Αν γνωρίζαμε τι εστί…

Αν γνωρίζαμε, αν ερμηνεύαμε όλοι -οι πιο πολλοί έστω- την έννοια της κοινωνικής συνείδησης και των υποχρεώσεων, των δικαιωμάτων και των θυσιών που αυτή συνεπάγεται, τα κρούσματα και τα θύματα της πανδημίας στη χώρα μας σήμερα θα ήτανε μηδενικά.

Οι ΜΕΘ θα αδειάζανε, οι νεκροί που αποχαιρετήσαμε θα ήταν -οι πιο πολλοί έστω- ακόμη κοντά μας, δίπλα μας.

Το θέμα, η έννοια της κοινωνικής συνείδησης δεν υπαγορεύει το δικαίωμα μας περί μη εμβολιασμού. Απεναντίας θέτει ξεκάθαρα το θέμα υποχρέωσης μας περί του εμβολιασμού, προστατεύοντας την οικογένεια μας, τους γείτονές μας, τους πελάτες και

φίλους μας, τους συμπολίτες μας, τους συμπατριώτες μας, την ίδια τη χώρα μας.
Όμως αλήθεια ποια είναι η αιτία περί της μη ύπαρξης αυτής της τόσο ωφέλιμης για το σύνολο κοινωνικής συνείδησης;
Η δράση των πιο πολλών από εμάς είχε και εξακολουθεί δυστυχώς να έχει γνώμονα το Εγώ και όχι το κοινωνικό συλλογικό Εμείς. Αυτός ο ασυγκράτητος Ατομικισμός δημιούργησε και θα εξακολουθεί να γεννά προβλήματα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και τώρα με την πανδημία και σοβαρότατα προβλήματα υγείας και συνεπώς επιβίωσης.
Ο πιο φανερός -αν θέλετε- λόγος αυτής της συμπεριφοράς μας έχει και τις ρίζες του. Δεν είναι άλλος από τη διάβρωση των θεσμών που θα έπρεπε να στηρίζουν ισότιμα κάθε πολίτη. Διάβρωση όμως που ξεκινά δυστυχώς μέσα από έναν σοβαρά νοσούντα θεσμό που δεν είναι άλλος από το πολιτικό μας σύστημα, από τη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα. Οι κυβερνήτες της κοινωνίας μας απροκάλυπτα έως προκλητικά στα χρόνια της μεταπολίτευσης δρούσαν και δρουν με κύριο άξονα το ίδιον συμφέρον, προστατεύοντας επίσης με πείσμα την οικογενειοκρατία και την διαιώνιση τους στην εξουσία. Ψηφίζοντας και χαρίζοντας στους πολιτικούς αδιανόητα προνόμια μη βλέποντας ή αδιαφορώντας για το πόσο κακό παράδειγμα μεταδίδουν «διδάσκουν» στους πολίτες αυτής της χώρας, διαιωνίζουν και επιδεινώνουν τη διάβρωση αυτή.
Ήταν και είναι λοιπόν αναπόφευκτο να δημιουργηθούν, να καλλιεργηθούν ανάλογες συμπεριφορές και πρότυπα και στους πολίτες και στην κοινωνία.
Αν αυτό εξακολουθήσει να γίνεται ας μη περιμένουμε καλύτερα αποτελέσματα, η κοινωνική αποσύνθεση μας θα γίνεται όλο και πιο ορατή, πράγμα φυσικά δυστυχώς που άρχισε να γίνεται ορατό στους πιο πολλούς από εμάς.
Σήμερα όμως τα πράγματα αλλάζουν απολύτως δραματικά γιατί η έλλειψη έως άγνοια της κοινωνικής συνείδησης ακουμπά πια την υγεία μας τη ίδια τη ζωή μας, στέλνει δικούς μας πρόωρα και άδικα στο θάνατο. Αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε η αποσύνθεση μας η κοινωνία μας θα μοιάζει, θα μυρίζει σύντομα νεκροταφείο.
Παρόλο λοιπόν που το πολιτικό σύστημα δεν διορθώθηκε και δεν διδάχτηκε από τα τόσα δεινά που συσσώρευσε στη χώρα μας (χρέος, μνημόνια, ταπεινωτικές επιτηρήσεις από ΔΝΤ και ΕΕ, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, φτώχεια, ανεργία, μετανάστευση πτυχιούχων μας και τόσα άλλα δεινά), εμείς σήμερα και άμεσα θα πρέπει να μάθουμε τι εστί κοινωνική συνείδηση και να την υποδεχτούμε αν θέλουμε να μη θρηνούμε καθημερινά θύματα μιας πανδημίας που μας επισκέφτηκε και χαίρεται που δεν ομονοούμε, που δεν αποφασίζουμε να αυξήσουμε στο μέγιστο την άμυνα μας, να οπλίσουμε το μόνο όπλο που έχουμε συλλογικά και μαζικά που δεν είναι άλλο από τον καθολικό εμβολιασμό μας, έστω κι αν αυτό για μερικούς είναι ανεπιθύμητο.
***
Έστω κι αν ο εμβολιασμός δεν είναι υποχρεωτικός, θα πρέπει στη συνείδησή μας να γίνει υποχρεωτικός να γίνει το καθήκον που έχουμε απέναντι στο συνάνθρωπό μας, χάριν της κοινωνικής μας συνοχής, της δικής μας υγείας, της υγείας του διπλανού μας, χάριν της ζωής έναντι του θανάτου που καραδοκεί καθημερινά δίπλα μας.