωριστά χρειάζεται την Τουρκία, έστω και με το καθεστώς του Ερντογάν, αφού είναι χώρα των ογδόντα εκατομμυρίων και με σημαντική στρατιωτική σημασία λόγω γεωγραφικής θέσης και του στρατού τους.
Έχει για κάθε αναγνώστη σημασία η διήγηση του Θουκυδίδη που αναφέρεται στο Παν/νιο Συνέδριο της Κορίνθου το 421 π.Χ., λίγο πριν ξεκινήσει ο Πελοποννησιακός πόλεμος: Οι Πλαταιείς, απειλούμενοι από τους Θηβαίους, επικαλέστηκαν την αδικία και θύμισαν την προσφορά τους στους περσικούς πολέμους στις μάχες των Πλαταιών.
Και οι Κορίνθιοι ως Πρόεδροι του Συνεδρίου είπαν: Εδώ δεν είμαστε αντιπρόσωποι των πόλεων-κρατών. Κάθε πόλις έχει τα δικά της συμφέροντα. Και όταν το συμφέρον μεταξύ των πόλεων συμπίπτει αυτό το ονομάζουμε δίκαιο!
Μήπως στη βάση αυτής της λογικής συμπεριφέρονται σήμερα όλοι οι ισχυροί απέναντι στην επιθετική πολιτική και στην αντιδημοκρατική συμπεριφορά του Ερντογάν;